Ik ben in de gevangenis. Ruim op tijd, geen files vanochtend. Ik meld me bij de portier. ‘Ik kom lesgeven, aan het team van die afdeling.’ De portier gaat op zoek naar de registratie die vermeldt dat ik deze dag toegelaten mag worden.
Ik begin aan het gevangenisritueel. Portemonnee, sleutels en andere losse broekzakitems gaan in een minikluisje, recht tegenover de balie van de portier.
Laptop, schoenen en riem gaan in een grote zwarte plastic bak, door de scanner om te bezien of ik geen illegale waren mee naar binnen smokkel. Ik ga door het poortje, blijf piepvrij en ga zitten. Wachten tot iemand van het team me ophaalt. Dat gebeurt snel, ik word warm begroet. Onze lesruimte blijkt nog bezet. ‘Kom maar mee, dat leid ik je rond op de afdeling’, zegt de man die straks les van me krijgt en mij nu op sleeptouw neemt. Voor elke open deur, gaat er achter ons 1 dicht.
We komen op de afdeling, ik maak snel kennis met meerdere teamleden. Ik kom enkele mensen tegen waar zij voor zorgen, binnen dit blok van de gevangenis. Ik hoor hoe de mensen die hier werken begaan zijn met de mensen die hier gevangen zitten. Ik zie ernstig kwetsbare mensen, gevaarlijk voor de samenleving, ook gewoon mens zijn. Misschien doordat hier mensen werken die voorbij je misdaad willen zien. Zonder die weg te poetsen. Je komt hier niet zomaar.
Gedurende de dag valt me op hoe begaan mijn cursisten zijn met de gedetineerden. Hoe ze proberen goede zorg te leveren, menselijkheid. Hoe dat soms raakt & schuurt aan wie je zelf bent. Geen gemakkelijke oplossingen hier, geen soft geleuter. Ik bewonder hoe zij contact blijven maken met de mens die schuilgaat achter de soms monsterlijke misdaad.
Later op de dag, ik mag weer naar buiten. In de auto terug naar huis denk ik na over de gruwelijkheden waar mensen toe in staat zijn. Ik denk na over de mensen waarmee ik vandaag samenwerkte en hoe zij in hun werk steeds die mens blijven zien. Het is een kunst, lijkt het.
Als het mij niet meer lukt om een mens te blijven zien waar er één is, ongeacht de geschiedenis, daden en gestoordheid van die mens, dan heb ik een mens terug gebracht tot een object. En is dat in essentie niet hetzelfde als dat waar we verontwaardigd op reageren bij misdadigers: dat zij een ander mens tot object maakten, een ding, en daar mee uitvoerden wat hen goed leek.
Ik vraag me af...
Ik begin aan het gevangenisritueel. Portemonnee, sleutels en andere losse broekzakitems gaan in een minikluisje, recht tegenover de balie van de portier.
Laptop, schoenen en riem gaan in een grote zwarte plastic bak, door de scanner om te bezien of ik geen illegale waren mee naar binnen smokkel. Ik ga door het poortje, blijf piepvrij en ga zitten. Wachten tot iemand van het team me ophaalt. Dat gebeurt snel, ik word warm begroet. Onze lesruimte blijkt nog bezet. ‘Kom maar mee, dat leid ik je rond op de afdeling’, zegt de man die straks les van me krijgt en mij nu op sleeptouw neemt. Voor elke open deur, gaat er achter ons 1 dicht.
We komen op de afdeling, ik maak snel kennis met meerdere teamleden. Ik kom enkele mensen tegen waar zij voor zorgen, binnen dit blok van de gevangenis. Ik hoor hoe de mensen die hier werken begaan zijn met de mensen die hier gevangen zitten. Ik zie ernstig kwetsbare mensen, gevaarlijk voor de samenleving, ook gewoon mens zijn. Misschien doordat hier mensen werken die voorbij je misdaad willen zien. Zonder die weg te poetsen. Je komt hier niet zomaar.
Gedurende de dag valt me op hoe begaan mijn cursisten zijn met de gedetineerden. Hoe ze proberen goede zorg te leveren, menselijkheid. Hoe dat soms raakt & schuurt aan wie je zelf bent. Geen gemakkelijke oplossingen hier, geen soft geleuter. Ik bewonder hoe zij contact blijven maken met de mens die schuilgaat achter de soms monsterlijke misdaad.
Later op de dag, ik mag weer naar buiten. In de auto terug naar huis denk ik na over de gruwelijkheden waar mensen toe in staat zijn. Ik denk na over de mensen waarmee ik vandaag samenwerkte en hoe zij in hun werk steeds die mens blijven zien. Het is een kunst, lijkt het.
Als het mij niet meer lukt om een mens te blijven zien waar er één is, ongeacht de geschiedenis, daden en gestoordheid van die mens, dan heb ik een mens terug gebracht tot een object. En is dat in essentie niet hetzelfde als dat waar we verontwaardigd op reageren bij misdadigers: dat zij een ander mens tot object maakten, een ding, en daar mee uitvoerden wat hen goed leek.
Ik vraag me af...
Log in om te reageren.
