'Ik kom nooit meer iemand tegen die zo leuk is. Die zo lief is. Die zo aantrekkelijk is. Bij wie ik zo'n goed gevoel zal hebben...' Het blijft maar door mijn hoofd gaan. De hele dag door. Al veel dagen achter elkaar. Ondertussen heb ik nul komma nul oog voor andere mannen. Ik kan me ook niet voorstellen dat dat ooit weer gaat gebeuren. Het is óf hij. Of niemand.
Ik ben me bewust van het onrealistische karakter van mijn gedachten. En het geïdealiseerde aspect daarvan. Want ergens is daar ook het besef: dit heb ik vaker gedacht. In het verleden. Bij andere mannen. Steeds heeft de tijd daarin toch zijn werk gedaan. Steeds is er toch weer iemand op mijn pad gekomen die ik leuk ben gaan vinden. Die het gevoel voor voorbije liefdes verder heeft geneutraliseerd.
Maar los van deze kennis en ervaring, geloof ik nu wederom dat het écht zo is. Meteen al bij de eerste ontmoeting had hij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het bleek wederzijds te zijn. Hij deed me beseffen hoe goed het kan voelen om met iemand samen te zijn. Hoe ontspannen en ongecompliceerd de liefde kan zijn. Hoe het voelt om zonder enige vorm van twijfel voor iemand te gaan.
Terugdenken aan de momenten van samenzijn met hem, tovert een lach op mijn gezicht. En geeft een warm gevoel van binnen. Om vervolgens meteen weer terug te komen in de realiteit. Met het besef dat het bij herinneringen zal blijven. Wat dan meteen weer tranen oproept. Het enige wat ik kan doen is: erop vertrouwen dat het ook nu met de tijd weer goed zal komen. Dat de gedachtes aan hem in de toekomst ook weer neutraal zullen zijn.
Nu eerst Kerst vieren. Mét mooie herinneringen. Zonder schoonfamilie.
Ik ben me bewust van het onrealistische karakter van mijn gedachten. En het geïdealiseerde aspect daarvan. Want ergens is daar ook het besef: dit heb ik vaker gedacht. In het verleden. Bij andere mannen. Steeds heeft de tijd daarin toch zijn werk gedaan. Steeds is er toch weer iemand op mijn pad gekomen die ik leuk ben gaan vinden. Die het gevoel voor voorbije liefdes verder heeft geneutraliseerd.
Maar los van deze kennis en ervaring, geloof ik nu wederom dat het écht zo is. Meteen al bij de eerste ontmoeting had hij een onuitwisbare indruk achtergelaten. Het bleek wederzijds te zijn. Hij deed me beseffen hoe goed het kan voelen om met iemand samen te zijn. Hoe ontspannen en ongecompliceerd de liefde kan zijn. Hoe het voelt om zonder enige vorm van twijfel voor iemand te gaan.
Terugdenken aan de momenten van samenzijn met hem, tovert een lach op mijn gezicht. En geeft een warm gevoel van binnen. Om vervolgens meteen weer terug te komen in de realiteit. Met het besef dat het bij herinneringen zal blijven. Wat dan meteen weer tranen oproept. Het enige wat ik kan doen is: erop vertrouwen dat het ook nu met de tijd weer goed zal komen. Dat de gedachtes aan hem in de toekomst ook weer neutraal zullen zijn.
Nu eerst Kerst vieren. Mét mooie herinneringen. Zonder schoonfamilie.
Log in om te reageren.
