Laatst zat ik Hotel Romantiek te bingewatchen, een datingprogramma voor zestigplussers. Wat me opviel tijdens het kijken, was het verschil tussen deelnemers die gescheiden waren en kandidaten die weduwe of weduwnaar waren. Dat verschil kwam naar voren in hun instelling, verwachting en benadering.
Het liet me niet los. Ik dacht aan de gescheiden mannen en vrouwen in mijn eigen omgeving, en aan de weduwen en weduwnaars die ik ken; mensen die al één of meer echtgenoten gehad hebben aan wie zij ooit trouw beloofden. Ik zie de sporen die hun relatieverleden achterlaat in hun levens. Ik zie hoe het meespeelt bij het daten en het aangaan van nieuwe relaties.
Van de gescheiden mannen en vrouwen die ik ken, zijn sommigen behoorlijk beschadigd en teleurgesteld in de liefde. Toch verlangen zij over het algemeen sterk naar een nieuwe partner. Bij een aantal lijkt gescheiden zijn het idee op te roepen dat de ware nog ergens vrij rondloopt, want die ex was het duidelijk niet. Anderen zijn bitter en cynisch geworden. Zij geloven niet meer in duurzame liefde, willen alleen nog de lusten van een relatie maar niet de lasten.
Dan de weduwen en weduwnaars in mijn omgeving. Ik heb de indruk dat zij zich veel gereserveerder opstellen bij het daten en misschien ook wel kritischer zijn. De dood heeft iemand van wie ze zielsveel hielden uit hun leven weggerukt. Zij missen geen partner in de abstracte zin des woords, zij missen een concreet persoon. Een waardige plaatsvervanger voor die persoon is niet zomaar gevonden.
Weduwnaars zijn populair bij single dames, heb ik eens gelezen. Dat ze wel getrouwd zijn geweest maar niet gescheiden, maakt hen een betrouwbare partner in de ogen van alleenstaande vrouwen. Als ze een lang huwelijk achter de rug hebben, betekent het bovendien dat zij in staat zijn een duurzame relatie te onderhouden. Nog een voordeel is dat er geen ex in het spel is. Dit alles levert weduwnaars een heleboel pluspunten op bij het daten.
Toch is er ook een keerzijde. Ik heb een aantal jaren een relatie gehad met een weduwnaar. Een man die zijn vrouw na een huwelijk van ruim 25 jaar verloren had aan kanker. Tussen de diagnose en haar overlijden zaten slechts twee weken, dus haar dood kwam vrij plotseling. Een jaar of twee na haar overlijden leerde ik die man kennen. Hij miste zijn vrouw nog steeds enorm en ik heb me lang een soort troostmeisje gevoeld, dat leefde in haar schaduw.
Nu zijn mensen die gescheiden of verweduwd zijn niet de enigen met een relatieverleden. Ik bedoel: veel singles zijn ook geen onbeschreven blaadjes meer. Zowel mannen als vrouwen in de categorie 'single, nooit getrouwd geweest' kunnen ontelbare relaties en avontuurtjes hebben gehad. Sommige singles hebben meer intieme relaties achter de rug dan de gemiddelde gescheiden of verweduwde alleenstaande.
Dat je in een nieuwe relatie met een schone lei kunt beginnen, is een illusie. Je kunt je relatieverleden niet zomaar uitvlakken. Daar zou best eens meer aandacht aan besteed mogen worden, vind ik. Waarom zijn die eerdere relaties op niets uitgelopen? Wat was je eigen aandeel daarin? En hoe voorkom je dat de geschiedenis zich herhaalt?
Het liet me niet los. Ik dacht aan de gescheiden mannen en vrouwen in mijn eigen omgeving, en aan de weduwen en weduwnaars die ik ken; mensen die al één of meer echtgenoten gehad hebben aan wie zij ooit trouw beloofden. Ik zie de sporen die hun relatieverleden achterlaat in hun levens. Ik zie hoe het meespeelt bij het daten en het aangaan van nieuwe relaties.
Van de gescheiden mannen en vrouwen die ik ken, zijn sommigen behoorlijk beschadigd en teleurgesteld in de liefde. Toch verlangen zij over het algemeen sterk naar een nieuwe partner. Bij een aantal lijkt gescheiden zijn het idee op te roepen dat de ware nog ergens vrij rondloopt, want die ex was het duidelijk niet. Anderen zijn bitter en cynisch geworden. Zij geloven niet meer in duurzame liefde, willen alleen nog de lusten van een relatie maar niet de lasten.
Dan de weduwen en weduwnaars in mijn omgeving. Ik heb de indruk dat zij zich veel gereserveerder opstellen bij het daten en misschien ook wel kritischer zijn. De dood heeft iemand van wie ze zielsveel hielden uit hun leven weggerukt. Zij missen geen partner in de abstracte zin des woords, zij missen een concreet persoon. Een waardige plaatsvervanger voor die persoon is niet zomaar gevonden.
Weduwnaars zijn populair bij single dames, heb ik eens gelezen. Dat ze wel getrouwd zijn geweest maar niet gescheiden, maakt hen een betrouwbare partner in de ogen van alleenstaande vrouwen. Als ze een lang huwelijk achter de rug hebben, betekent het bovendien dat zij in staat zijn een duurzame relatie te onderhouden. Nog een voordeel is dat er geen ex in het spel is. Dit alles levert weduwnaars een heleboel pluspunten op bij het daten.
Toch is er ook een keerzijde. Ik heb een aantal jaren een relatie gehad met een weduwnaar. Een man die zijn vrouw na een huwelijk van ruim 25 jaar verloren had aan kanker. Tussen de diagnose en haar overlijden zaten slechts twee weken, dus haar dood kwam vrij plotseling. Een jaar of twee na haar overlijden leerde ik die man kennen. Hij miste zijn vrouw nog steeds enorm en ik heb me lang een soort troostmeisje gevoeld, dat leefde in haar schaduw.
Nu zijn mensen die gescheiden of verweduwd zijn niet de enigen met een relatieverleden. Ik bedoel: veel singles zijn ook geen onbeschreven blaadjes meer. Zowel mannen als vrouwen in de categorie 'single, nooit getrouwd geweest' kunnen ontelbare relaties en avontuurtjes hebben gehad. Sommige singles hebben meer intieme relaties achter de rug dan de gemiddelde gescheiden of verweduwde alleenstaande.
Dat je in een nieuwe relatie met een schone lei kunt beginnen, is een illusie. Je kunt je relatieverleden niet zomaar uitvlakken. Daar zou best eens meer aandacht aan besteed mogen worden, vind ik. Waarom zijn die eerdere relaties op niets uitgelopen? Wat was je eigen aandeel daarin? En hoe voorkom je dat de geschiedenis zich herhaalt?
Log in om te reageren.
