Er wordt regelmatig gereageerd op de columns die mijn collega’s en ik schrijven voor deze site. Veelal wordt er onder de column gereageerd en het gebeurt ook dat mensen een meer persoonlijke reactie sturen in de vorm van een fles. Met waardering of kritiek. Ik sta voor beiden open. Persoonlijk vind ik het al leuk om een column te schrijven. Kan iemand anders er ook nog wat mee, prachtig! Een gedeeld verhaal groeit in waarde.
Soms verwonder ik me over wat mensen terug hebben gelezen in de column. Dingen die ik er niet bewust in heb gezet -of wilde laten doorschemeren- zijn via de door mij gekozen woorden toch bij de lezer terecht gekomen. Al kan het natuurlijk ook zo zijn dat de Grote Schrijver me beïnvloed heeft. Het is dan de vraag wie eigenlijk de woorden heeft gekozen? Je weet het gewoon niet.
Niet zelden heeft een column een prikkelend onderwerp. De columnist in kwestie heeft een onderwerp gevonden, een situatie geobserveerd, iets gezien of gelezen en schrijft met passie een verhaal. De lezer wordt uitgedaagd over het standpunt na te denken, zich te verplaatsen in een perspectief of de bewust onbeantwoorde vragen ter reflectie mee te nemen. Vooral bij dat laatste gaat het nog wel eens mis. Veel goedbedoelende mensen lijken de indruk op te doen dat de columnist nodig van antwoorden moet worden voorzien op de door hem of haar gestelde vragen.
Op de soms grote vragen die ik in columns teruglees, blijken antwoorden beschikbaar te zijn van max. 10 zinnen (waaronder in elk geval 1 Bijbeltekst, al dan niet uit z’n verband geplukt). Mijns inziens is dat het simplificeren van vragen en onderwerpen waar we allemaal wel eens mee worstelen. Eigenlijk neem je met een simpel antwoord op een grote vraag de ander maar weinig serieus. Daarnaast is het een zelfoverschatting te denken dat je overal een pasklaar antwoord op kan geven, weet wat goed is voor anderen etc.
Juist bij de grotere vragen des levens, onderwerpen en situaties die geen simpele antwoorden kennen, is er eigenlijk maar één goed antwoord: je weet het gewoon niet.. In doen alsof vergaloppeer je jezelf door de ander tekort te doen, kortzichtig te zijn, of te bedenken dat alles goedkomt wanneer we er een enigszins klinkende Bijbeltekst aan vast pinnen.
Wanneer je niet weet, kan je gewoon zijn. Met de ander, zijn of haar vragen, de situatie. Zonder op te hoeven lossen. Geen antwoorden, wel geraakt worden. Niet weten hoe het verder gaat, wat de beste oplossing is. Wel vooruit durven kijken, durven verwachten. Zien op wat kan gebeuren.
Je weet het gewoon niet.
Soms verwonder ik me over wat mensen terug hebben gelezen in de column. Dingen die ik er niet bewust in heb gezet -of wilde laten doorschemeren- zijn via de door mij gekozen woorden toch bij de lezer terecht gekomen. Al kan het natuurlijk ook zo zijn dat de Grote Schrijver me beïnvloed heeft. Het is dan de vraag wie eigenlijk de woorden heeft gekozen? Je weet het gewoon niet.
Niet zelden heeft een column een prikkelend onderwerp. De columnist in kwestie heeft een onderwerp gevonden, een situatie geobserveerd, iets gezien of gelezen en schrijft met passie een verhaal. De lezer wordt uitgedaagd over het standpunt na te denken, zich te verplaatsen in een perspectief of de bewust onbeantwoorde vragen ter reflectie mee te nemen. Vooral bij dat laatste gaat het nog wel eens mis. Veel goedbedoelende mensen lijken de indruk op te doen dat de columnist nodig van antwoorden moet worden voorzien op de door hem of haar gestelde vragen.
Op de soms grote vragen die ik in columns teruglees, blijken antwoorden beschikbaar te zijn van max. 10 zinnen (waaronder in elk geval 1 Bijbeltekst, al dan niet uit z’n verband geplukt). Mijns inziens is dat het simplificeren van vragen en onderwerpen waar we allemaal wel eens mee worstelen. Eigenlijk neem je met een simpel antwoord op een grote vraag de ander maar weinig serieus. Daarnaast is het een zelfoverschatting te denken dat je overal een pasklaar antwoord op kan geven, weet wat goed is voor anderen etc.
Juist bij de grotere vragen des levens, onderwerpen en situaties die geen simpele antwoorden kennen, is er eigenlijk maar één goed antwoord: je weet het gewoon niet.. In doen alsof vergaloppeer je jezelf door de ander tekort te doen, kortzichtig te zijn, of te bedenken dat alles goedkomt wanneer we er een enigszins klinkende Bijbeltekst aan vast pinnen.
Wanneer je niet weet, kan je gewoon zijn. Met de ander, zijn of haar vragen, de situatie. Zonder op te hoeven lossen. Geen antwoorden, wel geraakt worden. Niet weten hoe het verder gaat, wat de beste oplossing is. Wel vooruit durven kijken, durven verwachten. Zien op wat kan gebeuren.
Je weet het gewoon niet.
Log in om te reageren.
