"No", I can't hear that word anymore." De man kijkt me recht aan als hij dit zegt. Hij heeft een cynische lach op zijn gezicht. Het is zijn reactie op het woord dat ik net stellig had uitgesproken. Ik ben vandaag hoogstwaarschijnlijk de zoveelste persoon van wie hij dit te horen krijgt vandaag. En niet alleen vandaag. Dag in dag uit. Opeens voel ik medeleven.
Ik zit op een bankje aan een meer met op de achtergrond de toppen van de Himalaya. Een man gaat bij me staan en speelt een standaard deuntje op een traditioneel Nepalees instrument. Om vervolgens het instrument te koop aan te bieden. Iets wat aan de lopende band gebeurt hier. En wat nogal irritant is. "No", zeg ik dan ook stellig. Normaal loop ik weg. Nu zit ik te wachten op iemand en ontstaat deze situatie.
Daardoor kijk ik opeens met andere ogen naar deze persoon die bij voorbaat al het etiket 'irritant' had opgeplakt. Dit is ook iemand die zijn werk doet. Zijn gezin moet onderhouden. Misschien vanmorgen weer heeft ingecalculeerd dat hij constant afwijzingen krijgt. En dat echt niet leuk vind. Maar geen keus heeft. En toch hoop blijft houden voor de een of twee personen die wél ja zeggen.
Deze man heeft natuurlijk niks aan mijn gedachtegang. Daar kan hij niet van eten. Daar kan hij zijn gezin niet van onderhouden. Dat realiseer ik me. En mijn nee blijft een nee. Ik ga niet het verschil maken voor de man vandaag. Want instrumenten zijn sowieso niet aan mij besteed. En ik realiseer me dat als ik me te veel laat leiden door medeleven, ik straks met vijf extra koffers vol instrumenten naar huis zal gaan.
Mijn gedachtegang wordt verbroken. De persoon waar ik op aan het wachten ben, komt eraan. We gaan mountainbiken. Ik ben me bewust van mijn luxepositie als toerist, in een land vol armoede.
Ik zit op een bankje aan een meer met op de achtergrond de toppen van de Himalaya. Een man gaat bij me staan en speelt een standaard deuntje op een traditioneel Nepalees instrument. Om vervolgens het instrument te koop aan te bieden. Iets wat aan de lopende band gebeurt hier. En wat nogal irritant is. "No", zeg ik dan ook stellig. Normaal loop ik weg. Nu zit ik te wachten op iemand en ontstaat deze situatie.
Daardoor kijk ik opeens met andere ogen naar deze persoon die bij voorbaat al het etiket 'irritant' had opgeplakt. Dit is ook iemand die zijn werk doet. Zijn gezin moet onderhouden. Misschien vanmorgen weer heeft ingecalculeerd dat hij constant afwijzingen krijgt. En dat echt niet leuk vind. Maar geen keus heeft. En toch hoop blijft houden voor de een of twee personen die wél ja zeggen.
Deze man heeft natuurlijk niks aan mijn gedachtegang. Daar kan hij niet van eten. Daar kan hij zijn gezin niet van onderhouden. Dat realiseer ik me. En mijn nee blijft een nee. Ik ga niet het verschil maken voor de man vandaag. Want instrumenten zijn sowieso niet aan mij besteed. En ik realiseer me dat als ik me te veel laat leiden door medeleven, ik straks met vijf extra koffers vol instrumenten naar huis zal gaan.
Mijn gedachtegang wordt verbroken. De persoon waar ik op aan het wachten ben, komt eraan. We gaan mountainbiken. Ik ben me bewust van mijn luxepositie als toerist, in een land vol armoede.
Log in om te reageren.
