Je bent er niet meer. Er zijn veel mensen die je nog hadden willen spreken. Ik ook. We kennen elkaar niet. We hebben elkaar nooit ontmoet, al had het niet veel gescheeld.
Het was een prachtig, zonnige dag. Al vroeg had ik de trein naar Apeldoorn genomen. Samen met een vriendin wilde ik de koningin nu wel eens een keer live zien op Koninginnedag.
Apeldoorn bleek omgetoverd te zijn in een zee van oranje. We baanden ons een weg door de menigte en vonden een plekje dichtbij de Grote Kerk, waar de Koninklijke familie te voet zou aankomen, om vervolgens in een bus verder te gaan.
Terwijl jij rondreed in je auto, stonden wij reikhalzend uit te kijken naar het Koninklijke gezelschap. Ze namen hun tijd. Wij wachtten rustig af, ondertussen genietend van het weer en van de gesprekken met de Oranje-fans om ons heen. Na een half uurtje werd ons wachten beloond. We zwaaiden naar Beatrix, Willem-Alexander, Maxima en de anderen, keurden de outfits en vroegen ons af of we verder het parcours zouden aflopen om het defilé bij het Loo te gaan zien.
We besloten eerst koffie te gaan drinken en dan verder te gaan richting het paleis. We liepen een stukje terug de stad in. Op dat moment was jij druk bezig een opening te vinden in de wegafzettingen, zodat je dichtbij de Koningin zou kunnen komen. Toen wij neerstreken op een terrasje, reed jij als een bezetene over de Jachtlaan. Terwijl wij nietsvermoedend een hap namen van onze appeltaart, reed jij op topsnelheid door een haag van mensen heen, die als kegels omvielen of werden meegesleurd door je auto. Je vertraagde niet. Je dollemansrit eindigde toen je met een noodgang tegen een monument tot stilstand kwam.
We hoorden het nieuws van de uitbater van het café naast ons. Door sms’jes en telefoontjes van bezorgde vrienden drong de ernst van de situatie langzaam tot ons door. Veel later zagen we de beelden op televisie.
Als wij hadden besloten door te lopen tot bij het Loo waren we je misschien wel tegengekomen. Dan hadden we je misschien wel voorbij zien rijden die menigte in of waren we zelfs letterlijk door je geraakt. Nu is dat alleen in figuurlijke zin met ons gebeurd.
Je eindigde je leven als kamikazepiloot. De vraag is waarom, op deze manier, met medeneming van levens van andere mensen. Als je dan toch al uit het leven wilde stappen, dan had je dat ook alleen kunnen doen. Hoe dan ook, ik zal je nooit vergeten.
Het was een prachtig, zonnige dag. Al vroeg had ik de trein naar Apeldoorn genomen. Samen met een vriendin wilde ik de koningin nu wel eens een keer live zien op Koninginnedag.
Apeldoorn bleek omgetoverd te zijn in een zee van oranje. We baanden ons een weg door de menigte en vonden een plekje dichtbij de Grote Kerk, waar de Koninklijke familie te voet zou aankomen, om vervolgens in een bus verder te gaan.
Terwijl jij rondreed in je auto, stonden wij reikhalzend uit te kijken naar het Koninklijke gezelschap. Ze namen hun tijd. Wij wachtten rustig af, ondertussen genietend van het weer en van de gesprekken met de Oranje-fans om ons heen. Na een half uurtje werd ons wachten beloond. We zwaaiden naar Beatrix, Willem-Alexander, Maxima en de anderen, keurden de outfits en vroegen ons af of we verder het parcours zouden aflopen om het defilé bij het Loo te gaan zien.
We besloten eerst koffie te gaan drinken en dan verder te gaan richting het paleis. We liepen een stukje terug de stad in. Op dat moment was jij druk bezig een opening te vinden in de wegafzettingen, zodat je dichtbij de Koningin zou kunnen komen. Toen wij neerstreken op een terrasje, reed jij als een bezetene over de Jachtlaan. Terwijl wij nietsvermoedend een hap namen van onze appeltaart, reed jij op topsnelheid door een haag van mensen heen, die als kegels omvielen of werden meegesleurd door je auto. Je vertraagde niet. Je dollemansrit eindigde toen je met een noodgang tegen een monument tot stilstand kwam.
We hoorden het nieuws van de uitbater van het café naast ons. Door sms’jes en telefoontjes van bezorgde vrienden drong de ernst van de situatie langzaam tot ons door. Veel later zagen we de beelden op televisie.
Als wij hadden besloten door te lopen tot bij het Loo waren we je misschien wel tegengekomen. Dan hadden we je misschien wel voorbij zien rijden die menigte in of waren we zelfs letterlijk door je geraakt. Nu is dat alleen in figuurlijke zin met ons gebeurd.
Je eindigde je leven als kamikazepiloot. De vraag is waarom, op deze manier, met medeneming van levens van andere mensen. Als je dan toch al uit het leven wilde stappen, dan had je dat ook alleen kunnen doen. Hoe dan ook, ik zal je nooit vergeten.
Log in om te reageren.
