Afgelopen week speelde ik op een theaterfestival in het oosten van het land. Een groot park vol met tenten, theaterwagens en eetkramen, die vochten om de aandacht van de bezoekers. Het was voor mij de eerste keer dat ik aan zoiets meedeed. Hoewel ik me op het toneel inmiddels aardig staande weet te houden met mijn materiaal, bleek het een stuk lastiger te zijn om mensen de tent binnen te lokken voor mijn voorstelling.
Links en rechts zag ik hordes mensen verdwijnen in grote theatertenten, gelokt door spontane, enthousiaste theatermakers, die wild zwaaiend met flyers de bezoekers bestookten. Ikzelf stond er voor mijn gevoel weer een beetje verloren bij, wat rondlopend met mijn hilarische luit en mijn zelfgeknipte, net echte theaterkaartjes. Van tevoren had ik uiteraard weer grote dromen gehad, met uitgewerkte speelschema’s, verwachte bezoekersaantallen per show, en mogelijke CD-verkoop. De realiteit bleek me dus weer eens te verrassen. Op donderdag had ik 25 toeschouwers, en op vrijdag slechts 17. Pijnlijke periode voor het bonkend theaterhart van meneer De Spotter.
Op zaterdagmiddag waren mijn moeder en zus aanwezig om een beetje te helpen. Terwijl ik nog een beetje stond te peinzen over een leuk, handig klusje, had mijn moeder een grote poster van mij op haar buik geplakt met behulp van een bij-de-buren-geleende-rol-tape, en begon het complete theatergrasveldpubliek te bestoken met een heuse PR-campagne. Schaterend stonden mijn theatercollega’s te kijken hoe de moeder van die stille, verlegen kleinkunstman alle aandacht trok.
Na drie keer spelen voor een flink gevulde zaal was het mij volkomen duidelijk. Ik moest mijn moeder maar eens in dienst gaan nemen.
Links en rechts zag ik hordes mensen verdwijnen in grote theatertenten, gelokt door spontane, enthousiaste theatermakers, die wild zwaaiend met flyers de bezoekers bestookten. Ikzelf stond er voor mijn gevoel weer een beetje verloren bij, wat rondlopend met mijn hilarische luit en mijn zelfgeknipte, net echte theaterkaartjes. Van tevoren had ik uiteraard weer grote dromen gehad, met uitgewerkte speelschema’s, verwachte bezoekersaantallen per show, en mogelijke CD-verkoop. De realiteit bleek me dus weer eens te verrassen. Op donderdag had ik 25 toeschouwers, en op vrijdag slechts 17. Pijnlijke periode voor het bonkend theaterhart van meneer De Spotter.
Op zaterdagmiddag waren mijn moeder en zus aanwezig om een beetje te helpen. Terwijl ik nog een beetje stond te peinzen over een leuk, handig klusje, had mijn moeder een grote poster van mij op haar buik geplakt met behulp van een bij-de-buren-geleende-rol-tape, en begon het complete theatergrasveldpubliek te bestoken met een heuse PR-campagne. Schaterend stonden mijn theatercollega’s te kijken hoe de moeder van die stille, verlegen kleinkunstman alle aandacht trok.
Na drie keer spelen voor een flink gevulde zaal was het mij volkomen duidelijk. Ik moest mijn moeder maar eens in dienst gaan nemen.
Log in om te reageren.
