We staan allebei in handstand tegen de muur. Ik sta er al een minuut of twee. Jij doet alweer je vijfde poging om in de juiste stabiele stand te blijven staan. Elke keer lijkt het te lukken, maar na een paar tellen zak je door je dikke mollige armpjes. Je bent een doorzetter.
Later zitten we op zolder en halen we oude dozen achter het schot vandaan. Uit die oude dozen halen we spullen. Speelgoed, oude vazen en foto’s van een gebombardeerd Rotterdam. Dat soort dingen. De spullen selecteren we in vier groepen; spullen die we zeker verkopen, spullen die we niet willen verkopen, spullen die we-eigenlijk-van–mama-niet-mogen-verkopen-maar-toch-verkopen, én spullen die we aan de straatstenen niet kwijt kunnen.
Bobbie is inmiddels zijn kleed kwijt. We moesten er even over discussiëren, maar uiteindelijk werd het toch Bobbie zijn kleed. Je mollige armpjes hebben het kleed scheef, maar netjes opgevouwen. Bobbie snoof alleen maar. Nu ligt hij zichzelf te likken in zijn rieten mand. Gewoon, omdat honden dat nu eenmaal kunnen.
Mama is boven de dozen met resterende spullen aan het opruimen. Ze is aan het zuchten en schelden omdat wij het niet doen, maar dat is uiterlijk schijn. Mama is trots op haar mannen, omdat haar mannen echte handelsreizigers zijn. Handelsreizigers met een missie.
Mijn zoon kijkt stoer en tevreden, steekt dan zijn tong uit en likt van links naar rechts zijn ijsje af. “Hoe gaan we de boel verkopen”, vraagt hij. Ik kijk even in het niets en zeg: “We gaan op onze kop staan en verkopen dan de spullen. Dan hebben we de aandacht van de mensen en doe jij, babbelzieke zoon, de rest.”
En nu staan we voor de tweede keer op één dag de handstand te oefenen. Het lukt je steeds vaker om te blijven staan. Soms wel tien seconden. Het is een dag om nooit te vergeten. Een dag waarop je aan het einde ervan zou mogen sterven. Omdat het een dag is die nooit meer beter kan, laat staan te evenaren valt.
Ps.
Mocht u later vandaag ergens langs de kleedjes schuifelen en twee mannen op zijn kop zien staan, groet dan even. En zeg tegen die kleine man dat hij het goed doet; de handstand en het verkopen. Want misschien is dat nog wel het belangrijkste; koop bij ons! Koop alsof u de jaren daarna nooit meer iets kunt kopen! Tot straks.
Later zitten we op zolder en halen we oude dozen achter het schot vandaan. Uit die oude dozen halen we spullen. Speelgoed, oude vazen en foto’s van een gebombardeerd Rotterdam. Dat soort dingen. De spullen selecteren we in vier groepen; spullen die we zeker verkopen, spullen die we niet willen verkopen, spullen die we-eigenlijk-van–mama-niet-mogen-verkopen-maar-toch-verkopen, én spullen die we aan de straatstenen niet kwijt kunnen.
Bobbie is inmiddels zijn kleed kwijt. We moesten er even over discussiëren, maar uiteindelijk werd het toch Bobbie zijn kleed. Je mollige armpjes hebben het kleed scheef, maar netjes opgevouwen. Bobbie snoof alleen maar. Nu ligt hij zichzelf te likken in zijn rieten mand. Gewoon, omdat honden dat nu eenmaal kunnen.
Mama is boven de dozen met resterende spullen aan het opruimen. Ze is aan het zuchten en schelden omdat wij het niet doen, maar dat is uiterlijk schijn. Mama is trots op haar mannen, omdat haar mannen echte handelsreizigers zijn. Handelsreizigers met een missie.
Mijn zoon kijkt stoer en tevreden, steekt dan zijn tong uit en likt van links naar rechts zijn ijsje af. “Hoe gaan we de boel verkopen”, vraagt hij. Ik kijk even in het niets en zeg: “We gaan op onze kop staan en verkopen dan de spullen. Dan hebben we de aandacht van de mensen en doe jij, babbelzieke zoon, de rest.”
En nu staan we voor de tweede keer op één dag de handstand te oefenen. Het lukt je steeds vaker om te blijven staan. Soms wel tien seconden. Het is een dag om nooit te vergeten. Een dag waarop je aan het einde ervan zou mogen sterven. Omdat het een dag is die nooit meer beter kan, laat staan te evenaren valt.
Ps.
Mocht u later vandaag ergens langs de kleedjes schuifelen en twee mannen op zijn kop zien staan, groet dan even. En zeg tegen die kleine man dat hij het goed doet; de handstand en het verkopen. Want misschien is dat nog wel het belangrijkste; koop bij ons! Koop alsof u de jaren daarna nooit meer iets kunt kopen! Tot straks.
Log in om te reageren.
