Ik kom thuis, zondagavond en zet de PC aan. Ergens in beeld zie ik het icoontje van Funky Fish. Bijna tegelijk flitst de gedachte door me heen: ‘shit.., ik zou nog een extra column schrijven deze maand!’ En die had zo ongeveer 36 uur terug zijn deadline om te worden ingeleverd.
Het gebeurt maar zelden dat ik geen inspiratie heb. Dat ik een afspraak vergeet, komt nog minder voor. Toch is het nu gebeurd. Een degelijk Calvinistische opvoeding laat als ‘logisch gevolg’ een beetje schuldgevoel bij me achter. Er moet nu worden ‘goedgemaakt.’ Vergeving gevraagd, een kaarsje gebrand, vernieuwde ijver en vroomheid als voornemen.
Ik zet mij achter het toetsenbord en tik alsnog een column. Omdat ik graag voldoe. Daarnaast vind ik schrijven leuk en een column kan ook op een later moment geplaatst worden. ‘Te laat’, wordt zo een inspiratie en ‘goed gemaakt’ een titel. Ironisch genoeg zou deze column waarschijnlijk niet zijn geschreven als ik niet had verzaakt.
We zijn ook goed gemaakt. Naar Gods beeld. Dat beeld is nog steeds in ons aanwezig. Misschien verstopt, gebroken, licht of ernstig vervuild maar het is er. Ik ervaar mij niet altijd goed gemaakt. M’n omgeving heeft ook niet altijd die indruk. Te vaak heb ik de neiging dan te verbeteren, goed te maken. Meestal levert dat weinig op, behalve een ruime dosis frustratie.
Soms gaan de zaken zoals ze gaan. Het leven heeft wendingen die je niet altijd overziet. Of je vergeet simpelweg iets dat je wel wilt of had moeten doen. Kijken naar wat is gebeurd kan leerzaam zijn, stilstaan bij wat anders ‘had gemoeten’ is dat zelden. Je focust op wat er niet is en zuigt leegte in je op. Met leegte kun je niet gevuld worden, je kunt je er hoogstens mee vereenzelvigen.
Kijk naar wat er wel is. Van Zijn beeld, ondanks de brokken die we soms maken. Geloof in het schitterende beeld dat in je is gelegd. Ga niet ‘goedmaken’, laat dat over aan Degene die weet hoe jij het best tot je recht komt. In mij komt soms een schrijver naar voren.
Het gebeurt maar zelden dat ik geen inspiratie heb. Dat ik een afspraak vergeet, komt nog minder voor. Toch is het nu gebeurd. Een degelijk Calvinistische opvoeding laat als ‘logisch gevolg’ een beetje schuldgevoel bij me achter. Er moet nu worden ‘goedgemaakt.’ Vergeving gevraagd, een kaarsje gebrand, vernieuwde ijver en vroomheid als voornemen.
Ik zet mij achter het toetsenbord en tik alsnog een column. Omdat ik graag voldoe. Daarnaast vind ik schrijven leuk en een column kan ook op een later moment geplaatst worden. ‘Te laat’, wordt zo een inspiratie en ‘goed gemaakt’ een titel. Ironisch genoeg zou deze column waarschijnlijk niet zijn geschreven als ik niet had verzaakt.
We zijn ook goed gemaakt. Naar Gods beeld. Dat beeld is nog steeds in ons aanwezig. Misschien verstopt, gebroken, licht of ernstig vervuild maar het is er. Ik ervaar mij niet altijd goed gemaakt. M’n omgeving heeft ook niet altijd die indruk. Te vaak heb ik de neiging dan te verbeteren, goed te maken. Meestal levert dat weinig op, behalve een ruime dosis frustratie.
Soms gaan de zaken zoals ze gaan. Het leven heeft wendingen die je niet altijd overziet. Of je vergeet simpelweg iets dat je wel wilt of had moeten doen. Kijken naar wat is gebeurd kan leerzaam zijn, stilstaan bij wat anders ‘had gemoeten’ is dat zelden. Je focust op wat er niet is en zuigt leegte in je op. Met leegte kun je niet gevuld worden, je kunt je er hoogstens mee vereenzelvigen.
Kijk naar wat er wel is. Van Zijn beeld, ondanks de brokken die we soms maken. Geloof in het schitterende beeld dat in je is gelegd. Ga niet ‘goedmaken’, laat dat over aan Degene die weet hoe jij het best tot je recht komt. In mij komt soms een schrijver naar voren.
Log in om te reageren.
