Het is inmiddels alweer twee- en- een-half jaar geleden... Het speelde al een tijdje in mijn hoofd en ik had me er min of meer op voorbereid. Ik wist natuurlijk al een tijdje dat het uiteindelijk beter voor me was met je te stoppen. Maar de stap om het daadwerkelijk te doen was enorm. Per slot van rekening gingen wij terug tot in mijn tienerjaren. Dus was het voor mij een grote beslissing om verder zonder je door het leven te gaan.
Ik had enkele dagen vrij genomen omdat ik zeker wist dat ik door deze beslissing enkele dagen niet te genieten zou zijn. Op zijn minst chagrijnig, maar waarschijnlijk in totale psychische wanorde. Daar wilde ik mijn omgeving niet aan blootstellen. Dus ik besloot om me minimaal drie dagen in mijn huis te verschansen. Mensen vroegen nog of ze langs moesten komen om me af te leiden. Maar dat wilde ik niet: Deze strijd moest ik alleen strijden.
Zaterdagochtend rond een uur of twaalf was het zover. In eerste instantie leek het me eigenlijk helemaal niet zoveel te doen. Ik was super rustig en weloverwogen in mijn handelen. Tegen de avond begon ik het moeilijk te krijgen. Maar ik zette de tv aan, belde een vriendin en noemde alle nadelen van het leven met jou op. Dat hielp aanzienlijk en uiteindelijk viel ik toen best vlot in slaap.
Toen mijn ouders me de volgende dag belden om te vragen hoe het ging, vertelde ik dat ik de hele nacht over je had gedroomd. In mijn dromen had je een absurd formaat en liep ik feestjes met je af. En omdat ik je toch weer terug had genomen besloot ik ook maar meteen om de rest van mijn leven met je verder gaan. Toen ik wakker werd was ik behoorlijk kwaad op mezelf. Tot ik erachter kwam dat het een droom was…
In de avond zag ik het niet meer zitten. Na veel wikken en wegen begon ik me serieus af te vragen of het niet beter zou zijn voor iedereen om mijn beslissing terug te draaien. Maar gelukkig belde er toen juist een vriend tegen wie ik heel stoer had gedaan van tevoren. En toen ik zeer zelfbewust alle voordelen van de situatie zonder jou met hem besprak overtuigde ik mezelf ook min of meer.
En weer viel ik vrij vlot in slaap. Maar om de paar uur werd ik wakker met het zweet op mijn voorhoofd en moest ik mezelf ervan overtuigen dat ik echt zonder je kon. Als ik wel sliep was je er heel de tijd. En wederom in gigantisch formaat. Zodat ik niet om je heen kon waarschijnlijk…
Na de drie dagen van vrijwillige, maar eenzame opsluiting ging ik weer met vrienden op stap en na een weekje weer aan het werk. Overdag ging het best aardig. De truc was om van te voren in te schatten wanneer ik je zou missen en alternatieven te bedenken. Dan werd ik er niet door overvallen en was het in de hand te houden. In de nachten bleef je echter aan me verschijnen in de gekste formaten.
Inmiddels denk ik er bijna niet meer aan en droom ik er zelden over. Ik bleek gelijk te hebben: Het leven zonder jou is een stuk aangenamer. Ik heb alleen 1 afwijking overgehouden: eens in de zoveel tijd duw ik mijn neus in een pakje shag en snuif diep. Hmmmmmmmmmm
Ik had enkele dagen vrij genomen omdat ik zeker wist dat ik door deze beslissing enkele dagen niet te genieten zou zijn. Op zijn minst chagrijnig, maar waarschijnlijk in totale psychische wanorde. Daar wilde ik mijn omgeving niet aan blootstellen. Dus ik besloot om me minimaal drie dagen in mijn huis te verschansen. Mensen vroegen nog of ze langs moesten komen om me af te leiden. Maar dat wilde ik niet: Deze strijd moest ik alleen strijden.
Zaterdagochtend rond een uur of twaalf was het zover. In eerste instantie leek het me eigenlijk helemaal niet zoveel te doen. Ik was super rustig en weloverwogen in mijn handelen. Tegen de avond begon ik het moeilijk te krijgen. Maar ik zette de tv aan, belde een vriendin en noemde alle nadelen van het leven met jou op. Dat hielp aanzienlijk en uiteindelijk viel ik toen best vlot in slaap.
Toen mijn ouders me de volgende dag belden om te vragen hoe het ging, vertelde ik dat ik de hele nacht over je had gedroomd. In mijn dromen had je een absurd formaat en liep ik feestjes met je af. En omdat ik je toch weer terug had genomen besloot ik ook maar meteen om de rest van mijn leven met je verder gaan. Toen ik wakker werd was ik behoorlijk kwaad op mezelf. Tot ik erachter kwam dat het een droom was…
In de avond zag ik het niet meer zitten. Na veel wikken en wegen begon ik me serieus af te vragen of het niet beter zou zijn voor iedereen om mijn beslissing terug te draaien. Maar gelukkig belde er toen juist een vriend tegen wie ik heel stoer had gedaan van tevoren. En toen ik zeer zelfbewust alle voordelen van de situatie zonder jou met hem besprak overtuigde ik mezelf ook min of meer.
En weer viel ik vrij vlot in slaap. Maar om de paar uur werd ik wakker met het zweet op mijn voorhoofd en moest ik mezelf ervan overtuigen dat ik echt zonder je kon. Als ik wel sliep was je er heel de tijd. En wederom in gigantisch formaat. Zodat ik niet om je heen kon waarschijnlijk…
Na de drie dagen van vrijwillige, maar eenzame opsluiting ging ik weer met vrienden op stap en na een weekje weer aan het werk. Overdag ging het best aardig. De truc was om van te voren in te schatten wanneer ik je zou missen en alternatieven te bedenken. Dan werd ik er niet door overvallen en was het in de hand te houden. In de nachten bleef je echter aan me verschijnen in de gekste formaten.
Inmiddels denk ik er bijna niet meer aan en droom ik er zelden over. Ik bleek gelijk te hebben: Het leven zonder jou is een stuk aangenamer. Ik heb alleen 1 afwijking overgehouden: eens in de zoveel tijd duw ik mijn neus in een pakje shag en snuif diep. Hmmmmmmmmmm
Log in om te reageren.
