'Jij bent de meest authentieke persoon die ik ken', zei ze. Het klonk welgemeend, als een oprecht compliment. Ik besloot het zo dan ook maar op te vatten. Best een groot compliment vond ik, maar was het wel terecht?
Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het me verwonderde. Toen ik na afloop van onze afspraak in de trein naar huis zat, dacht ik: waarom zei ze dat en wat bedoelde ze er precies mee? Hoe komt ze er überhaupt bij?
Authentiek zijn, dat betekent echt en eerlijk zijn. Ongeveinsd en ongekunsteld. Maar in al die jaren dat wij elkaar kennen, heb ik haar nooit het achterste van mijn tong laten zien. Geen enkele keer heb ik tegengas gegeven, terwijl ik dat vaak wel wilde. Dan ben ik toch niet echt en eerlijk geweest in mijn relatie met haar?
Hoe authentiek ben ik als ik alleen maar aan het pleasen ben om de lieve vrede te bewaren? Als ik overal 'ja' en 'amen' op zeg en daarmee voorbijga aan mijn eigen wensen en behoeften? En als ik dat zo goed weet te verbergen, dat de ander het niet eens door heeft? Dat is toch verre van ongeveinsd en ongekunsteld?
Ho, wacht eens even... klopt het wel wat ik zeg over dat voorbijgaan aan mijn eigen wensen en behoeften? Een van mijn wensen is: aardig gevonden worden, geliefd zijn. En een van mijn behoeften is: harmonie in relaties. Door mijn aanpassingsgedrag zorg ik ervoor dat aan die wens en behoefte in elk geval tegemoet gekomen wordt.
Maar dat conflictmijdende gedrag van mezelf zit me ook enorm dwars. Omdat ik mezelf daardoor een zware censuur opleg. Omdat ik me erdoor laat remmen in mijn spontaniteit en zelfexpressie. Mijn behoefte aan zelfexpressie is namelijk ook heel sterk en die staat dus op gespannen voet met de wens om aardig gevonden te worden.
En ik wil andere mensen niet kwetsen. Dat is ook een reden waarom ik vaak op mijn lip bijt. Toch vind ik dat ik moet leren om voor mezelf op te komen, en moet leren om eerlijke feedback te geven in relaties. Authentiek zijn – dus echt mezelf zijn zoals ik ben, zonder masker en zonder please-gedrag – lijkt me essentieel voor een waarachtige vriendschap.
Mijn ervaring is dat goede vrienden aan elkaar gewaagd zijn. Ze durven eerlijk te zijn tegen elkaar, ze durven echt (zichzelf) te zijn bij elkaar, zonder angst dat de vriendschap daardoor klapt.
In een goede vriendschap (of liefdesrelatie) is er evenwicht tussen het aanpassen en incasseren enerzijds en de zelfontplooiing en zelfexpressie anderzijds. Tegelijkertijd leveren die twee uitersten een spanningsveld op, zeker wanneer de een wat dominanter en/of extraverter is dan de ander. Dan is het een uitdaging om de balans te vinden en te bewaren.
Tja, authentiek zijn, dat wil ik en dat moet ik, om tot mijn recht te komen als de unieke persoon die ik ben, met al mijn gaven en talenten. Dat wil ik en dat moet ik, om de ander recht te doen.
Hoe langer ik erover nadacht, hoe meer het me verwonderde. Toen ik na afloop van onze afspraak in de trein naar huis zat, dacht ik: waarom zei ze dat en wat bedoelde ze er precies mee? Hoe komt ze er überhaupt bij?
Authentiek zijn, dat betekent echt en eerlijk zijn. Ongeveinsd en ongekunsteld. Maar in al die jaren dat wij elkaar kennen, heb ik haar nooit het achterste van mijn tong laten zien. Geen enkele keer heb ik tegengas gegeven, terwijl ik dat vaak wel wilde. Dan ben ik toch niet echt en eerlijk geweest in mijn relatie met haar?
Hoe authentiek ben ik als ik alleen maar aan het pleasen ben om de lieve vrede te bewaren? Als ik overal 'ja' en 'amen' op zeg en daarmee voorbijga aan mijn eigen wensen en behoeften? En als ik dat zo goed weet te verbergen, dat de ander het niet eens door heeft? Dat is toch verre van ongeveinsd en ongekunsteld?
Ho, wacht eens even... klopt het wel wat ik zeg over dat voorbijgaan aan mijn eigen wensen en behoeften? Een van mijn wensen is: aardig gevonden worden, geliefd zijn. En een van mijn behoeften is: harmonie in relaties. Door mijn aanpassingsgedrag zorg ik ervoor dat aan die wens en behoefte in elk geval tegemoet gekomen wordt.
Maar dat conflictmijdende gedrag van mezelf zit me ook enorm dwars. Omdat ik mezelf daardoor een zware censuur opleg. Omdat ik me erdoor laat remmen in mijn spontaniteit en zelfexpressie. Mijn behoefte aan zelfexpressie is namelijk ook heel sterk en die staat dus op gespannen voet met de wens om aardig gevonden te worden.
En ik wil andere mensen niet kwetsen. Dat is ook een reden waarom ik vaak op mijn lip bijt. Toch vind ik dat ik moet leren om voor mezelf op te komen, en moet leren om eerlijke feedback te geven in relaties. Authentiek zijn – dus echt mezelf zijn zoals ik ben, zonder masker en zonder please-gedrag – lijkt me essentieel voor een waarachtige vriendschap.
Mijn ervaring is dat goede vrienden aan elkaar gewaagd zijn. Ze durven eerlijk te zijn tegen elkaar, ze durven echt (zichzelf) te zijn bij elkaar, zonder angst dat de vriendschap daardoor klapt.
In een goede vriendschap (of liefdesrelatie) is er evenwicht tussen het aanpassen en incasseren enerzijds en de zelfontplooiing en zelfexpressie anderzijds. Tegelijkertijd leveren die twee uitersten een spanningsveld op, zeker wanneer de een wat dominanter en/of extraverter is dan de ander. Dan is het een uitdaging om de balans te vinden en te bewaren.
Tja, authentiek zijn, dat wil ik en dat moet ik, om tot mijn recht te komen als de unieke persoon die ik ben, met al mijn gaven en talenten. Dat wil ik en dat moet ik, om de ander recht te doen.
Log in om te reageren.
