Het stond er maar heel kort op. Het kan niet langer dan een half uur zijn geweest. Ik ben de titel vergeten. Jeroen had het geschreven. Of beter gezegd: Jeroen had het gejat. Uit het NRC Handelsblad. Waarschijnlijk omdat Jeroen niet goed kan schrijven, of omdat Jeroen het een goed, grappig en opvallend stuk vond. Ik geef hem het voordeel van de twijfel. Jeroen vond het een interessant stuk. Of hij werd opgewonden. Dat is niet erg, niks menselijks is mij vreemd.
Er waren twee reacties op het gejatte stuk. Samen met Jeroen en de twee meiden die gereageerd hebben op het stuk ben ik nu voor altijd verbonden. Dat is niet erg. Tekstueel hadden de dames niks te melden. Ze hadden twee lachende gezichtjes als reactie op het stuk verzonden. Nee, giechelende gezichtjes waren het. Twee meiden waren aan het giechelen. Giechelen gaat over in opwinding, of andersom. Maar de opwinding is er altijd.
Het was bijna het einde van Moederdag en Jeroen wilde ons nog een tip meegeven. Een tip die ik niet kan herhalen, omdat ik dan misschien mijn geliefde columnplek kwijtraak. Omdat Jeroen ook is gekuist. Omdat een Russisch leger zijn blog wegsleurde. Het mocht van Funky Fish niet gelezen worden. Zonder verklaring was het verdwenen. Jeroen liet het zich overkomen. Een Moederdag cadeautip had hij voor ons in petto. Natuurlijk, zijn tip kwam wat laat ( 22:00 uur). Moederdag is dan immers bijna voorbij. Maar zou moeders ook niet blij zijn met een verlaat cadeautje?
Doet Funky Fish dit vaker? Het verwijderen van een blog omdat iemand uit de hoogste regionen het niet aanstaat? Omdat het misschien te dichtbij komt? Funky Fish wil zo graag vooruitstrevend zijn. Over alles moet gepraat kunnen worden: ziektes, Arie, leven en dood.
Maar over een hulpmiddel bij de broodnodige bevrediging moet gezwegen worden. Er mag zelfs geen grappig bedoeld stukje over verschijnen. Funky Fish schuift de gordijnen dicht. Geen poppetje gezien, niks gebeurd.
En ondertussen bloedt er een neus. Een hele grote. Een neus met bloeddruppels die “wereldse” blogjes doet verdwijnen. Of zou Jeroen zelf spijt hebben gekregen?
Er waren twee reacties op het gejatte stuk. Samen met Jeroen en de twee meiden die gereageerd hebben op het stuk ben ik nu voor altijd verbonden. Dat is niet erg. Tekstueel hadden de dames niks te melden. Ze hadden twee lachende gezichtjes als reactie op het stuk verzonden. Nee, giechelende gezichtjes waren het. Twee meiden waren aan het giechelen. Giechelen gaat over in opwinding, of andersom. Maar de opwinding is er altijd.
Het was bijna het einde van Moederdag en Jeroen wilde ons nog een tip meegeven. Een tip die ik niet kan herhalen, omdat ik dan misschien mijn geliefde columnplek kwijtraak. Omdat Jeroen ook is gekuist. Omdat een Russisch leger zijn blog wegsleurde. Het mocht van Funky Fish niet gelezen worden. Zonder verklaring was het verdwenen. Jeroen liet het zich overkomen. Een Moederdag cadeautip had hij voor ons in petto. Natuurlijk, zijn tip kwam wat laat ( 22:00 uur). Moederdag is dan immers bijna voorbij. Maar zou moeders ook niet blij zijn met een verlaat cadeautje?
Doet Funky Fish dit vaker? Het verwijderen van een blog omdat iemand uit de hoogste regionen het niet aanstaat? Omdat het misschien te dichtbij komt? Funky Fish wil zo graag vooruitstrevend zijn. Over alles moet gepraat kunnen worden: ziektes, Arie, leven en dood.
Maar over een hulpmiddel bij de broodnodige bevrediging moet gezwegen worden. Er mag zelfs geen grappig bedoeld stukje over verschijnen. Funky Fish schuift de gordijnen dicht. Geen poppetje gezien, niks gebeurd.
En ondertussen bloedt er een neus. Een hele grote. Een neus met bloeddruppels die “wereldse” blogjes doet verdwijnen. Of zou Jeroen zelf spijt hebben gekregen?
Log in om te reageren.
En wij met hem.
