"En, heb je nog een leuke date gehad?" Of: "Heb je nog leuk contact met iemand?" Ik krijg deze vragen regelmatig. Van vriendinnen. Van familie. Van collega's... Maar iedereen die de laatste tijd informeert naar de stand van zaken met betrekking tot mijn liefdesleven, moet ik teleurstellen. Er gebeurt namelijk niets. Helemaal niets.
Ik ben met niemand aan het appen. Met niemand aan het skypen. Met niemand aan het chatten. Sta niet ingeschreven op een dating-site. Spreek met niemand af. Vind niemand leuk. En kom op weinig plekken waar ik een leuk iemand kan tegenkomen. Een bewuste keuze. Want na een periode met de nodige turbulentie op liefdesgebied, is het even tijd voor een time-out.
Ongemerkt is een deel van mijn tijd en energie van afgelopen driekwart jaar, opgeslokt door mannen. Of beter gezegd: de emoties die daarmee samenhingen. En dat is niet erg. Ik heb mooie momenten gehad. Leuke momenten. Onvergetelijke momenten. Heb nieuwe plekken leren kennen. Heb mezelf beter leren kennen. Ben wijzer geworden. Weet beter wat ik wil. En wat niet.
Dus zo bekeken: geen verspilling van tijd en energie. Maar sinds mijn laatste liefdesverdriet zich redelijk heeft gestabiliseerd, merk ik dat ik vooral behoefte heb aan rust. Even geen onzekerheid. Geen spanning. Geen euforie. Geen teleurstelling. Geen dilemma's. Maar vooral: focus op vrienden, familie, werk, hobby en andere dingen die belangrijk zijn in mijn leven.
Het is overigens geen afgebakend tijdsbestek. Ik laat het duren tot het moment dat ik denk: ik sta er weer open voor. Of tot ik iemand tegenkom die het waard is mijn time-out voor op te heffen. Dat kan ook natuurlijk. Tot dat moment heb ik even een heel saai liefdesleven. Maar dat neem ik voor lief.
Ik ben met niemand aan het appen. Met niemand aan het skypen. Met niemand aan het chatten. Sta niet ingeschreven op een dating-site. Spreek met niemand af. Vind niemand leuk. En kom op weinig plekken waar ik een leuk iemand kan tegenkomen. Een bewuste keuze. Want na een periode met de nodige turbulentie op liefdesgebied, is het even tijd voor een time-out.
Ongemerkt is een deel van mijn tijd en energie van afgelopen driekwart jaar, opgeslokt door mannen. Of beter gezegd: de emoties die daarmee samenhingen. En dat is niet erg. Ik heb mooie momenten gehad. Leuke momenten. Onvergetelijke momenten. Heb nieuwe plekken leren kennen. Heb mezelf beter leren kennen. Ben wijzer geworden. Weet beter wat ik wil. En wat niet.
Dus zo bekeken: geen verspilling van tijd en energie. Maar sinds mijn laatste liefdesverdriet zich redelijk heeft gestabiliseerd, merk ik dat ik vooral behoefte heb aan rust. Even geen onzekerheid. Geen spanning. Geen euforie. Geen teleurstelling. Geen dilemma's. Maar vooral: focus op vrienden, familie, werk, hobby en andere dingen die belangrijk zijn in mijn leven.
Het is overigens geen afgebakend tijdsbestek. Ik laat het duren tot het moment dat ik denk: ik sta er weer open voor. Of tot ik iemand tegenkom die het waard is mijn time-out voor op te heffen. Dat kan ook natuurlijk. Tot dat moment heb ik even een heel saai liefdesleven. Maar dat neem ik voor lief.
Log in om te reageren.
Kan ik me ook helemaal in vinden! Het mag zo lang duren als je maar wilt of waar je maar behoefte aan hebt, en helaas voor anderen, geen spannende ontwikkelingen voor ze. Die moeten ze zelf maar ontwikkelen in hun eigen leven, toch.
