Het kerstdiner bij familie De Spotter kent een lange traditie van ponden kerststress, onuitgesproken irritaties en torenhoge verwachtingen van een heerlijk samenzijn. Dagenlang waren we vroeger bezig met de voorbereidingen. Complete kookboeken werden uitgeplozen, markten en slagerijen leeggekocht en ik, als professor van de familie, zat urenlang te priegelen aan net echte kerstmenu’s op de computer alsof ik een praktische opdracht wiskunde moest maken. Met al die voorbereidingen viel het echte gebeuren altijd een beetje tegen, helaas.
Ook dit jaar was het weer een feest. Na een harde leerschool van twintig jaar in de echte wereld had ik mijn schema geperfectioneerd. Ik zou om een uur of vier in mijn auto stappen, rustig naar mijn ouders toe rijden en daar ongeveer klokslag vijf binnenstappen. Het gejoel van mijn twee nichtjes zou dankzij de schuimrubberen oordoppen niet meer schade aanrichten aan mijn binnenoorwerk dan een zachte voorjaarsbries en mijn strategisch gekozen zitplaats, tussen rijkgevulde kerstboom en tafel met hartige hapjes in, zou me zonder problemen door de eerste twintig minuten loodsen, een belangrijke mijlpaal in elke sociale interactie waar ik bij betrokken ben. Ik had alleen één ding over het hoofd gezien: mijn opa.
Mijn grootvader loopt al bijna 95 jaar rond op deze aardkloot en slaagt er desondanks in om elke ontmoeting weer zijn naaste familieleden, ongelukkige omstanders en andere brave wereldburgers opnieuw te verbazen met zijn alomtegenwoordige
1) Afkeer tegen elke mogelijke vorm van woordelijke communicatie
2) Urenlange mok-sessies
3) Bizarre uitvallen van boosheid
Vergeleken met mijn opa was Scrooge een vrolijke vierjarige krullenbol die met het kerstspel als herder ook een zinnetje mocht zeggen en daar zo blij mee was dat hij er maar niet goed van kon slapen.
Naïef dacht ik nog dat het misschien wel mee zou vallen dit jaar, maar toen hij na ruim twee uur zwijgen meedeelde dat het hem allemaal veel te lang duurde en dat hij om acht uur weer thuis moest zijn omdat hij nog oogdruppeltjes zou krijgen van de wijkverpleegkundige, hebben wij het snelste kerstdiner ooit gehad (19 minuut 54 seconden).
In de mensen een welbehagen
Ook dit jaar was het weer een feest. Na een harde leerschool van twintig jaar in de echte wereld had ik mijn schema geperfectioneerd. Ik zou om een uur of vier in mijn auto stappen, rustig naar mijn ouders toe rijden en daar ongeveer klokslag vijf binnenstappen. Het gejoel van mijn twee nichtjes zou dankzij de schuimrubberen oordoppen niet meer schade aanrichten aan mijn binnenoorwerk dan een zachte voorjaarsbries en mijn strategisch gekozen zitplaats, tussen rijkgevulde kerstboom en tafel met hartige hapjes in, zou me zonder problemen door de eerste twintig minuten loodsen, een belangrijke mijlpaal in elke sociale interactie waar ik bij betrokken ben. Ik had alleen één ding over het hoofd gezien: mijn opa.
Mijn grootvader loopt al bijna 95 jaar rond op deze aardkloot en slaagt er desondanks in om elke ontmoeting weer zijn naaste familieleden, ongelukkige omstanders en andere brave wereldburgers opnieuw te verbazen met zijn alomtegenwoordige
1) Afkeer tegen elke mogelijke vorm van woordelijke communicatie
2) Urenlange mok-sessies
3) Bizarre uitvallen van boosheid
Vergeleken met mijn opa was Scrooge een vrolijke vierjarige krullenbol die met het kerstspel als herder ook een zinnetje mocht zeggen en daar zo blij mee was dat hij er maar niet goed van kon slapen.
Naïef dacht ik nog dat het misschien wel mee zou vallen dit jaar, maar toen hij na ruim twee uur zwijgen meedeelde dat het hem allemaal veel te lang duurde en dat hij om acht uur weer thuis moest zijn omdat hij nog oogdruppeltjes zou krijgen van de wijkverpleegkundige, hebben wij het snelste kerstdiner ooit gehad (19 minuut 54 seconden).
In de mensen een welbehagen
Log in om te reageren.
