Als ik zou zeggen: ik heb goed nieuws! Waar denk jij dan aan? Wat zou je voor jezelf als goed nieuws bestempelen? Misschien dat je wens uitkomt; dat je opeens toch nog vrije dagen kunt opnemen in februari, zodat je op wintersport kunt, of dat je bericht krijgt dat je geselecteerd bent uit de 387 sollicitatiebrieven voor de functie waar je als kleine jongen al van droomde. Of misschien wel dat je na jaren op Funky Fish toch eindelijk die persoon tegenkomt met wie je je leven kunt delen.
Super niet meer normaal te gek mooi allemaal. En voor een deel van de wensen hierboven zou ik zo tekenen. Maar wat me de laatste tijd bezighoudt, is vooral een ander soort goed nieuws. Een soort van slecht nieuws dat toch goed is. Volg je me nog?
Wat nu als het leven niet afhankelijk is van je omstandigheden? Wat nu als gelukkig-zijn niet het doel is van waarom je hier op aarde rondfietst? Zou je dat niet heel relaxt vinden? Zou je dan niet stoppen met heel hard je best doen om het leven zo maakbaar mogelijk te maken? Stoppen met nare gevoelens en omstandigheden vermijden en stoppen met er zo snel mogelijk vanaf willen zijn. Ik waarschijnlijk wel.
Een tijdje terug was ik in Birmingham. We waren op evangelisatiereis en hadden elke dag teamtijd. We lazen de Bijbel en zongen worshipliedjes. De leider van dit teammoment wisselde dagelijks, maar wat niet wisselde was de opdracht om met elkaar te gaan staan om "God groot te maken".
Ik zat in die tijd niet al te best in mijn vel, en had moeite met enthousiast zijn over God. Mijn leven was niet zo gelopen als ik had gehoopt. Al zijn er genoeg dingen waar ik heel blij mee ben. Er werd me gevraagd te staan tijdens het zingen en enthousiast mee te doen. Dit voelde alsof ik iets niet goed deed richting God, omdat ik destijds niet blij met Hem was.
Na het teammoment gingen we in kleine groepjes getuigenissen uitwisselen, zodat we konden oefenen met vertellen over wat God had gedaan in ons leven. Dit ter voorbereiding op evangelisatie in de stad. Een groepsgenoot vertelde over haar depressie en dat ze die, sinds ze bekeerd is, nog steeds met regelmaat heeft. Ze werd er eerst in haar kerk om veroordeeld: "Als christen kun je toch niet depressief zijn? God maakt toch alles beter? En zo niet? Dan ligt dat aan jezelf...".
Bullshit denk ik. God grijpt niet altijd in zoals we zouden willen. We zouden het liefst in een perfecte wereld wonen waar geen honger, oorlog, pijn en ellende is. Waar geen vluchtelingen in de sneeuw wonen en waar wij alles hebben wat ons hartje begeert. Maar zo is het niet, want "de zonde is gevallen".
De uitspraak: "God is not in the bullshit, He is in the deep shit", die ik even later hoorde, vond ik een van de meest bemoedigende uitspraken van de reis. Het zette me met beide benen op de grond: het leven is soms hard. Er gebeuren pijnlijke dingen. God lost niet alles op, maar is er wel bij. Ik mag boos zijn, jij ook. God zal ons er niet om veroordelen, maar is blij met eerlijkheid. Hij wil dat we tegen Hem praten over wat ons bezighoudt. Ook de diepe shit... niet altijd makkelijk, maar wel de moeite waard.
Life as it is.
Soms realistische ellende, maar wel met Jezus naast je.
Dat is voor mij: goed nieuws.
Super niet meer normaal te gek mooi allemaal. En voor een deel van de wensen hierboven zou ik zo tekenen. Maar wat me de laatste tijd bezighoudt, is vooral een ander soort goed nieuws. Een soort van slecht nieuws dat toch goed is. Volg je me nog?
Wat nu als het leven niet afhankelijk is van je omstandigheden? Wat nu als gelukkig-zijn niet het doel is van waarom je hier op aarde rondfietst? Zou je dat niet heel relaxt vinden? Zou je dan niet stoppen met heel hard je best doen om het leven zo maakbaar mogelijk te maken? Stoppen met nare gevoelens en omstandigheden vermijden en stoppen met er zo snel mogelijk vanaf willen zijn. Ik waarschijnlijk wel.
Een tijdje terug was ik in Birmingham. We waren op evangelisatiereis en hadden elke dag teamtijd. We lazen de Bijbel en zongen worshipliedjes. De leider van dit teammoment wisselde dagelijks, maar wat niet wisselde was de opdracht om met elkaar te gaan staan om "God groot te maken".
Ik zat in die tijd niet al te best in mijn vel, en had moeite met enthousiast zijn over God. Mijn leven was niet zo gelopen als ik had gehoopt. Al zijn er genoeg dingen waar ik heel blij mee ben. Er werd me gevraagd te staan tijdens het zingen en enthousiast mee te doen. Dit voelde alsof ik iets niet goed deed richting God, omdat ik destijds niet blij met Hem was.
Na het teammoment gingen we in kleine groepjes getuigenissen uitwisselen, zodat we konden oefenen met vertellen over wat God had gedaan in ons leven. Dit ter voorbereiding op evangelisatie in de stad. Een groepsgenoot vertelde over haar depressie en dat ze die, sinds ze bekeerd is, nog steeds met regelmaat heeft. Ze werd er eerst in haar kerk om veroordeeld: "Als christen kun je toch niet depressief zijn? God maakt toch alles beter? En zo niet? Dan ligt dat aan jezelf...".
Bullshit denk ik. God grijpt niet altijd in zoals we zouden willen. We zouden het liefst in een perfecte wereld wonen waar geen honger, oorlog, pijn en ellende is. Waar geen vluchtelingen in de sneeuw wonen en waar wij alles hebben wat ons hartje begeert. Maar zo is het niet, want "de zonde is gevallen".
De uitspraak: "God is not in the bullshit, He is in the deep shit", die ik even later hoorde, vond ik een van de meest bemoedigende uitspraken van de reis. Het zette me met beide benen op de grond: het leven is soms hard. Er gebeuren pijnlijke dingen. God lost niet alles op, maar is er wel bij. Ik mag boos zijn, jij ook. God zal ons er niet om veroordelen, maar is blij met eerlijkheid. Hij wil dat we tegen Hem praten over wat ons bezighoudt. Ook de diepe shit... niet altijd makkelijk, maar wel de moeite waard.
Life as it is.
Soms realistische ellende, maar wel met Jezus naast je.
Dat is voor mij: goed nieuws.
Log in om te reageren.
. That reminds me: wil nog skiën
