In deel 1 [link naar eerste deel] lazen we waarom Yasha geen hart meer heeft en hoe het alleen maar kouder en donkerder werd in het bos. En toen ging hij met een boom praten...
Op een dag was het zo ver, de dag die hij vreesde. Op deze dag werd het niet meer echt dag, er was alleen maar een schemering. Het werd niet meer licht in het bos, alleen maar meer donker. Hoe kon Yasha nu verder leven? Hij was zo alleen, alleen in dit bos. De duisternis was ingetreden in het bos en had het gewonnen van het licht. Nog even en hij kon alleen maar in zijn blokhut wachten tot ... tot wat? Hij ging tegen een boomstam aanzitten. De sneeuw onder hem kraakte.
"Sorry, boom." zei Yasha teneergeslagen. "Sorry dat ik je soortgenoten heb omgehakt. Het was voor een goed doel, het was mijn werk, maar daar hebben de andere bomen niks aan. Ik zal je mijn jas omdoen om het goed te maken. Ik heb het toch koud, met of zonder jas, en misschien blijf jij dan warm genoeg om te overleven tot de lente eindelijk komt."
Yasha deed zijn jas uit en knoopte het om de boomstam. Hij had het nu nog kouder, maar dat maakte niet meer uit. De boom schudde.
"Dank je wel voor de jas" zei de dennenboom, "maar bevries jij dan niet?"
"Jawel." antwoordde Yasha. "Maar dat maakt niet uit, want het wordt nooit meer lente."
"Je bent heel aardig, maar daar vergis je je echt in. Hoor je dan niet dat de kerstman er weer aankomt? Luister!"
Yasha was stil en spitste zijn oren. In de verte klonken de belletjes van de slee en het gehijg van de husky's die de slee voorttrokken. Maar van Yasha hoefde het niet meer.
"Laat maar zitten. Ik wist niet dat het al kerst was, maar het wordt ook niet meer licht."
"Ho ho ho!" klonk het nu heel dichtbij. De kerstslee remde vlak voor Yasha en de boom af, zodat Yasha en boom onder de sneeuw zaten. De kerstman stapte uit.
"Weet je dan niet dat de zon opkomt op het moment dat de nacht het donkerst is?" vroeg de kerstman. "En ik ben hier om aan te kondigen dat het lente is! En om cadeaus uit te delen voor wie lief is geweest dit jaar."
De kerstman keek in zijn boek. "Pinar de dennenboom! Jij bent lief geweest dit jaar! Je hebt schaduw gegeven aan de bosdieren, zuurstof aan de lucht. Ik geef je daarom nieuwe knoppen om nieuwe takken te groeien het komende voorjaar!"
Yasha was even blij voor de dennenboom, maar toen keek hij weer sip.
"De dennenboom is goed bezig," dacht Yasha, "maar wat heb ik gedaan dit jaar? Ik heb alleen gewerkt, en verder?"
"Waarom kijk je zo verdrietig, Yasha?" vroeg de kerstman.
"De dennenboom is goed geweest, en ik ben blij voor hem."
"Haar." mompelde Pinar.
"Haar." ging Yasha verder, "maar ik ben dit jaar niet goed geweest. Ik heb alleen gewerkt, bomen gekapt en ik heb geprobeerd over Dotya te komen. Ik weet niet of dat gelukt is, maar ik heb weinig goede dingen gedaan, kerstman."
"Ho ho ho!" lachte de kerstman. "Weet je dat zeker? Laten we getuigen oproepen!"
De kerstman rinkelde de klok van de slee. Even bleef het stil, maar toen hoorde Yasha hoeven, pootjes en gefladder. Een eekhoorn klom de dennenboom af, hief zijn rechterpoot plechtig in de lucht en verklaarde:
"Toen ik dorst had, toen kwam jij langs. Je huilde en je liet zo een plas water achter. Ik dronk het op en beukennootjes nog aan toe, wat was het bitter! Maar het leste wel mijn dorst, dus dank je wel daarvoor."
"Dank je wel, Roodstaart!" verklaarde de kerstman. "Zijn er nog anderen met een getuigenis?"
Een roodborstje kwam aanvliegen en streek neer op een van de husky's. Toen kwamen er nog 3 roodborstjes aanvliegen en landden ook op de husky's.
"Vele maanden geleden zochten mijn vrouw en ik een nest, maar er was niks waarmee we het konden bouwen. Toen gooide jij een tak onze kant op,"
"Uit frustratie en boosheid" onderbrak Yasha.
"Tjilp, maar die tak kwam wel," ging het roodborstje verder, "en die tak gaf ons inspiratie! Dankzij jou kwamen we op het idee om met veel kleine takjes een nest te bouwen in plaats van met een paar grote takken die we niet konden tillen. Als jij er niet was hadden we geen nest gebouwd, en kijk nu wat een prachtig gezin ik heb!" Het roodborstje gebaarde met zijn vleugel en de andere roodborstjes floten van blijdschap.
Yasha wist zich geen raad met deze lofprijzing.
"Nou, uhm, graag gedaan denk ik. Ik wens jullie veel geluk." zei hij weifelend.
"Wacht op mij!" riep een hert hijgend. "Ik ben Bretzi, en ik heb mijn leven aan die man te danken!"
"Maar ik heb jou nog nooit gezien?" vroeg Yasha.
Het hert hapte eerst een minuut naar adem. Hij had zo hard gerend dat hij toen pas zijn verhaal kon vertellen.
"Een paar weken geleden, het schemerde al, ik liep rustig door het bos. Ik rook plots een vreemde geur. Het was een mens. Ik keek op en ik zag een jager met een geweer op mij gericht. Ik weet zeker dat hij mij wilde neerschieten! Maar er klonk opeens een hard geluid door het bos: 'Pak! Pak! Pak!' De jager keek verschrikt op en in dat moment kon ik wegvluchten. Later hoorde ik dat het geluid was veroorzaakt door jou, omdat je extra hard inhakte op een boom." Bretzi boog zijn knieën. "Dankzij jou en je bijl kon ik wegvluchten, dank je wel daarvoor."
"Dank je wel Bretzi!" zei de kerstman blij. "Dat zijn dus drie getuigenissen van goede dingen!"
De dennenboom stak een tak op. "Hij gaf mij zijn jas."
"Vier getuigenissen!" ging de kerstman verder.
"Maar op de jas na heb ik die dingen helemaal niet gewild! Het waren uitingen van verdriet en boosheid!"
"Dat weet ik. Maar weet je niet dat God alle dingen ten goede keert? Van de tegenslagen heeft hij meevallers gemaakt. Daarom mag ik jou namens God een cadeau aanbieden. Voor anderen is het niet te zien, maar jij hebt een leegte van binnen, he?"
Yasha knikte. Hij haalde de lap stof weg en hij liet de anderen zijn borstkas zien. Iedereen behalve de kerstman schrok.
"Je hart dat van steen was, was weggenomen. Met veel blijdschap mag ik je een nieuw hart geven, levend en van vlees!"
Yasha nam het cadeau aan en hij plaatste het voorzichtig in zijn borstkas. Gelijk begon het hart te kloppen en Yasha was vervuld van blijdschap. Hij kon de lap stof van Dotya weggooien en het duurde niet lang voordat de neuspegels aan zijn neus en oren wegsmolten.
Nadat de kerstman cadeaus aan de dieren had uitgedeeld reed hij weg op zijn slee. "Laat je hart niet verharden en vrolijk kerstfeest! Ho ho ho!" riep de kerstman na.
Yasha vierde dit jaar kerstfeesst met zijn nieuwe vrienden, Pinar, Bretzi, Roodstaart en Tjilp en zijn familie, en ze waren allemaal erg blij. Ze bleven met elkaar kletsen tot de dageraad aanbracht.
"Kijk!" riep Roodstaart. "In het spoor van de slee van de kerstman groeien groene sprieten! Het wordt lente!"
“En kijk!” zei Bretzi, “Het wordt weer licht!”
Yasha glunderde. "Dit is zeker weten het beste kerstfeest ooit!"
Op een dag was het zo ver, de dag die hij vreesde. Op deze dag werd het niet meer echt dag, er was alleen maar een schemering. Het werd niet meer licht in het bos, alleen maar meer donker. Hoe kon Yasha nu verder leven? Hij was zo alleen, alleen in dit bos. De duisternis was ingetreden in het bos en had het gewonnen van het licht. Nog even en hij kon alleen maar in zijn blokhut wachten tot ... tot wat? Hij ging tegen een boomstam aanzitten. De sneeuw onder hem kraakte.
"Sorry, boom." zei Yasha teneergeslagen. "Sorry dat ik je soortgenoten heb omgehakt. Het was voor een goed doel, het was mijn werk, maar daar hebben de andere bomen niks aan. Ik zal je mijn jas omdoen om het goed te maken. Ik heb het toch koud, met of zonder jas, en misschien blijf jij dan warm genoeg om te overleven tot de lente eindelijk komt."
Yasha deed zijn jas uit en knoopte het om de boomstam. Hij had het nu nog kouder, maar dat maakte niet meer uit. De boom schudde.
"Dank je wel voor de jas" zei de dennenboom, "maar bevries jij dan niet?"
"Jawel." antwoordde Yasha. "Maar dat maakt niet uit, want het wordt nooit meer lente."
"Je bent heel aardig, maar daar vergis je je echt in. Hoor je dan niet dat de kerstman er weer aankomt? Luister!"
Yasha was stil en spitste zijn oren. In de verte klonken de belletjes van de slee en het gehijg van de husky's die de slee voorttrokken. Maar van Yasha hoefde het niet meer.
"Laat maar zitten. Ik wist niet dat het al kerst was, maar het wordt ook niet meer licht."
"Ho ho ho!" klonk het nu heel dichtbij. De kerstslee remde vlak voor Yasha en de boom af, zodat Yasha en boom onder de sneeuw zaten. De kerstman stapte uit.
"Weet je dan niet dat de zon opkomt op het moment dat de nacht het donkerst is?" vroeg de kerstman. "En ik ben hier om aan te kondigen dat het lente is! En om cadeaus uit te delen voor wie lief is geweest dit jaar."
De kerstman keek in zijn boek. "Pinar de dennenboom! Jij bent lief geweest dit jaar! Je hebt schaduw gegeven aan de bosdieren, zuurstof aan de lucht. Ik geef je daarom nieuwe knoppen om nieuwe takken te groeien het komende voorjaar!"
Yasha was even blij voor de dennenboom, maar toen keek hij weer sip.
"De dennenboom is goed bezig," dacht Yasha, "maar wat heb ik gedaan dit jaar? Ik heb alleen gewerkt, en verder?"
"Waarom kijk je zo verdrietig, Yasha?" vroeg de kerstman.
"De dennenboom is goed geweest, en ik ben blij voor hem."
"Haar." mompelde Pinar.
"Haar." ging Yasha verder, "maar ik ben dit jaar niet goed geweest. Ik heb alleen gewerkt, bomen gekapt en ik heb geprobeerd over Dotya te komen. Ik weet niet of dat gelukt is, maar ik heb weinig goede dingen gedaan, kerstman."
"Ho ho ho!" lachte de kerstman. "Weet je dat zeker? Laten we getuigen oproepen!"
De kerstman rinkelde de klok van de slee. Even bleef het stil, maar toen hoorde Yasha hoeven, pootjes en gefladder. Een eekhoorn klom de dennenboom af, hief zijn rechterpoot plechtig in de lucht en verklaarde:
"Toen ik dorst had, toen kwam jij langs. Je huilde en je liet zo een plas water achter. Ik dronk het op en beukennootjes nog aan toe, wat was het bitter! Maar het leste wel mijn dorst, dus dank je wel daarvoor."
"Dank je wel, Roodstaart!" verklaarde de kerstman. "Zijn er nog anderen met een getuigenis?"
Een roodborstje kwam aanvliegen en streek neer op een van de husky's. Toen kwamen er nog 3 roodborstjes aanvliegen en landden ook op de husky's.
"Vele maanden geleden zochten mijn vrouw en ik een nest, maar er was niks waarmee we het konden bouwen. Toen gooide jij een tak onze kant op,"
"Uit frustratie en boosheid" onderbrak Yasha.
"Tjilp, maar die tak kwam wel," ging het roodborstje verder, "en die tak gaf ons inspiratie! Dankzij jou kwamen we op het idee om met veel kleine takjes een nest te bouwen in plaats van met een paar grote takken die we niet konden tillen. Als jij er niet was hadden we geen nest gebouwd, en kijk nu wat een prachtig gezin ik heb!" Het roodborstje gebaarde met zijn vleugel en de andere roodborstjes floten van blijdschap.
Yasha wist zich geen raad met deze lofprijzing.
"Nou, uhm, graag gedaan denk ik. Ik wens jullie veel geluk." zei hij weifelend.
"Wacht op mij!" riep een hert hijgend. "Ik ben Bretzi, en ik heb mijn leven aan die man te danken!"
"Maar ik heb jou nog nooit gezien?" vroeg Yasha.
Het hert hapte eerst een minuut naar adem. Hij had zo hard gerend dat hij toen pas zijn verhaal kon vertellen.
"Een paar weken geleden, het schemerde al, ik liep rustig door het bos. Ik rook plots een vreemde geur. Het was een mens. Ik keek op en ik zag een jager met een geweer op mij gericht. Ik weet zeker dat hij mij wilde neerschieten! Maar er klonk opeens een hard geluid door het bos: 'Pak! Pak! Pak!' De jager keek verschrikt op en in dat moment kon ik wegvluchten. Later hoorde ik dat het geluid was veroorzaakt door jou, omdat je extra hard inhakte op een boom." Bretzi boog zijn knieën. "Dankzij jou en je bijl kon ik wegvluchten, dank je wel daarvoor."
"Dank je wel Bretzi!" zei de kerstman blij. "Dat zijn dus drie getuigenissen van goede dingen!"
De dennenboom stak een tak op. "Hij gaf mij zijn jas."
"Vier getuigenissen!" ging de kerstman verder.
"Maar op de jas na heb ik die dingen helemaal niet gewild! Het waren uitingen van verdriet en boosheid!"
"Dat weet ik. Maar weet je niet dat God alle dingen ten goede keert? Van de tegenslagen heeft hij meevallers gemaakt. Daarom mag ik jou namens God een cadeau aanbieden. Voor anderen is het niet te zien, maar jij hebt een leegte van binnen, he?"
Yasha knikte. Hij haalde de lap stof weg en hij liet de anderen zijn borstkas zien. Iedereen behalve de kerstman schrok.
"Je hart dat van steen was, was weggenomen. Met veel blijdschap mag ik je een nieuw hart geven, levend en van vlees!"
Yasha nam het cadeau aan en hij plaatste het voorzichtig in zijn borstkas. Gelijk begon het hart te kloppen en Yasha was vervuld van blijdschap. Hij kon de lap stof van Dotya weggooien en het duurde niet lang voordat de neuspegels aan zijn neus en oren wegsmolten.
Nadat de kerstman cadeaus aan de dieren had uitgedeeld reed hij weg op zijn slee. "Laat je hart niet verharden en vrolijk kerstfeest! Ho ho ho!" riep de kerstman na.
Yasha vierde dit jaar kerstfeesst met zijn nieuwe vrienden, Pinar, Bretzi, Roodstaart en Tjilp en zijn familie, en ze waren allemaal erg blij. Ze bleven met elkaar kletsen tot de dageraad aanbracht.
"Kijk!" riep Roodstaart. "In het spoor van de slee van de kerstman groeien groene sprieten! Het wordt lente!"
“En kijk!” zei Bretzi, “Het wordt weer licht!”
Yasha glunderde. "Dit is zeker weten het beste kerstfeest ooit!"
Log in om te reageren.
