Een paar weken per jaar is ze mijn buurmeisje. Als ik op de boerderij van kennissen pas. Inmiddels al een aantal jaar. Ze is 7 jaar. Lief, leuk, grappig en aandoenlijk. Zo rende een keer naar me toe in de supermarkt, waarbij ze me omhelsde en zei dat ze me zo had gemist. Ze is enigst kind. Haar ouders zijn gescheiden. Ik ken alleen haar moeder. Soms doe ik wat leuks met haar. Zo ook nu.
We gaan samen de shetlanders borstelen. Ze is enthousiast. Ze zegt dat ze vannacht bijna niet kon slapen omdat ze er zo'n zin in had. Ik vind het ook leuk. Ze vertelt me dat ze ook een eigen pony heeft. Bij haar vader. Ik reageer verbaasd. En enthousiast. Zeg dat ze daar wel geluk mee heeft. Dat dat mijn allerliefste wens was, toen ik zo oud was als haar. En dat zij het gewoon heeft.
"Weet je wat míjn allerliefste wens is?", reageert ze. "Nou?", vraag ik. Nieuwsgierig naar wat komen gaat. "Dat papa en mama weer bij elkaar gaan wonen." Het is warm, maar even krijg ik kippenvel. Ik weet iets van de achtergrond. Weet dat ze niet op heel goede voet uit elkaar zijn gegaan. Dat moeder inmiddels weer een nieuwe vriend heeft. En dat ex-man dat niet leuk vind.
Ze vertelt verder. "Toen mama mij gisteren ging ophalen hadden ze weer ruzie. Want papa wil mij meenemen naar Zweden. Of Spanje. Maar mama wil mijn paspoort niet geven. En toen ik met mama naar Spanje was, wist papa dat ook niet. En zo vertelt ze nog meer details. Ze is nog aan het vertellen als haar moeder eraan komt. Ik kan het goed met haar vinden, maar betrap mezelf erop dat ik zojuist wat verwijten richting haar heb gevormd.
Die avond spreek ik mijn tijdelijke buurvrouw wat uitgebreider. Ze heeft niks mee gekregen van het gesprek tussen mij en haar dochter. Uit zichzelf begint ze over het conflict dat ze had over het paspoort. Ze zegt dat ze hem en haar niks wil ontnemen, maar dat hij alcoholist is en onverantwoord rijgedrag heeft. Dat ze het niet verantwoord vindt als hij met haar naar het buitenland gaat. Ze vertelt nog meer. Mijn verwijten naar haar vervagen. Mijn meeleven met mijn tijdelijke buurmeisje groeit.
We gaan samen de shetlanders borstelen. Ze is enthousiast. Ze zegt dat ze vannacht bijna niet kon slapen omdat ze er zo'n zin in had. Ik vind het ook leuk. Ze vertelt me dat ze ook een eigen pony heeft. Bij haar vader. Ik reageer verbaasd. En enthousiast. Zeg dat ze daar wel geluk mee heeft. Dat dat mijn allerliefste wens was, toen ik zo oud was als haar. En dat zij het gewoon heeft.
"Weet je wat míjn allerliefste wens is?", reageert ze. "Nou?", vraag ik. Nieuwsgierig naar wat komen gaat. "Dat papa en mama weer bij elkaar gaan wonen." Het is warm, maar even krijg ik kippenvel. Ik weet iets van de achtergrond. Weet dat ze niet op heel goede voet uit elkaar zijn gegaan. Dat moeder inmiddels weer een nieuwe vriend heeft. En dat ex-man dat niet leuk vind.
Ze vertelt verder. "Toen mama mij gisteren ging ophalen hadden ze weer ruzie. Want papa wil mij meenemen naar Zweden. Of Spanje. Maar mama wil mijn paspoort niet geven. En toen ik met mama naar Spanje was, wist papa dat ook niet. En zo vertelt ze nog meer details. Ze is nog aan het vertellen als haar moeder eraan komt. Ik kan het goed met haar vinden, maar betrap mezelf erop dat ik zojuist wat verwijten richting haar heb gevormd.
Die avond spreek ik mijn tijdelijke buurvrouw wat uitgebreider. Ze heeft niks mee gekregen van het gesprek tussen mij en haar dochter. Uit zichzelf begint ze over het conflict dat ze had over het paspoort. Ze zegt dat ze hem en haar niks wil ontnemen, maar dat hij alcoholist is en onverantwoord rijgedrag heeft. Dat ze het niet verantwoord vindt als hij met haar naar het buitenland gaat. Ze vertelt nog meer. Mijn verwijten naar haar vervagen. Mijn meeleven met mijn tijdelijke buurmeisje groeit.
Log in om te reageren.
