Het is een mooie, rustige avond. De zon is net ondergegaan en er zweven roze wolkjes langs de horizon. Een mooie avond voor een eindje hardlopen, en dat doe ik dus ook.
Dan opeens... Een dood vogeltje. Midden op de weg. Bij de boerderij op de hoek. Niet een normaal dood vogeltje. Niet eens een uit-het-nest-gevallen vogeltje. Maar een heel-erg-platgereden vogeltje. Zijn linkerpootje – het enige dat niet plat is - trekt nog wat na.
Snif, snif... Ik sta acuut op het punt om in janken uit te barsten. Het is zo zielig dat dat vogeltje dood is! Meteen ben ik weer dat achtjarige kind dat huilde, omdat er een lammetje bij de boer naast ons was doodgegaan. “Kom op”, zeg ik tegen mezelf, “Doe niet zo kinderachtig. Gewoon negeren. Dooie vogeltjes horen bij het leven.” Toch?
Ik ren verder. Mezelf ondertussen streng toesprekend: “Dit hoort bij de NATUUR. De Natuur is hard. Onverbiddelijk. Of bij Het Leven. Of bij De Vooruitgang. Of nog meer Vage Begrippen met Hoofdletters die hard, groot en onverbiddelijk zijn."
"We leven nu eenmaal in een gevallen wereld. Van die wereld moeten we het beste zien te maken. Paradijs is voorbij meid, deal with it! 't Is gewoon onvolwassen om te janken over dode vogeltjes. Of dode lammetjes. Dat doen alleen maar kids! Aan janken over dooie mussen heb je niks. Al die dooie, gevallen vogels, die moet je gewoon vergeten.”
Maar dan kijk ik omhoog, naar de donker wordende avondlucht. Wacht even...
Wat als een kind dat verdrietig is over dode vogeltjes eigenlijk veel slimmer is? Veel slimmer dan saaie volwassenen! Wij volwassenen doen zo keihard ons best om Het Oorspronkelijke Plan te vergeten. Terwijl een kind kan snappen dat dooie vogeltjes niet horen bij het Oorspronkelijke plan. (Of ‘t overlijden van oma’s.) En dat Oorspronkelijke Plan zal opnieuw uitgevoerd worden.
Woehoe, ik wou dat het alvast die dag was! Dan hoef ik nooit meer langs dooie vogeltjes te rennen....
Dan opeens... Een dood vogeltje. Midden op de weg. Bij de boerderij op de hoek. Niet een normaal dood vogeltje. Niet eens een uit-het-nest-gevallen vogeltje. Maar een heel-erg-platgereden vogeltje. Zijn linkerpootje – het enige dat niet plat is - trekt nog wat na.
Snif, snif... Ik sta acuut op het punt om in janken uit te barsten. Het is zo zielig dat dat vogeltje dood is! Meteen ben ik weer dat achtjarige kind dat huilde, omdat er een lammetje bij de boer naast ons was doodgegaan. “Kom op”, zeg ik tegen mezelf, “Doe niet zo kinderachtig. Gewoon negeren. Dooie vogeltjes horen bij het leven.” Toch?
Ik ren verder. Mezelf ondertussen streng toesprekend: “Dit hoort bij de NATUUR. De Natuur is hard. Onverbiddelijk. Of bij Het Leven. Of bij De Vooruitgang. Of nog meer Vage Begrippen met Hoofdletters die hard, groot en onverbiddelijk zijn."
"We leven nu eenmaal in een gevallen wereld. Van die wereld moeten we het beste zien te maken. Paradijs is voorbij meid, deal with it! 't Is gewoon onvolwassen om te janken over dode vogeltjes. Of dode lammetjes. Dat doen alleen maar kids! Aan janken over dooie mussen heb je niks. Al die dooie, gevallen vogels, die moet je gewoon vergeten.”
Maar dan kijk ik omhoog, naar de donker wordende avondlucht. Wacht even...
Wat als een kind dat verdrietig is over dode vogeltjes eigenlijk veel slimmer is? Veel slimmer dan saaie volwassenen! Wij volwassenen doen zo keihard ons best om Het Oorspronkelijke Plan te vergeten. Terwijl een kind kan snappen dat dooie vogeltjes niet horen bij het Oorspronkelijke plan. (Of ‘t overlijden van oma’s.) En dat Oorspronkelijke Plan zal opnieuw uitgevoerd worden.
Woehoe, ik wou dat het alvast die dag was! Dan hoef ik nooit meer langs dooie vogeltjes te rennen....
Log in om te reageren.
