Als zonderling is het een immense opgave jezelf staande te houden in een wereld die bol staat van de geschreven en ongeschreven regels. Rationele en irrationele denkbeelden van de grote meerderheid die het leven bijzonder beïnvloeden.
Wanneer ik ’s ochtends het station in loop en de trap richting mijn perron bestijg, word ik direct hiermee geconfronteerd. Drommen mensen beklimmen de treden richting de start van hun reis, maar als ik even in houd om ruimte te creëren, zodat ik aan mijn behoefte kan voldoen over de eerste trede heen te stappen, heb ik direct een sporttas of koffer in mijn rug. Blijkbaar horen mensen voetje voor voetje en tree voor tree een trap op te lopen.
Het valt ook niet uit te leggen waarom ik niet op de treden met de doorlopende witte rondjes wil stappen. Maar zonder geldige reden mag je niet afwijken van het vaste patroon.
Ook in mijn omgang met vrouwen ben ik vrij uitzonderlijk. Niet dat ik raar zoen, of rode vlekken in mijn nek krijg wanneer een aantrekkelijke dame mijn comfortzone betreedt, maar ik ben niet onder te brengen bij de standaard mannenetiketten. Het gros van de mannen zou in te delen zijn onder borstenmannen, billenmannen, een enkele benenman, en je hebt er nog bij die zeggen dat ze op innerlijk en karakter vallen. Gek genoeg zie je die nooit met een vriendin van 130 kilo en een gezicht alsof er twee vrachtauto’s overheen gereden zijn.
Natuurlijk ben ik ook als man zijnde gevoelig voor uiterlijke kenmerken, waardoor ik een halve conversatie kan missen omdat ik gebiologeerd dit schoons in ogenschouw neem. Toch merk ik dat ik daarin niet overeenkom met de massa. Tijdschriften en interviews zijn daarbij een goede maatstaf. Nooit hoor of lees ik iets over moedervlekjes-in-de-nek-mannen, mooie-enkels-mannen, zomersproetjes-op-de-neus-mannen of kuiltjes-in-de-wangen-mannen.
Daar komt bij dat vrouwen ook al denken in standaard mannenetiketten. Het is niet aan een vrouw uit te leggen dat je niet naar haar decolleté zat te staren, maar naar die moedervlek er net boven. Hoe netter je bent, hoe harder je wordt verdacht. Misschien is het ook wel de arrogantie van de vrouw om te denken dat elke man naar haar borsten en/of billen staart.
De Wereld is niet perfect, en ik geniet van die imperfectie. Daarom zal ik ook stug over de onderste en bovenste traptrede op het station blijven stappen. Of om putdeksels in het fietspad heen fietsen. Of op de witte strepen van een zebrapad lopen. En houden van kleine opvallende dingen aan een vrouw, die haar zo mooi maken.
De puntige ooghoek waar nog een klein restje mascara in is blijven kleven. Een ontblote vrouwelijke voet in een witte pump. Een moedervlekje op de wang. Een littekentje in de wenkbrauw. Perfecte foutloze photoshopvrouwen staan alleen in magazines. Ik ben gelukkig met de imperfectie die elke dag weer in de trein zit…
Wanneer ik ’s ochtends het station in loop en de trap richting mijn perron bestijg, word ik direct hiermee geconfronteerd. Drommen mensen beklimmen de treden richting de start van hun reis, maar als ik even in houd om ruimte te creëren, zodat ik aan mijn behoefte kan voldoen over de eerste trede heen te stappen, heb ik direct een sporttas of koffer in mijn rug. Blijkbaar horen mensen voetje voor voetje en tree voor tree een trap op te lopen.
Het valt ook niet uit te leggen waarom ik niet op de treden met de doorlopende witte rondjes wil stappen. Maar zonder geldige reden mag je niet afwijken van het vaste patroon.
Ook in mijn omgang met vrouwen ben ik vrij uitzonderlijk. Niet dat ik raar zoen, of rode vlekken in mijn nek krijg wanneer een aantrekkelijke dame mijn comfortzone betreedt, maar ik ben niet onder te brengen bij de standaard mannenetiketten. Het gros van de mannen zou in te delen zijn onder borstenmannen, billenmannen, een enkele benenman, en je hebt er nog bij die zeggen dat ze op innerlijk en karakter vallen. Gek genoeg zie je die nooit met een vriendin van 130 kilo en een gezicht alsof er twee vrachtauto’s overheen gereden zijn.
Natuurlijk ben ik ook als man zijnde gevoelig voor uiterlijke kenmerken, waardoor ik een halve conversatie kan missen omdat ik gebiologeerd dit schoons in ogenschouw neem. Toch merk ik dat ik daarin niet overeenkom met de massa. Tijdschriften en interviews zijn daarbij een goede maatstaf. Nooit hoor of lees ik iets over moedervlekjes-in-de-nek-mannen, mooie-enkels-mannen, zomersproetjes-op-de-neus-mannen of kuiltjes-in-de-wangen-mannen.
Daar komt bij dat vrouwen ook al denken in standaard mannenetiketten. Het is niet aan een vrouw uit te leggen dat je niet naar haar decolleté zat te staren, maar naar die moedervlek er net boven. Hoe netter je bent, hoe harder je wordt verdacht. Misschien is het ook wel de arrogantie van de vrouw om te denken dat elke man naar haar borsten en/of billen staart.
De Wereld is niet perfect, en ik geniet van die imperfectie. Daarom zal ik ook stug over de onderste en bovenste traptrede op het station blijven stappen. Of om putdeksels in het fietspad heen fietsen. Of op de witte strepen van een zebrapad lopen. En houden van kleine opvallende dingen aan een vrouw, die haar zo mooi maken.
De puntige ooghoek waar nog een klein restje mascara in is blijven kleven. Een ontblote vrouwelijke voet in een witte pump. Een moedervlekje op de wang. Een littekentje in de wenkbrauw. Perfecte foutloze photoshopvrouwen staan alleen in magazines. Ik ben gelukkig met de imperfectie die elke dag weer in de trein zit…
Log in om te reageren.
