'Ik ga je missen,' zegt hij, doelend op het feit dat ik een paar weken met vakantie ga. We zitten naast elkaar op de bank. Of beter gezegd: ik zit tegen hem aan. Ik ben stil. Weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Nou ja, eigenlijk weet ik het wel. Maar ik twijfel. Zit in tweestrijd. Gevoelsmatig wil ik zeggen: 'ik jou ook'. Verstandelijk: 'ik wil het contact hierbij laten.'
Ik probeer de goedbedoelde adviezen van mijn vriendin op te volgen. De vriendin met wie ik de dilemma's rondom de man die nu naast me op de bank zit, een paar dagen eerder nog had besproken. Zij was er heel stellig in dat ik het contact moest verbreken. Ik wil het niet doen om haar een plezier te doen, ook al weet ik ergens dat ze gelijk heeft. Maar ja, ik weet ook dat het alleen zin heeft als het helemaal vanuit mezelf komt.
Voor hem komt de boodschap waarschijnlijk niet helemaal uit de lucht vallen. Eerder al had ik wél de stap gezet. Toen had ik het ook daadwerkelijk gezegd. Dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien. Hij belde me daarna nog. Ik nam op. Hij zei dat hij nog graag één keer wilde afspreken. Als afsluiting. Ik wist dat dat niet echt verstandig zou zijn, maar zegde toe. Mijn idee klopte. Het bleef niet bij één keer.
Ergens vind ik het ook stom. Het contact verbreken met iemand die ik leuk vind. Maar ik weet dat het beter is. Dat we niet goed genoeg bij elkaar passen. Dat er te veel mist voor mij. En dat gewoon vriendschap niet gaat werken. Tenminste, zeker niet in het begin. Uit ervaring weet ik dat ik er even doorheen moet. En dat hoe langer ik het uitstel, hoe lastiger het wordt. En afgaand op mijn ervaringen uit het verleden: dat ik later dan blij zal zijn dat ik die stap heb gezet. Ja, ik weet dat ik in deze even puur op mijn verstand moet varen.
Ik weet dat ik het kan. Als ik het écht wil. Maar dat moment is niet nu. 'Ik ga jou ook missen,' zeg ik.
Ik probeer de goedbedoelde adviezen van mijn vriendin op te volgen. De vriendin met wie ik de dilemma's rondom de man die nu naast me op de bank zit, een paar dagen eerder nog had besproken. Zij was er heel stellig in dat ik het contact moest verbreken. Ik wil het niet doen om haar een plezier te doen, ook al weet ik ergens dat ze gelijk heeft. Maar ja, ik weet ook dat het alleen zin heeft als het helemaal vanuit mezelf komt.
Voor hem komt de boodschap waarschijnlijk niet helemaal uit de lucht vallen. Eerder al had ik wél de stap gezet. Toen had ik het ook daadwerkelijk gezegd. Dat het de laatste keer was dat we elkaar zouden zien. Hij belde me daarna nog. Ik nam op. Hij zei dat hij nog graag één keer wilde afspreken. Als afsluiting. Ik wist dat dat niet echt verstandig zou zijn, maar zegde toe. Mijn idee klopte. Het bleef niet bij één keer.
Ergens vind ik het ook stom. Het contact verbreken met iemand die ik leuk vind. Maar ik weet dat het beter is. Dat we niet goed genoeg bij elkaar passen. Dat er te veel mist voor mij. En dat gewoon vriendschap niet gaat werken. Tenminste, zeker niet in het begin. Uit ervaring weet ik dat ik er even doorheen moet. En dat hoe langer ik het uitstel, hoe lastiger het wordt. En afgaand op mijn ervaringen uit het verleden: dat ik later dan blij zal zijn dat ik die stap heb gezet. Ja, ik weet dat ik in deze even puur op mijn verstand moet varen.
Ik weet dat ik het kan. Als ik het écht wil. Maar dat moment is niet nu. 'Ik ga jou ook missen,' zeg ik.
Log in om te reageren.
