Kort geleden was ik nog bij haar, om haar 79ste verjaardag te vieren. Nu ben ik er weer, even aangewaaid omdat ik toevallig in de buurt ben. Ze schenkt een eerste kopje koffie in. Daarna snijdt ze behalve een heerlijke aardbeienvlaai ook een heikel gespreksonderwerp aan: de toestand in de wereld.
Terwijl ik mijn stukje vlaai verorber, moet ik aanhoren hoe vreselijk het is met al die aanslagen. Dat ze amper nog boodschappen durft te doen en mensenmassa’s mijdt (dat laatste deed ze altijd al dus wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon). ‘Het kan toch niet doorgaan zo, met die buitenlanders die hier allemaal maar komen.’ Dan schuift ze naar het puntje van haar stoel en kijkt me strak aan, alsof ze iets belangrijks gaat aankondigen. ‘Bij de volgende verkiezingen…’ begint ze, en dan volgt de plechtige mededeling dat ze overweegt op die man met dat peroxideblonde haar te gaan stemmen.
Bij de tweede kop koffie gaat de straat over de tong. Ze heeft het niet zo op haar buren, althans niet op de buren links van haar. Ordinair volk, vindt ze. ‘Gelukkig heb ik de laatste tijd bijna geen last meer van ze.’ Nee, omdat je stokdoof bent, denk ik, maar ik houd wijselijk mijn mond. Af en toe veer ik van de bank op van de zware basdreunen. De songteksten kan ik letterlijk verstaan, evenals het geschreeuw van buurman en buurvrouw naar elkaar. Maar dat hindert me niet omdat ik blij ben dat mijn moeder het niet hoort.
Rechts heeft ze pas geleden nieuwe buren gekregen, een jong echtpaar met drie kinderen. Als bij toverslag verschijnt er een glimlach op haar gezicht. ‘Zulke schattige kinderen!’ zegt ze. ‘Twee meisjes en een jongetje. Ik schat in dat die meisjes zeven en drie zijn en dat jongetje vijf.’ En dan vertelt ze enthousiast over hoe die buren haar al geholpen hebben met onkruid tussen de stoeptegels weghalen. Dat het jochie regelmatig bij haar over de vloer komt, om zijn bal uit de achtertuin te halen. Dat hij laatst onder alle hortensiastruiken doorgekropen is maar zijn bal niet konden vinden. Dat ze ’s avonds toen ze uit haar slaapkamerraam keek zag waarom: de bal hing in de bijna drie meter hoge coniferenhaag die haar tuin scheidt van die van de buren.
Dan komt de situatie in huis ter sprake. In een week tijd hebben haar naaimachine en haar stofzuiger het begeven. Haar wasmachine wilde niet meer centrifugeren en nu doet de verwarmingsketel vreemd. Ze zal morgen de overbuurman wel even vragen of hij wil komen kijken, zegt ze. De vorige keer had hij haar ook zo goed geholpen. Alles nagekeken en meteen de woningbouwvereniging gebeld. Als er iets is mag ze altijd een beroep op hem doen, had hij haar op het hart gedrukt. ‘Zo’n vriendelijke man!’
De overbuurman van mijn moeder zal inmiddels ongeveer twintig jaar bij haar in de straat wonen, met zijn vrouw, kinderen en (schoon?)moeder. Hij is met zijn gezin gevlucht uit Bosnië, tijdens de oorlog op de Balkan. De nieuwe buren van mijn moeder komen uit Eritrea. Ze communiceren met handen en voeten met mijn moeder en de kinderen spreken al redelijk goed Nederlands. De ‘aso buren’ zijn Nederlanders van origine (wat dat ook moge betekenen).
Terwijl ik mijn stukje vlaai verorber, moet ik aanhoren hoe vreselijk het is met al die aanslagen. Dat ze amper nog boodschappen durft te doen en mensenmassa’s mijdt (dat laatste deed ze altijd al dus wat dat betreft is er niets nieuws onder de zon). ‘Het kan toch niet doorgaan zo, met die buitenlanders die hier allemaal maar komen.’ Dan schuift ze naar het puntje van haar stoel en kijkt me strak aan, alsof ze iets belangrijks gaat aankondigen. ‘Bij de volgende verkiezingen…’ begint ze, en dan volgt de plechtige mededeling dat ze overweegt op die man met dat peroxideblonde haar te gaan stemmen.
Bij de tweede kop koffie gaat de straat over de tong. Ze heeft het niet zo op haar buren, althans niet op de buren links van haar. Ordinair volk, vindt ze. ‘Gelukkig heb ik de laatste tijd bijna geen last meer van ze.’ Nee, omdat je stokdoof bent, denk ik, maar ik houd wijselijk mijn mond. Af en toe veer ik van de bank op van de zware basdreunen. De songteksten kan ik letterlijk verstaan, evenals het geschreeuw van buurman en buurvrouw naar elkaar. Maar dat hindert me niet omdat ik blij ben dat mijn moeder het niet hoort.
Rechts heeft ze pas geleden nieuwe buren gekregen, een jong echtpaar met drie kinderen. Als bij toverslag verschijnt er een glimlach op haar gezicht. ‘Zulke schattige kinderen!’ zegt ze. ‘Twee meisjes en een jongetje. Ik schat in dat die meisjes zeven en drie zijn en dat jongetje vijf.’ En dan vertelt ze enthousiast over hoe die buren haar al geholpen hebben met onkruid tussen de stoeptegels weghalen. Dat het jochie regelmatig bij haar over de vloer komt, om zijn bal uit de achtertuin te halen. Dat hij laatst onder alle hortensiastruiken doorgekropen is maar zijn bal niet konden vinden. Dat ze ’s avonds toen ze uit haar slaapkamerraam keek zag waarom: de bal hing in de bijna drie meter hoge coniferenhaag die haar tuin scheidt van die van de buren.
Dan komt de situatie in huis ter sprake. In een week tijd hebben haar naaimachine en haar stofzuiger het begeven. Haar wasmachine wilde niet meer centrifugeren en nu doet de verwarmingsketel vreemd. Ze zal morgen de overbuurman wel even vragen of hij wil komen kijken, zegt ze. De vorige keer had hij haar ook zo goed geholpen. Alles nagekeken en meteen de woningbouwvereniging gebeld. Als er iets is mag ze altijd een beroep op hem doen, had hij haar op het hart gedrukt. ‘Zo’n vriendelijke man!’
De overbuurman van mijn moeder zal inmiddels ongeveer twintig jaar bij haar in de straat wonen, met zijn vrouw, kinderen en (schoon?)moeder. Hij is met zijn gezin gevlucht uit Bosnië, tijdens de oorlog op de Balkan. De nieuwe buren van mijn moeder komen uit Eritrea. Ze communiceren met handen en voeten met mijn moeder en de kinderen spreken al redelijk goed Nederlands. De ‘aso buren’ zijn Nederlanders van origine (wat dat ook moge betekenen).
Log in om te reageren.
