Ik zit aan een tafeltje. Alleen. Hij is net weggegaan. Ik denk na. Vraag me af of ik het goed heb gedaan. Maar weet niet goed hoe ik het anders had moeten doen. Het gevoel is weg. Het gevoel dat er eerst wel was. Wat wederzijds was.
En dat heb ik net verteld. Ik voel me rot. Maar het alternatief was een toneelspelletje. Dat wilde ik niet.
Eigenlijk had ik het nog even willen aankijken. Maar dat had ik al gedaan.
En hoe ik het ook wend of keer of hoe ik het ook bekijk: mijn gevoel is weg. Helemaal. Ik heb er geen verklaring voor. Hij heeft niks gedaan of gezegd waarop ik ben afgeknapt.
Hij is niet veranderd. Nee, het ligt puur aan mezelf. En ik weet dat ik er niks aan kan doen.
Niks meer dan het eerlijk zeggen, op het moment dat ik het voor mezelf duidelijk heb.
En dat is nu.
Ik denk dat het al wel duidelijk is. Dat het niet helemaal uit de lucht komt vallen omdat ik afstandelijker ben. Niet bevestigend reageerde op complimentjes en snel over elk idee voor volgende keren afspreken, heen praat. Op het moment dat hij een arm om me heen wil slaan, en ik merk dat ik dat absoluut niet wil, voel ik dat dit het moment is. Ik ben niet meteen duidelijk. Hij zegt: ‘Zeg nu maar wat je wil zeggen.’ En dan zeg ik waar ik daarvoor een beetje omheen draaide: ‘Het gevoel is weg.’
Het voelt niet als een luxepositie. Het voelt kwetsbaar. Hij is even stil. Dan zegt hij dat hij het vreemd vindt. Dat hij het niet begrijpt. Ik zeg dat ik snap dat hij dat vindt en dat het niet aan hem ligt. Maar dat ik het echt duidelijk heb voor mezelf. Ik voel direct ook een afstand van zijn kant. Ik voel me kwetsbaar, maar weet dat dat overgaat.
Hij zegt: 'Nou, dan ga ik maar. Dan heeft het niet zoveel zin om nog verder tijd door te brengen.' Ik zeg dat ik dat ook denk. We geven elkaar nog een knuffel. Hij gaat weg.
Ik blijf achter. Ik voel me rot, maar weet zeker dat ik de goede keus heb gemaakt.
En dat heb ik net verteld. Ik voel me rot. Maar het alternatief was een toneelspelletje. Dat wilde ik niet.
Eigenlijk had ik het nog even willen aankijken. Maar dat had ik al gedaan.
En hoe ik het ook wend of keer of hoe ik het ook bekijk: mijn gevoel is weg. Helemaal. Ik heb er geen verklaring voor. Hij heeft niks gedaan of gezegd waarop ik ben afgeknapt.
Hij is niet veranderd. Nee, het ligt puur aan mezelf. En ik weet dat ik er niks aan kan doen.
Niks meer dan het eerlijk zeggen, op het moment dat ik het voor mezelf duidelijk heb.
En dat is nu.
Ik denk dat het al wel duidelijk is. Dat het niet helemaal uit de lucht komt vallen omdat ik afstandelijker ben. Niet bevestigend reageerde op complimentjes en snel over elk idee voor volgende keren afspreken, heen praat. Op het moment dat hij een arm om me heen wil slaan, en ik merk dat ik dat absoluut niet wil, voel ik dat dit het moment is. Ik ben niet meteen duidelijk. Hij zegt: ‘Zeg nu maar wat je wil zeggen.’ En dan zeg ik waar ik daarvoor een beetje omheen draaide: ‘Het gevoel is weg.’
Het voelt niet als een luxepositie. Het voelt kwetsbaar. Hij is even stil. Dan zegt hij dat hij het vreemd vindt. Dat hij het niet begrijpt. Ik zeg dat ik snap dat hij dat vindt en dat het niet aan hem ligt. Maar dat ik het echt duidelijk heb voor mezelf. Ik voel direct ook een afstand van zijn kant. Ik voel me kwetsbaar, maar weet dat dat overgaat.
Hij zegt: 'Nou, dan ga ik maar. Dan heeft het niet zoveel zin om nog verder tijd door te brengen.' Ik zeg dat ik dat ook denk. We geven elkaar nog een knuffel. Hij gaat weg.
Ik blijf achter. Ik voel me rot, maar weet zeker dat ik de goede keus heb gemaakt.
Log in om te reageren.
