Je hebt het misschien zelf meegemaakt. Of je kent de verhalen. Meestal is het scenario als volgt: Je beste vrienden nodigen je uit voor een etentje op zaterdagavond. Het is een stel dat je al jaren kent en waar je wel vaker een hapje eet. Zodoende ga je nietsvermoedend in op de invite voor een dinertje bij hen thuis en schuif je vrolijk aan de avonddis. Vervolgens blijkt dat ook de zus/broer, buurvrouw/-man, nicht/neef of collega van je vrienden aan tafel is uitgenodigd. De relaxte avond in de dop verandert acuut in een wat verkrampt sociaal gebeuren.
Je vrienden kennen je goed genoeg om te weten dat je niet op hun uitnodiging was ingegaan als je deze koppelpoging had zien aankomen. Als dat zo zou zijn geweest had je namelijk een drukke agenda of in het uiterste geval griep gehad. Nu je eenmaal aan tafel zit, is het te laat en word je gedwongen om in ieder geval drie gangen lang beleefdheidsgesprekjes te voeren. Ongelofelijk dat je vrienden nog niet hebben bedacht dat als je interesse zou hebben in hun zus/broer, buurvrouw/-man, nicht/neef of collega dit waarschijnlijk al duidelijk was geworden op een verjaardag, bbq of nieuwjaarsborrel. Na het toetje red je het dan ook nog net om één kopje koffie te doen en dan vertrek je met spoed naar huis, omdat je de volgende ochtend weer vroeg op moet. Of zoiets.
Als single heb ik verschillende keren dit soort etentjes doorstaan. Ook was er een variant in de vorm van een blind date. Een vriendin van mij had die destijds opgezet. Ze vond dat één van haar collega’s werkelijk geknipt was voor mij. En ik voor hem. Dus ik moest zeker een keer met hem gaan eten. Schoorvoetend stemde ik toe, want je wist ten slotte maar nooit. Toen bleek dat hij bij mij om de hoek woonde, had er eigenlijk al een belletje moeten gaan rinkelen. Want als we elkaar in het voorbijgaan niet waren opgevallen, zou dat bij een etentje dan anders zijn? Nee dus. Het lukte ons krap een uur vol te praten, maar sprake van een klik was er zeker niet. Al voor het toetje zijn we huiswaarts gegaan. Ieder naar ons eigen huis wel te verstaan.
Inmiddels ben ik wat jaren verder. Ik heb in de tussentijd een relatie gekregen en ben getrouwd. En ondanks dat ik in het verleden het lijdend voorwerp ben geweest van verschillende koppelpogingen, dacht ik een tijd geleden anderen toch wel een dienst te bewijzen door hen aan elkaar te koppelen. (Als je eenmaal zelf verliefd bent, gun je het een ander ook zo hè?!) Het resultaat van mijn koppelpoging was teleurstellend, zo niet lichtelijk gênant. Ik dacht serieus dat sprake zou kunnen zijn van een leuke match, maar dat bleek echt niet het geval.
Dus nu durf ik niet meer. Ik ga geen mensen meer koppelen. Alhoewel, ik heb nu een collega die ik toch wel heel goed vind passen bij een ex-collega. Zal ik toch?
Je vrienden kennen je goed genoeg om te weten dat je niet op hun uitnodiging was ingegaan als je deze koppelpoging had zien aankomen. Als dat zo zou zijn geweest had je namelijk een drukke agenda of in het uiterste geval griep gehad. Nu je eenmaal aan tafel zit, is het te laat en word je gedwongen om in ieder geval drie gangen lang beleefdheidsgesprekjes te voeren. Ongelofelijk dat je vrienden nog niet hebben bedacht dat als je interesse zou hebben in hun zus/broer, buurvrouw/-man, nicht/neef of collega dit waarschijnlijk al duidelijk was geworden op een verjaardag, bbq of nieuwjaarsborrel. Na het toetje red je het dan ook nog net om één kopje koffie te doen en dan vertrek je met spoed naar huis, omdat je de volgende ochtend weer vroeg op moet. Of zoiets.
Als single heb ik verschillende keren dit soort etentjes doorstaan. Ook was er een variant in de vorm van een blind date. Een vriendin van mij had die destijds opgezet. Ze vond dat één van haar collega’s werkelijk geknipt was voor mij. En ik voor hem. Dus ik moest zeker een keer met hem gaan eten. Schoorvoetend stemde ik toe, want je wist ten slotte maar nooit. Toen bleek dat hij bij mij om de hoek woonde, had er eigenlijk al een belletje moeten gaan rinkelen. Want als we elkaar in het voorbijgaan niet waren opgevallen, zou dat bij een etentje dan anders zijn? Nee dus. Het lukte ons krap een uur vol te praten, maar sprake van een klik was er zeker niet. Al voor het toetje zijn we huiswaarts gegaan. Ieder naar ons eigen huis wel te verstaan.
Inmiddels ben ik wat jaren verder. Ik heb in de tussentijd een relatie gekregen en ben getrouwd. En ondanks dat ik in het verleden het lijdend voorwerp ben geweest van verschillende koppelpogingen, dacht ik een tijd geleden anderen toch wel een dienst te bewijzen door hen aan elkaar te koppelen. (Als je eenmaal zelf verliefd bent, gun je het een ander ook zo hè?!) Het resultaat van mijn koppelpoging was teleurstellend, zo niet lichtelijk gênant. Ik dacht serieus dat sprake zou kunnen zijn van een leuke match, maar dat bleek echt niet het geval.
Dus nu durf ik niet meer. Ik ga geen mensen meer koppelen. Alhoewel, ik heb nu een collega die ik toch wel heel goed vind passen bij een ex-collega. Zal ik toch?
Log in om te reageren.
