De stilte opzoeken. Een mooie uitdrukking. Ik ga het doen. De stilte opzoeken. Alleen vroeg ik me gisteren opeens af: Is stilte eigenlijk nog wel ergens te vinden? Ik stond op het station te wachten op de trein. Toen die arriveerde, hield de stiltecoupé stil op de plek waar ik stond. Het was er relatief stil, in de stiltecoupé. Helemaal stil was het er niet.
In mijn beleving is stilte de afwezigheid van omgevingsgeluiden. Ik sloeg het woordenboek er maar eens op na. Deze bevestigde mijn idee. Stilte wordt ook wel gedefinieerd als de toestand waarin er geen of weinig geluid wordt gehoord of gemaakt, dat er weinig gesproken wordt. De afwezigheid van verkeer, vertier en drukte. Kalmte, rust en vredigheid. Daar teken ik voor.
In de stad is er geen stilte te vinden. Altijd is er het geruis van het autoverkeer, overvliegende vliegtuigen, de belletjes van voorbijrijdende trams, sirenes van politie-, brandweer- en ziekenauto’s, het geroezemoes van mensen. Op straat is er het geblaf van honden, het roepen van spelende kinderen, het gefluit van vogels.
In mijn huis is het relatief stil, maar op de achtergrond zijn er altijd heel zachtjes de buitengeluiden, de buren die van zich laten horen en het gezoem van elektrische apparaten.
Soms trek ik eropuit op zoek naar stilte. Aan zee vind ik dan het geluid van de wind, de golven, de zeemeeuwen en van schelpen die knisperen onder mijn voeten. In het bos hoor ik de wind die ruist door de bomen, het wuivende gras, het gezang van vogels en het geluid van takjes die knappen als ik eroverheen loop. Op het platteland hoor ik koeien loeien, schappen blaten en tractoren ronken. Hoever moet je gaan om op een echte stilteplek te komen? Zijn geluiden niet overal?
Zelfs in mijn hoofd is het nooit echt stil. Er gonzen altijd wel gedachtes rond. En ook ideeën, inzichten, herinneringen, binnenpretjes. Het lijkt wel alsof ik altijd in gesprek ben met mezelf. En met God. Er stijgen regelmatig vragen, uitroepen, hulpkreten en gebeden op. “Be still and know that I am God”, is best een moeilijke opgave, wat mij betreft.
Echte stilte ken ik niet. En nu ik er zo eens over nagedacht heb, vraag ik me af of stilte eigenlijk wel bestaat. Zelfs iemand die doof is en geen omgevingsgeluiden kan horen, zal toch wel iets van een innerlijke dialoog hebben?!
Het lijkt mij in ieder geval een bijna onwerkelijke ervaring om opeens helemaal geen geluiden meer om me heen te hebben. Wieweet wat ik dan allemaal te horen krijg…
In mijn beleving is stilte de afwezigheid van omgevingsgeluiden. Ik sloeg het woordenboek er maar eens op na. Deze bevestigde mijn idee. Stilte wordt ook wel gedefinieerd als de toestand waarin er geen of weinig geluid wordt gehoord of gemaakt, dat er weinig gesproken wordt. De afwezigheid van verkeer, vertier en drukte. Kalmte, rust en vredigheid. Daar teken ik voor.
In de stad is er geen stilte te vinden. Altijd is er het geruis van het autoverkeer, overvliegende vliegtuigen, de belletjes van voorbijrijdende trams, sirenes van politie-, brandweer- en ziekenauto’s, het geroezemoes van mensen. Op straat is er het geblaf van honden, het roepen van spelende kinderen, het gefluit van vogels.
In mijn huis is het relatief stil, maar op de achtergrond zijn er altijd heel zachtjes de buitengeluiden, de buren die van zich laten horen en het gezoem van elektrische apparaten.
Soms trek ik eropuit op zoek naar stilte. Aan zee vind ik dan het geluid van de wind, de golven, de zeemeeuwen en van schelpen die knisperen onder mijn voeten. In het bos hoor ik de wind die ruist door de bomen, het wuivende gras, het gezang van vogels en het geluid van takjes die knappen als ik eroverheen loop. Op het platteland hoor ik koeien loeien, schappen blaten en tractoren ronken. Hoever moet je gaan om op een echte stilteplek te komen? Zijn geluiden niet overal?
Zelfs in mijn hoofd is het nooit echt stil. Er gonzen altijd wel gedachtes rond. En ook ideeën, inzichten, herinneringen, binnenpretjes. Het lijkt wel alsof ik altijd in gesprek ben met mezelf. En met God. Er stijgen regelmatig vragen, uitroepen, hulpkreten en gebeden op. “Be still and know that I am God”, is best een moeilijke opgave, wat mij betreft.
Echte stilte ken ik niet. En nu ik er zo eens over nagedacht heb, vraag ik me af of stilte eigenlijk wel bestaat. Zelfs iemand die doof is en geen omgevingsgeluiden kan horen, zal toch wel iets van een innerlijke dialoog hebben?!
Het lijkt mij in ieder geval een bijna onwerkelijke ervaring om opeens helemaal geen geluiden meer om me heen te hebben. Wieweet wat ik dan allemaal te horen krijg…
Log in om te reageren.
