Het beeld van het meisje dat onbedaarlijk stond te huilen, dat op Koninginnedag in heel Nederland op de televisie te zien was, krijg ik niet uit mijn hoofd verbannen. De roodwitblauwe lintjes die haar staartjes versierden, stonden in schril contrast met de razende, donkere auto die deze dag wanhopig zwart had gemaakt.
Iemand zien huilen, zonder te horen hoe ze klinken, kan diepe indruk maken. Met dit beeld dat herhaaldelijk naar mijn hoofd terugkeerde, drong ook langzaam een besef door. Soms heb je wanhopig zwarte dagen, en bovendien stilte, nodig om te denken dat je iets beter kunt begrijpen.
Het beeld van dit huilende meisje op Koninginnedag werd langzaam verdrongen door andere beelden. Nu, een paar dagen later, zie ik in gedachten herhaaldelijk de beelden van twee andere meisjes. Meisjes met zwarte haren, zonder roodwitblauwe lintjes. Ze wonen maar een paar kilometer bij elkaar vandaan, maar hebben nog nooit met elkaar gepraat of elkaar gezien. Ze spreken alleen over elkaar als “de vijand”.
Het ene meisje had ook gezwaaid. Niet naar een koningin of een prins, maar naar haar broer. Hij had haar op zijn brommertje naar school gebracht, voor hij naar zijn werk ging. Een paar minuten later was er zoveel lawaai dat de wereld daarna geen geluiden meer over had en alles stil was. Ze had een man de lucht in zien vliegen en haar broer lag bloedend op de grond. Ze had gehuild op een zelfde manier als het meisje met de roodwitblauwe lintjes in haar haren. Alleen beeld en geen geluid.
Het andere meisje had niet gezwaaid naar haar broer, maar naar haar moeder, die net een bus instapte. Daarna had ook zij het lawaai gehoord dat alle andere geluiden in de wereld opslokt en iemand de lucht in zien vliegen. Niet haar moeder, waarschijnlijk. Want een moeder kan niet in een pop veranderen. Dit meisje heeft haar moeder daarna nooit meer gezien. Behalve in haar hoofd, met alleen beeld en geen geluid.
De meisjes met de zwarte haren wonen dicht bij elkaar, maar hebben elkaar nog nooit gezien of gesproken. Dat zal ook nooit gebeuren. Er staat een grote muur van beton tussen hen in om dat te voorkomen. Bovendien staat nu ook in de stille wereld in hun hoofd een muur van beton. Ze zullen elkaar nooit vertellen dat ze in dezelfde, stille wereld leven. Want zulke dingen vertel je niet aan de vijand. Palestijnse en Joodse meisjes praten nu eenmaal niet met elkaar. Zeker niet als er zoveel beton in het spel is.
Soms denk ik dingen beter te begrijpen. Maar zeker weten doe je dat nooit.
Dus houd ik me gewoon maar stil.
Iemand zien huilen, zonder te horen hoe ze klinken, kan diepe indruk maken. Met dit beeld dat herhaaldelijk naar mijn hoofd terugkeerde, drong ook langzaam een besef door. Soms heb je wanhopig zwarte dagen, en bovendien stilte, nodig om te denken dat je iets beter kunt begrijpen.
Het beeld van dit huilende meisje op Koninginnedag werd langzaam verdrongen door andere beelden. Nu, een paar dagen later, zie ik in gedachten herhaaldelijk de beelden van twee andere meisjes. Meisjes met zwarte haren, zonder roodwitblauwe lintjes. Ze wonen maar een paar kilometer bij elkaar vandaan, maar hebben nog nooit met elkaar gepraat of elkaar gezien. Ze spreken alleen over elkaar als “de vijand”.
Het ene meisje had ook gezwaaid. Niet naar een koningin of een prins, maar naar haar broer. Hij had haar op zijn brommertje naar school gebracht, voor hij naar zijn werk ging. Een paar minuten later was er zoveel lawaai dat de wereld daarna geen geluiden meer over had en alles stil was. Ze had een man de lucht in zien vliegen en haar broer lag bloedend op de grond. Ze had gehuild op een zelfde manier als het meisje met de roodwitblauwe lintjes in haar haren. Alleen beeld en geen geluid.
Het andere meisje had niet gezwaaid naar haar broer, maar naar haar moeder, die net een bus instapte. Daarna had ook zij het lawaai gehoord dat alle andere geluiden in de wereld opslokt en iemand de lucht in zien vliegen. Niet haar moeder, waarschijnlijk. Want een moeder kan niet in een pop veranderen. Dit meisje heeft haar moeder daarna nooit meer gezien. Behalve in haar hoofd, met alleen beeld en geen geluid.
De meisjes met de zwarte haren wonen dicht bij elkaar, maar hebben elkaar nog nooit gezien of gesproken. Dat zal ook nooit gebeuren. Er staat een grote muur van beton tussen hen in om dat te voorkomen. Bovendien staat nu ook in de stille wereld in hun hoofd een muur van beton. Ze zullen elkaar nooit vertellen dat ze in dezelfde, stille wereld leven. Want zulke dingen vertel je niet aan de vijand. Palestijnse en Joodse meisjes praten nu eenmaal niet met elkaar. Zeker niet als er zoveel beton in het spel is.
Soms denk ik dingen beter te begrijpen. Maar zeker weten doe je dat nooit.
Dus houd ik me gewoon maar stil.
Log in om te reageren.
