Tijdens mijn middelbare schooltijd had ik diverse bezigheden. Leraren treiteren bijvoorbeeld. Je zat er toch. De biologieleraar, die het woord ‘seksualiteit’ niet durfde te zeggen, door vraagstelling over te halen dat toch te doen. Dat was bijna een hobby.
Het was genieten op de middelbare school. Nooit vergeet ik meer de lessen Grieks en Latijn die ik heb gevolgd. Dankzij spiekbriefjes die compleet uitvouwbaar waren overleefde ik de toetsen van mijn bijziende, danwel zeer vergevingsgezinde, door de vingers kijkende leraar glansrijk. Ik eindigde het vwo dan ook met twee voldoendes. Een 9 voor Latijn en een 8 voor Grieks.
Daarna besloot ik, enigszins onvrijwillig de havo te gaan volgen. Voor een intelligente jongeman als ik, toendertijd nog niet beschadigd door Korsakov en nicotine, was dat net vakantie. Helemaal toen de Tweede Fase werd ingevoerd. Zelfstandig niets doen. Alleen de laatste dag voor je het verslag moest inleveren, was het even buffelen achter internet op zoek naar een bruikbaar verhaaltje, dat je dan zelf even omvormde tot een bruikbaar geheel. Twee weken werktijd stond ervoor. Ik heb ze nooit nodig gehad.
De bespaarde tijd besteedde ik nuttig. Ik verfijnde mijn kaarttechnieken in pauzes en al dan niet officiële tussenuren. Ook zong ik cassettebandjes in, die ik op high speed dubbing afspeelde en vervolgens opnieuw opnam, zodat ik in feite de grondlegger was van Smurfenhouse. En geregeld testte ik koeken. Appelkoeken, gevulde koeken, mergpijpjes, stroopwafels, ja, zelfs kaaskoekjes. Fijngekauwd bleven die zo heerlijk plakken op de voorruit van een geparkeerde auto. Ach, baldadigheid, wie is er niet groot mee geworden?
Het probleem met deze carrière was dat ik geen aandacht schonk aan de vrouwen. Ik snapte de lol er ook niet van. Bij gym de kleedkamer ingluren om te kijken of er nog een meisje in bh te spotten was. Nee, stond je er dan toch, dan was het veel leuker een complete Axe Africa-bus leeg te spuiten tussen de deurspleet. Het enige moment dat het gegil van vrouwen als muziek in de oren klonk.
Dolgelukkig was ik met mijn diploma. En in plaats van er allerlei scheikundige proeven voor te doen, of wiskundige formules voor uit m’n hoofd te leren, had ik dat hele diploma bij elkaar gekleid en getekend. Maar toen ik al lang en breed de zware roden deur van mijn middelbare school achter me had dichtgetrokken, kwam het besef.
De eerste barstjes in het vertrouwen dat ik het juiste carrièrepad had bewandeld vormden zich op een reünie, een paar jaar terug. Omringd door oud-klasgenoten leek het wel gezellig. Maar al die hijgerige echtgenoten ernaast leunend op een Maxi-Cosi verpestten toch een beetje dat leuke sfeertje. De tijd dat je een meisje nog mee kon trekken aan haar arm het toilet in om haar vervolgens al haar tampons afhandig te maken en die in de toiletpot te proppen. Dát was leuk.
De speurtocht op Hyves naar afwezige oud-klasgenoten was nog deprimerender. De ene mooie foto na de andere kwam voorbij. Het alternatieve meisje dat haar prachtige looks altijd had schuilgehouden onder een zelfgenaaide lapjesdeken. De brillen en beugels die spoorloos verdwenen waren. Het bewijs in full color dat anti-acné middeltjes steeds beter worden. Maar altijd weer zo’n vervelend vriendje ernaast. Of de schrik wanneer de daaropvolgende foto een verschrompeld rood aangelopen baby’tje liet verschijnen.
Ze zeggen dat de meeste relaties ontstaan op de middelbare school. Helaas komt wijsheid met de jaren. Misschien dat datingsites daarom doorgaans beginnen bij 18+…
Het was genieten op de middelbare school. Nooit vergeet ik meer de lessen Grieks en Latijn die ik heb gevolgd. Dankzij spiekbriefjes die compleet uitvouwbaar waren overleefde ik de toetsen van mijn bijziende, danwel zeer vergevingsgezinde, door de vingers kijkende leraar glansrijk. Ik eindigde het vwo dan ook met twee voldoendes. Een 9 voor Latijn en een 8 voor Grieks.
Daarna besloot ik, enigszins onvrijwillig de havo te gaan volgen. Voor een intelligente jongeman als ik, toendertijd nog niet beschadigd door Korsakov en nicotine, was dat net vakantie. Helemaal toen de Tweede Fase werd ingevoerd. Zelfstandig niets doen. Alleen de laatste dag voor je het verslag moest inleveren, was het even buffelen achter internet op zoek naar een bruikbaar verhaaltje, dat je dan zelf even omvormde tot een bruikbaar geheel. Twee weken werktijd stond ervoor. Ik heb ze nooit nodig gehad.
De bespaarde tijd besteedde ik nuttig. Ik verfijnde mijn kaarttechnieken in pauzes en al dan niet officiële tussenuren. Ook zong ik cassettebandjes in, die ik op high speed dubbing afspeelde en vervolgens opnieuw opnam, zodat ik in feite de grondlegger was van Smurfenhouse. En geregeld testte ik koeken. Appelkoeken, gevulde koeken, mergpijpjes, stroopwafels, ja, zelfs kaaskoekjes. Fijngekauwd bleven die zo heerlijk plakken op de voorruit van een geparkeerde auto. Ach, baldadigheid, wie is er niet groot mee geworden?
Het probleem met deze carrière was dat ik geen aandacht schonk aan de vrouwen. Ik snapte de lol er ook niet van. Bij gym de kleedkamer ingluren om te kijken of er nog een meisje in bh te spotten was. Nee, stond je er dan toch, dan was het veel leuker een complete Axe Africa-bus leeg te spuiten tussen de deurspleet. Het enige moment dat het gegil van vrouwen als muziek in de oren klonk.
Dolgelukkig was ik met mijn diploma. En in plaats van er allerlei scheikundige proeven voor te doen, of wiskundige formules voor uit m’n hoofd te leren, had ik dat hele diploma bij elkaar gekleid en getekend. Maar toen ik al lang en breed de zware roden deur van mijn middelbare school achter me had dichtgetrokken, kwam het besef.
De eerste barstjes in het vertrouwen dat ik het juiste carrièrepad had bewandeld vormden zich op een reünie, een paar jaar terug. Omringd door oud-klasgenoten leek het wel gezellig. Maar al die hijgerige echtgenoten ernaast leunend op een Maxi-Cosi verpestten toch een beetje dat leuke sfeertje. De tijd dat je een meisje nog mee kon trekken aan haar arm het toilet in om haar vervolgens al haar tampons afhandig te maken en die in de toiletpot te proppen. Dát was leuk.
De speurtocht op Hyves naar afwezige oud-klasgenoten was nog deprimerender. De ene mooie foto na de andere kwam voorbij. Het alternatieve meisje dat haar prachtige looks altijd had schuilgehouden onder een zelfgenaaide lapjesdeken. De brillen en beugels die spoorloos verdwenen waren. Het bewijs in full color dat anti-acné middeltjes steeds beter worden. Maar altijd weer zo’n vervelend vriendje ernaast. Of de schrik wanneer de daaropvolgende foto een verschrompeld rood aangelopen baby’tje liet verschijnen.
Ze zeggen dat de meeste relaties ontstaan op de middelbare school. Helaas komt wijsheid met de jaren. Misschien dat datingsites daarom doorgaans beginnen bij 18+…
Log in om te reageren.
