Er was eens een besneeuwd bos. Dat er sneeuw lag was niet vreemd, want het was koud in het bos. "Kraak, kraak, kraak" zei de sneeuw onder Yasha terwijl hij naar zijn huis liep. Het was een eenvoudige blokhut, maar het had alles wat hij nodig had. Door de schemering sleepte hij zijn bijl mee en de takken die hij vandaag had gekapt. Thuis wachtte er niemand op hem, dus hij kon doen wat hij wilde. Yasha stond stil en luisterde. Stilte. Er was verder niemand in het bos. Een wolkje waterdamp ontstond voor zijn neus. Lui dreef het omhoog en vloog het uit elkaar. Als protest tegen de stilte brak Yasha een van de kleinere takken af en gooide hij de tak zo ver mogelijk als hij kon. De tak botste tegen een dode boomstam aan, plofte op de zijkant van een dennenboom en gleed naar beneden. De tak landde geruisloos op de sneeuw. Een vogel vloog op van schrik.
Yasha was thuis. Onvrijwillig dacht hij terug aan vorig jaar. Dotya leefde toen hier, samen met hem. Ze was zijn vriendin geweest, partner, lichtbrengster, energiemaaktster. Zij gaf zijn leven kleur en bracht er leven in aan. Als ze samen door het bos liepen, stond zij opeens stil en ze wees. Yasha haalde zijn schouders op voor een hoopje bladeren, maar Dotya bleef wijzen en opeens sprong er uit de bladeren een eekhoorn die graag spelletjes speelde met ze. Niet dat het altijd alleen maar vrolijkheid was: hoe langer ze samenbleven, hoe meer hun relatie verhardde en verkilde. Ruzies, verwijten - de blokhut was soms te klein voor hun allebei. Wat heet, soms was het hele bos te klein voor ze!
Desondanks hield Yasha enorm van Dotya. Hij had alles voor haar over en daarom nam hij afgelopen kerstfeest de stap: hij gaf haar zijn hart. Ze was verbaasd, maar wel heel erg blij. Voorzichtig haalden ze het hart uit zijn borstkas. Door de moeilijkheden van hun relatie was het hart verhard. Het was zo hard als steen en zwaar als graniet. Dotya beloofde het te koesteren en ze bewaarde het op een speciale plek. Samen vierden ze kerstfeest. Yasha voelde er niet veel van, want zijn hart was er net uit gehaald, maar volgens de kerststandaarden was het vast mooi. Zelfs de kerstman die langskwam op zijn slee vond ze een prachtig stel!
Maar het geluk was geen lang leven beschoren. Een paar dagen later kregen ze zo'n ruzie - de aanleiding weet Yasha niet meer - dat Dotya het uitmaakte. De volgende ochtend was ze vertrokken. Ze had het bos verlaten en met haar waren ook al haar aanwezigheid, haar lach, haar stem en haar spullen verdwenen. En ze had ook Yasha's hart meegenomen. Yasha treurde en probeerde haar weer te vinden, maar helaas. Hij wilde het de eekhoorn vragen, maar hij zag alleen maar hoopjes bladeren. De wind waaide zijn borstkas in, in de lege holte waar zijn hart zat. Hij stortte neer en huilde. Pas toen zijn tranen een waterpoel hadden gevormd kon Yasha weer verder.
Met een gapend gat in zijn borstkas ging Yasha de dagen daarna weer aan het werk. Hij was houthakker en zonder hem zouden de mensen in het dorp kou lijden. Dus hij hakte en hij hakte. De koude wind waaide nog steeds door zijn borstkas. Hij probeerde de leegte wel te vullen. Zijn hart was hard als steen, dus hij zocht steentjes en rotsen en stopte ze in zijn borstkas. Maar sommige waren te klein, en vielen gewoon op de grond, en andere waren weer te groot en pasten niet. Hij zocht bladeren als vulling, maar het was nog steeds winter en blaadjes lagen verstopt onder een dikke sneeuwdeken. Om de ergste kou te voorkomen sneed hij een stuk stof van zijn trui - die zij had gegeven, ooit, een miljoen jaar geleden - en dekte er zijn hart mee af.
De dagen na Dotya werden weken, en de weken werden maanden. En de winter week niet. Het werd geen lente, de sneeuw bleef liggen, en Yasha had het nog steeds koud. Het leek ook steeds kouder te worden. Als hij buiten was bevroor zijn haar en aan zijn neus en oren vormden zich binnen een paar minuten ijspegels. Hoe kwam het toch dat het geen lente werd, vroeg hij zich af? Maar Yasha was een houthakker, geen weerman. Hij had niet de wijsheid van de boeren, die aan de stand van de vogels in de lucht konden zien of de zon morgen zou schijnen. Voor Yasha de Houthakker was er alleen dit bos, en het hier en nu, en bovendien schijnt de zon altijd en was het alleen de vraag of hij het kon zien door de bomen en de wolken heen. Over één ding maakte hij zich wel zorgen: de dagen leken steeds korter te worden. De schemering zette eerder in en omdat hij 's nachts niet kon werken, kon hij ook steeds minder bomen kappen. Op een dag werd hij zo boos op de schemering dat hij met extra harde klappen inhakte op de boom waar hij mee bezig was. De nacht viel nog steeds en met een kaars moest Yasha de weg naar huis terugvinden.
Op een dag was het zo ver, de dag die hij vreesde. Op deze dag werd het niet meer echt dag, er was alleen maar een schemering. Het werd niet meer licht in het bos, alleen maar meer donker. Hoe kon Yasha nu verder leven? Hij was zo alleen, alleen in dit bos. De duisternis was ingetreden in het bos en had het gewonnen van het licht. Nog even en hij kon alleen maar in zijn blokhut wachten tot ... tot wat? Hij ging tegen een boomstam aanzitten. De sneeuw onder hem kraakte.
"Sorry, boom." zei Yasha teneergeslagen. "Sorry dat ik je soortgenoten heb omgehakt. Het was voor een goed doel, het was mijn werk, maar daar hebben de andere bomen niks aan. Ik zal je mijn jas omdoen om het goed te maken. Ik heb het toch koud, met of zonder jas, en misschien blijf jij dan warm genoeg om te overleven tot de lente eindelijk komt."
Hoe zal het vergaan met Yasha? Krijgt hij het nog een keer warm? Zal het ooit weer licht worden? Donderdag 24 december volgt het tweede en laatste deel van Het hart van Yasha!
Yasha was thuis. Onvrijwillig dacht hij terug aan vorig jaar. Dotya leefde toen hier, samen met hem. Ze was zijn vriendin geweest, partner, lichtbrengster, energiemaaktster. Zij gaf zijn leven kleur en bracht er leven in aan. Als ze samen door het bos liepen, stond zij opeens stil en ze wees. Yasha haalde zijn schouders op voor een hoopje bladeren, maar Dotya bleef wijzen en opeens sprong er uit de bladeren een eekhoorn die graag spelletjes speelde met ze. Niet dat het altijd alleen maar vrolijkheid was: hoe langer ze samenbleven, hoe meer hun relatie verhardde en verkilde. Ruzies, verwijten - de blokhut was soms te klein voor hun allebei. Wat heet, soms was het hele bos te klein voor ze!
Desondanks hield Yasha enorm van Dotya. Hij had alles voor haar over en daarom nam hij afgelopen kerstfeest de stap: hij gaf haar zijn hart. Ze was verbaasd, maar wel heel erg blij. Voorzichtig haalden ze het hart uit zijn borstkas. Door de moeilijkheden van hun relatie was het hart verhard. Het was zo hard als steen en zwaar als graniet. Dotya beloofde het te koesteren en ze bewaarde het op een speciale plek. Samen vierden ze kerstfeest. Yasha voelde er niet veel van, want zijn hart was er net uit gehaald, maar volgens de kerststandaarden was het vast mooi. Zelfs de kerstman die langskwam op zijn slee vond ze een prachtig stel!
Maar het geluk was geen lang leven beschoren. Een paar dagen later kregen ze zo'n ruzie - de aanleiding weet Yasha niet meer - dat Dotya het uitmaakte. De volgende ochtend was ze vertrokken. Ze had het bos verlaten en met haar waren ook al haar aanwezigheid, haar lach, haar stem en haar spullen verdwenen. En ze had ook Yasha's hart meegenomen. Yasha treurde en probeerde haar weer te vinden, maar helaas. Hij wilde het de eekhoorn vragen, maar hij zag alleen maar hoopjes bladeren. De wind waaide zijn borstkas in, in de lege holte waar zijn hart zat. Hij stortte neer en huilde. Pas toen zijn tranen een waterpoel hadden gevormd kon Yasha weer verder.
Met een gapend gat in zijn borstkas ging Yasha de dagen daarna weer aan het werk. Hij was houthakker en zonder hem zouden de mensen in het dorp kou lijden. Dus hij hakte en hij hakte. De koude wind waaide nog steeds door zijn borstkas. Hij probeerde de leegte wel te vullen. Zijn hart was hard als steen, dus hij zocht steentjes en rotsen en stopte ze in zijn borstkas. Maar sommige waren te klein, en vielen gewoon op de grond, en andere waren weer te groot en pasten niet. Hij zocht bladeren als vulling, maar het was nog steeds winter en blaadjes lagen verstopt onder een dikke sneeuwdeken. Om de ergste kou te voorkomen sneed hij een stuk stof van zijn trui - die zij had gegeven, ooit, een miljoen jaar geleden - en dekte er zijn hart mee af.
De dagen na Dotya werden weken, en de weken werden maanden. En de winter week niet. Het werd geen lente, de sneeuw bleef liggen, en Yasha had het nog steeds koud. Het leek ook steeds kouder te worden. Als hij buiten was bevroor zijn haar en aan zijn neus en oren vormden zich binnen een paar minuten ijspegels. Hoe kwam het toch dat het geen lente werd, vroeg hij zich af? Maar Yasha was een houthakker, geen weerman. Hij had niet de wijsheid van de boeren, die aan de stand van de vogels in de lucht konden zien of de zon morgen zou schijnen. Voor Yasha de Houthakker was er alleen dit bos, en het hier en nu, en bovendien schijnt de zon altijd en was het alleen de vraag of hij het kon zien door de bomen en de wolken heen. Over één ding maakte hij zich wel zorgen: de dagen leken steeds korter te worden. De schemering zette eerder in en omdat hij 's nachts niet kon werken, kon hij ook steeds minder bomen kappen. Op een dag werd hij zo boos op de schemering dat hij met extra harde klappen inhakte op de boom waar hij mee bezig was. De nacht viel nog steeds en met een kaars moest Yasha de weg naar huis terugvinden.
Op een dag was het zo ver, de dag die hij vreesde. Op deze dag werd het niet meer echt dag, er was alleen maar een schemering. Het werd niet meer licht in het bos, alleen maar meer donker. Hoe kon Yasha nu verder leven? Hij was zo alleen, alleen in dit bos. De duisternis was ingetreden in het bos en had het gewonnen van het licht. Nog even en hij kon alleen maar in zijn blokhut wachten tot ... tot wat? Hij ging tegen een boomstam aanzitten. De sneeuw onder hem kraakte.
"Sorry, boom." zei Yasha teneergeslagen. "Sorry dat ik je soortgenoten heb omgehakt. Het was voor een goed doel, het was mijn werk, maar daar hebben de andere bomen niks aan. Ik zal je mijn jas omdoen om het goed te maken. Ik heb het toch koud, met of zonder jas, en misschien blijf jij dan warm genoeg om te overleven tot de lente eindelijk komt."
Hoe zal het vergaan met Yasha? Krijgt hij het nog een keer warm? Zal het ooit weer licht worden? Donderdag 24 december volgt het tweede en laatste deel van Het hart van Yasha!
Log in om te reageren.
