Hij huilt, hij is klein. Hulpeloos. Hij doet nog geen wonderen. Hij geeft alleen maar aan dat hij honger heeft, dat z'n luier vol zit, dat hij ergens een pijntje heeft. Mama moet komen, hem vastpakken en troosten; met lieve woordjes, geluidjes, door hem te strelen. Totdat hij weer in slaap valt. "Slaap zacht lieve jongen, slaap zacht. Nu kan het nog."
God wordt mens. Vanuit de 1e cellen waar mens-zijn mee begint. Hoe klein kun je eigenlijk worden? Als je God bent? Dat God groot is, tsja, dat weten we nu wel. Toch? Maar klein? Zo klein, hulpeloos en afhankelijk van onze zorg? Is dat niet gek? Wat vieren we nu precies met Kerst? Het feest van de God die klein werd. Piepklein.
Desondanks wordt hij gevonden. Door herders en door oosterse magiërs, en misschien wel door jou. Als je de signalen maar ziet. Als je durft te volgen. Wie zoekt die vindt. En als je niet durft, zal hij jou vinden, vroeger of later. Er zal worden aangeklopt. "Kom, doe open." Er staat een mandje op je stoep.
"'..en je zult hem vinden, in doeken gewikkeld.." Wie kan zo'n klein kindje de deur wijzen?
De man van wie we nu de geboorte vieren, zei eens dat we op gegeven momenten niet bang moeten zijn de juiste woorden te spreken. Geldt dat ook voor schrijvers? Zoekend naar inspiratie in een column voor Kerstavond? Of in de harten van de mensen die bang zijn? Op de vlucht, eenzaam, dakloos. Of middenin de gezelligheid met eten en drinken en... een verlangen naar meer.
Horen wij nog engelen zingen, zien we nog sterren die oplichten in de nacht? Durven we de tekenen te volgen, waarvan ons hart sneller is gaan kloppen? Zullen we op weg gaan? Onderweg, naar huis. Vannacht, morgen. Wat resoneert in jou? Als een signaal vanuit de hemel, richting wijzend en uitnodigend.
Om op zoek te gaan naar een kleine jongen. Hoor, hij huilt. Ga naar hem toe, pak hem vast. Druk hem tegen je aan, laat hem nooit meer los. Voel zijn hartje vol van nieuw leven. Puur nieuw leven.
"Want een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven en men noemt zijn naam, Wonderbaar.."
Wordt stil.
Voel zijn kloppend hart.
God wordt mens. Vanuit de 1e cellen waar mens-zijn mee begint. Hoe klein kun je eigenlijk worden? Als je God bent? Dat God groot is, tsja, dat weten we nu wel. Toch? Maar klein? Zo klein, hulpeloos en afhankelijk van onze zorg? Is dat niet gek? Wat vieren we nu precies met Kerst? Het feest van de God die klein werd. Piepklein.
Desondanks wordt hij gevonden. Door herders en door oosterse magiërs, en misschien wel door jou. Als je de signalen maar ziet. Als je durft te volgen. Wie zoekt die vindt. En als je niet durft, zal hij jou vinden, vroeger of later. Er zal worden aangeklopt. "Kom, doe open." Er staat een mandje op je stoep.
"'..en je zult hem vinden, in doeken gewikkeld.." Wie kan zo'n klein kindje de deur wijzen?
De man van wie we nu de geboorte vieren, zei eens dat we op gegeven momenten niet bang moeten zijn de juiste woorden te spreken. Geldt dat ook voor schrijvers? Zoekend naar inspiratie in een column voor Kerstavond? Of in de harten van de mensen die bang zijn? Op de vlucht, eenzaam, dakloos. Of middenin de gezelligheid met eten en drinken en... een verlangen naar meer.
Horen wij nog engelen zingen, zien we nog sterren die oplichten in de nacht? Durven we de tekenen te volgen, waarvan ons hart sneller is gaan kloppen? Zullen we op weg gaan? Onderweg, naar huis. Vannacht, morgen. Wat resoneert in jou? Als een signaal vanuit de hemel, richting wijzend en uitnodigend.
Om op zoek te gaan naar een kleine jongen. Hoor, hij huilt. Ga naar hem toe, pak hem vast. Druk hem tegen je aan, laat hem nooit meer los. Voel zijn hartje vol van nieuw leven. Puur nieuw leven.
"Want een kind is ons geboren, een zoon is ons gegeven en men noemt zijn naam, Wonderbaar.."
Wordt stil.
Voel zijn kloppend hart.
Log in om te reageren.
