Het is half december, niet echt koud en niet echt warm. Sneeuw is ver te zoeken, Sinterklaas net weer vertrokken en mijn gevoel is in’t geheel nog niet verbonden met de feestdagen van deze maand. De spanningen in de wereld vinden soms hun weg naar mijn hoofd en hart. Vragen over wat ons staat te wachten, komen bovendrijven. Was Parijs, 13 november 2015 een incident of een aanzet tot iets groters? De antwoorden heb ik niet, de vragen benauwen me soms.
Ik deelde mijn vragen en gedachten met anderen. Ik vind (h)erkenning en bemerk dat diverse mensen om me heen dezelfde vragen stellen. Gelukkig hebben de anderen de antwoorden ook niet. Het maakt uit waar we naar kijken, wordt helder in een spontaan gesprek. Zien we het goede tussen de puinhopen, de hoop tussen dat wat angst aanjaagt. Wat laat ik zelf zien en horen? Straal ik hoop of angst uit? Kan ik en realistisch en bemoedigend zijn? Ik zie en voel een uitdaging.
Een zwart-wit foto van een jaar of 12 geleden. Zelfde tijd van het jaar, wel sneeuw en echt koud. Een dik pak heeft de hei en de bossen hier in het wit gestoken. Op de foto lig ik in de sneeuw. Ik maak een sneeuw-engel. Op m’n rug in de sneeuw, armen wijd, benen tegen elkaar. Armen gestrekt een stukje naar beneden laten zakken, benen gestrekt naar buiten bewegen. Voorzichtig opstaan, een paar stappen naar voren lopen, je omdraaien.
In de sneeuw het silhouet van een engel. In alle eenvoud heb ik een indruk achtergelaten van een andere wereld, groter en wonderlijker dan ik kan bevatten.
We weten weinig van engelen. Ze zijn niet van hier. Degenen die verbonden zijn aan de verhalen waar we deze maand weer bij stilstaan, hebben een boodschap van hoop. In een wereld waar destijds ook het nodige niet pluis was. Dat bleef ook nog wel een tijdje zo. Er waren vast mensen bang. Ze hadden zo hun vragen.
Ik kan mijn benen strekken en stevig gaan staan, mijn armen wijd uitspreiden en een uitnodiging zijn. Een indruk van warmte in de kou. Van Liefde tussen de haat, een Licht in het duister. In alle eenvoud kan ik een indruk achterlaten van engel. Van een andere wereld, groter en wonderlijker dan wie ook kan bevatten. Ik daag je uit!
Ik deelde mijn vragen en gedachten met anderen. Ik vind (h)erkenning en bemerk dat diverse mensen om me heen dezelfde vragen stellen. Gelukkig hebben de anderen de antwoorden ook niet. Het maakt uit waar we naar kijken, wordt helder in een spontaan gesprek. Zien we het goede tussen de puinhopen, de hoop tussen dat wat angst aanjaagt. Wat laat ik zelf zien en horen? Straal ik hoop of angst uit? Kan ik en realistisch en bemoedigend zijn? Ik zie en voel een uitdaging.
Een zwart-wit foto van een jaar of 12 geleden. Zelfde tijd van het jaar, wel sneeuw en echt koud. Een dik pak heeft de hei en de bossen hier in het wit gestoken. Op de foto lig ik in de sneeuw. Ik maak een sneeuw-engel. Op m’n rug in de sneeuw, armen wijd, benen tegen elkaar. Armen gestrekt een stukje naar beneden laten zakken, benen gestrekt naar buiten bewegen. Voorzichtig opstaan, een paar stappen naar voren lopen, je omdraaien.
In de sneeuw het silhouet van een engel. In alle eenvoud heb ik een indruk achtergelaten van een andere wereld, groter en wonderlijker dan ik kan bevatten.
We weten weinig van engelen. Ze zijn niet van hier. Degenen die verbonden zijn aan de verhalen waar we deze maand weer bij stilstaan, hebben een boodschap van hoop. In een wereld waar destijds ook het nodige niet pluis was. Dat bleef ook nog wel een tijdje zo. Er waren vast mensen bang. Ze hadden zo hun vragen.
Ik kan mijn benen strekken en stevig gaan staan, mijn armen wijd uitspreiden en een uitnodiging zijn. Een indruk van warmte in de kou. Van Liefde tussen de haat, een Licht in het duister. In alle eenvoud kan ik een indruk achterlaten van engel. Van een andere wereld, groter en wonderlijker dan wie ook kan bevatten. Ik daag je uit!
Log in om te reageren.
