Het loopt weer eens niet volgens plan. Ik had me nog zo voorgenomen om deze keer op tijd te komen, maar de klok is me te snel af. Zo-even dacht ik nog zeeën van tijd te hebben, maar dat idee blijkt allang achterhaald. Zodoende sprint ik het huis uit. Ik spring op mijn fiets en race naar mijn afspraak. Even later begroet ik ietwat buiten adem en verhit degene met wie ik heb afgesproken. Tien minuten te laat deze keer. Het verdient allemaal geen schoonheidsprijs. Dat vijf minuten te laat komen nog “fashionably late” is, heb ik nooit begrepen. Wat is er nou stijlvol aan te laat komen?
Het schijnt dat 10 tot 15 procent van de mensen chronisch laatkomer is. Ik hoor bij die groep en ben er niet trots op. Laatkomen kan verschillende oorzaken hebben. Het kan te maken hebben met een gebrekkig tijdsbesef, een voorkeur voor multi-tasken of een verkeerd soort optimisme. In mijn geval is het een combinatie van factoren. Vaak denk ik dat ik voor vertrek nog wel even snel een klusje, of twee, kan doen. De tijd die dat kost schat ik meestal totaal verkeerd in. Of ik denk dat het me maar tien minuutjes gaat kosten om ergens naar toe te gaan, terwijl dat in de praktijk toch zeker twintig minuten duurt. Dat ik al jaren geen horloge meer draag zal de zaak waarschijnlijk geen goed doen.
Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger veel last had van te laat komen. Voor de komst van de mobiele telefoon had je misschien meer een stok achter de deur om je best te doen om op tijd te komen. Het gemak van even bellen of een appje sturen als je wat later bent, helpt de notoire laatkomer tegenwoordig niet bepaald om zijn leven te beteren. Wat misschien wel gaat helpen is het instellen van een alarm dat afgaat op je mobiel op het moment dat je moet vertrekken.
Op dates ben ik regelmatig te laat gekomen. Nooit meer dan een minuut of vijf tot tien, maar toch. Het geeft niet bepaald een goede eerste indruk. Maar zo bont als één van mijn ergste dates ooit heb ik het toch nooit gemaakt. De man in kwestie presteerde het om maar liefst ruim een uur later dan afgesproken te komen opdagen. Hij had tussentijds wel een paar keer gebeld dat het ‘wat later’ zou worden. En dat werd het dus ook. Ik had kunnen weglopen natuurlijk, maar ik vermaakte me in de tussentijd prima. Ik zat met een boek in een gezellig cafeetje te lunchen en koffie te drinken. Op zijn kosten, maar dat wist hij nog niet. Toen hij uiteindelijk arriveerde had ik nog een half uurtje tijd voordat ik naar een volgende afspraak moest. We praatten nog wat. En hij betaalde de rekening. Laatkomen heeft ten slotte een prijs.
Het schijnt dat 10 tot 15 procent van de mensen chronisch laatkomer is. Ik hoor bij die groep en ben er niet trots op. Laatkomen kan verschillende oorzaken hebben. Het kan te maken hebben met een gebrekkig tijdsbesef, een voorkeur voor multi-tasken of een verkeerd soort optimisme. In mijn geval is het een combinatie van factoren. Vaak denk ik dat ik voor vertrek nog wel even snel een klusje, of twee, kan doen. De tijd die dat kost schat ik meestal totaal verkeerd in. Of ik denk dat het me maar tien minuutjes gaat kosten om ergens naar toe te gaan, terwijl dat in de praktijk toch zeker twintig minuten duurt. Dat ik al jaren geen horloge meer draag zal de zaak waarschijnlijk geen goed doen.
Ik kan me niet herinneren dat ik vroeger veel last had van te laat komen. Voor de komst van de mobiele telefoon had je misschien meer een stok achter de deur om je best te doen om op tijd te komen. Het gemak van even bellen of een appje sturen als je wat later bent, helpt de notoire laatkomer tegenwoordig niet bepaald om zijn leven te beteren. Wat misschien wel gaat helpen is het instellen van een alarm dat afgaat op je mobiel op het moment dat je moet vertrekken.
Op dates ben ik regelmatig te laat gekomen. Nooit meer dan een minuut of vijf tot tien, maar toch. Het geeft niet bepaald een goede eerste indruk. Maar zo bont als één van mijn ergste dates ooit heb ik het toch nooit gemaakt. De man in kwestie presteerde het om maar liefst ruim een uur later dan afgesproken te komen opdagen. Hij had tussentijds wel een paar keer gebeld dat het ‘wat later’ zou worden. En dat werd het dus ook. Ik had kunnen weglopen natuurlijk, maar ik vermaakte me in de tussentijd prima. Ik zat met een boek in een gezellig cafeetje te lunchen en koffie te drinken. Op zijn kosten, maar dat wist hij nog niet. Toen hij uiteindelijk arriveerde had ik nog een half uurtje tijd voordat ik naar een volgende afspraak moest. We praatten nog wat. En hij betaalde de rekening. Laatkomen heeft ten slotte een prijs.
Log in om te reageren.
dat laat komen :\
(Niet dat ik denk dat jij dat zou flikken hoor, maar een gewaarschuwd man.... je weet wel 
