Schrijf ik slechter als ik gelukkig ben? In ieder geval schrijf ik een stuk minder. Dat er zinnen in mijn hoofd ontstaan die ik eigenlijk zou moet opschrijven is gebleven. Dat ik ze niet opschrijf ook.
Je bent nu meer dan twee weken oud. Of eigenlijk moet ik precies zijn; twee weken en vier dagen. Een baby kan per dag veranderen. Mijn baby doet dat elk uur. Hij is op weg om een echte ik te worden. Ik als vader, die elk uur iemand anders kan zijn.
Soms lig je met je handen langs je hoofd op de bank. Je beentjes opgetrokken. Dan kijken wij elkaar aan. Niemand weet dat. Maar wij kijken naar elkaar. Verschrikt, als ware we stokstaartjes die ons over een paar jaar in dierentuinen zullen gaan verblijden. Maar ook verschrikt kijken is een vorm van kijken. De mooiste romances zijn ontsprongen in het verschrikt in elkaars ogen kijken. Ook bij ons ontstaat er tijdens dat kijken liefde. Dat noemen ze een vader-zoon relatie.
Soms kan je nietsontziend huilen. Op het begin huilde ik gewoon heel hard mee. Toen jij in het ziekenhuis je derde hielprik kreeg en huilde alsof de aarde verging, huilde ik met je mee. Daar ben ik mee gestopt. Een vader mag best huilen, maar niet zoveel als ik deed.
Een heldhaftige vader zal ik nooit worden, maar met een beetje inzet kom je een heel eind. Misschien is dat wel een van de stelregels in deze kraamtijd, met inzet kom je een heel eind. Luiers verwisselen, met 15 uur slaap achter de kiezen gezellig je werkweek eindigen. Alles valt of staat met inzet, en een mooie zoon.
Vader en zoon erotiseert. En als er professoren zijn die dat ontkrachten kunnen ze in ieder geval niet erkennen dat een vader met een kind grote aantrekkingskracht geniet. Ik merk het in de supermarkt. Ze zeggen het niet, maar ze kijken en dat is genoeg.
Laat ze kijken Seb, en als je bijna de winkel uit bent mag je best even wiebelen. Dat doet papa al jaren. Ik weet niet of de kassadames dan nog kijken, misschien zijn ze dan allang weer emballagebonnen aan het scannen. Maar de illusie van het kijken is ook wat waard. Zijn dromen niet hoger en mooier dan de werkelijkheid? De meesten wel, niet allemaal.
Soms overstijgt de werkelijkheid de meeste roze droom, namelijk deze; een zoon in foetus houding gelukzalig kijkend in de box en een vrouw die zich compleet voelt.
Je bent nu meer dan twee weken oud. Of eigenlijk moet ik precies zijn; twee weken en vier dagen. Een baby kan per dag veranderen. Mijn baby doet dat elk uur. Hij is op weg om een echte ik te worden. Ik als vader, die elk uur iemand anders kan zijn.
Soms lig je met je handen langs je hoofd op de bank. Je beentjes opgetrokken. Dan kijken wij elkaar aan. Niemand weet dat. Maar wij kijken naar elkaar. Verschrikt, als ware we stokstaartjes die ons over een paar jaar in dierentuinen zullen gaan verblijden. Maar ook verschrikt kijken is een vorm van kijken. De mooiste romances zijn ontsprongen in het verschrikt in elkaars ogen kijken. Ook bij ons ontstaat er tijdens dat kijken liefde. Dat noemen ze een vader-zoon relatie.
Soms kan je nietsontziend huilen. Op het begin huilde ik gewoon heel hard mee. Toen jij in het ziekenhuis je derde hielprik kreeg en huilde alsof de aarde verging, huilde ik met je mee. Daar ben ik mee gestopt. Een vader mag best huilen, maar niet zoveel als ik deed.
Een heldhaftige vader zal ik nooit worden, maar met een beetje inzet kom je een heel eind. Misschien is dat wel een van de stelregels in deze kraamtijd, met inzet kom je een heel eind. Luiers verwisselen, met 15 uur slaap achter de kiezen gezellig je werkweek eindigen. Alles valt of staat met inzet, en een mooie zoon.
Vader en zoon erotiseert. En als er professoren zijn die dat ontkrachten kunnen ze in ieder geval niet erkennen dat een vader met een kind grote aantrekkingskracht geniet. Ik merk het in de supermarkt. Ze zeggen het niet, maar ze kijken en dat is genoeg.
Laat ze kijken Seb, en als je bijna de winkel uit bent mag je best even wiebelen. Dat doet papa al jaren. Ik weet niet of de kassadames dan nog kijken, misschien zijn ze dan allang weer emballagebonnen aan het scannen. Maar de illusie van het kijken is ook wat waard. Zijn dromen niet hoger en mooier dan de werkelijkheid? De meesten wel, niet allemaal.
Soms overstijgt de werkelijkheid de meeste roze droom, namelijk deze; een zoon in foetus houding gelukzalig kijkend in de box en een vrouw die zich compleet voelt.
Log in om te reageren.
