Na dagen van donkerte en regen zie ik nu hoe het uitspansel open trekt. Net wakker drink ik de slaap uit mijn ogen met een verse kop espresso. Ik snuif de ochtendlucht naar binnen die nog fris ruikt na de laatste buien van vannacht. Nog maar net rechtop en ik barst al van de energie.
Ik word het grijs snel zat. Regen kan me niet zoveel schelen -schouders recht houden en voelen hoe je nat wordt- maar die grauwe grijze hemel doet altijd iets met m’n energie. Net als alles buiten krijg ik wat minder kleur onder die grootse grijze deken. Het tempo vertraagt en een beetje melancholie druppelt binnen.
Wanneer alles licht schijnt, roept mijn hart naar iets groters wat ik niet kan zien. De schepping schreeuwt van vreugde. Zonder geluid, haar stilte spreekt boekdelen zo in de vroege ochtend. Alles oogt mooi en schittert meer dan anders. Het voelt alsof het nog beter kan. Niet nu, later. Op een dag, ooit..
Ik drink met de espresso de openheid en glans van de dag naar binnen. Vandaag doe ik niet teveel, wil ik vaak naar buiten om contact te maken met het dansend licht. Me één voelen met de lucht die me omgeeft. Wegzweven, omhoog en het uitzicht langzaam binnen laten dringen. Op naar de zon.
Soms is er even die gedachte. Of het wel mag, zo genieten, opgaan in de schoonheid van de dag. Want er is meer. Er zijn aanslagen, niet zo ver meer hier vandaan, er is machtsmisbruik, er zijn enge leiders in de wereld. Vandaag verdringt het licht het duister. Ik laat me meevoeren en straal mee in de zon.
Vandaag geen ruimte voor wat is aangetast.
Juist in tijden die grillig zijn is het zo goed om op te gaan in die wolkeloze hemel. De kracht te voelen en opgetild te worden. Misschien kleurt de hemel morgen anders, is er minder schoonheid zichtbaar. Druppelt de melancholie naar binnen.
Maar vandaag is vandaag, laat ik alle open schittering me vullen. De wolkeloze hemel laat een blauwdruk in me achter van hoe het kan zijn. Een oase om te herinneren op de dagen die meer grijs laten zien. Want het kan zo mooi zijn. De hoop wordt gevoed. Ziet uit naar die dag dat alles weer zal schitteren.
Ik word het grijs snel zat. Regen kan me niet zoveel schelen -schouders recht houden en voelen hoe je nat wordt- maar die grauwe grijze hemel doet altijd iets met m’n energie. Net als alles buiten krijg ik wat minder kleur onder die grootse grijze deken. Het tempo vertraagt en een beetje melancholie druppelt binnen.
Wanneer alles licht schijnt, roept mijn hart naar iets groters wat ik niet kan zien. De schepping schreeuwt van vreugde. Zonder geluid, haar stilte spreekt boekdelen zo in de vroege ochtend. Alles oogt mooi en schittert meer dan anders. Het voelt alsof het nog beter kan. Niet nu, later. Op een dag, ooit..
Ik drink met de espresso de openheid en glans van de dag naar binnen. Vandaag doe ik niet teveel, wil ik vaak naar buiten om contact te maken met het dansend licht. Me één voelen met de lucht die me omgeeft. Wegzweven, omhoog en het uitzicht langzaam binnen laten dringen. Op naar de zon.
Soms is er even die gedachte. Of het wel mag, zo genieten, opgaan in de schoonheid van de dag. Want er is meer. Er zijn aanslagen, niet zo ver meer hier vandaan, er is machtsmisbruik, er zijn enge leiders in de wereld. Vandaag verdringt het licht het duister. Ik laat me meevoeren en straal mee in de zon.
Vandaag geen ruimte voor wat is aangetast.
Juist in tijden die grillig zijn is het zo goed om op te gaan in die wolkeloze hemel. De kracht te voelen en opgetild te worden. Misschien kleurt de hemel morgen anders, is er minder schoonheid zichtbaar. Druppelt de melancholie naar binnen.
Maar vandaag is vandaag, laat ik alle open schittering me vullen. De wolkeloze hemel laat een blauwdruk in me achter van hoe het kan zijn. Een oase om te herinneren op de dagen die meer grijs laten zien. Want het kan zo mooi zijn. De hoop wordt gevoed. Ziet uit naar die dag dat alles weer zal schitteren.
Log in om te reageren.
