Op sommige momenten krijg je de geest, zoals dat heet. Tegenwoordig zeggen we dat niet meer zo. Deze momenten hebben een eigen uitdrukking gekregen. Ingevingen noemen we het dan. De bekendste ingeving bij vrouwen staat bekend als 'rammelende eierstokken'.
Rond hun 30e begint er een combinatie van schuldgevoelens en onbedwingbare pedagogische neigingen op te treden, waardoor vrouwen het liefst iedere man die enigszins redelijk nageslacht zou kunnen voortbrengen tot huwelijkskandidaat bombarderen. Let wel: zou kunnen, want je weet nooit zeker of het resultaat redelijk is, laat staan of er resultaat is.
Vanuit de vrouw met rammelende eierstokken gezien is het grote voordeel van mannen dat hun verstand regelmatig overruled wordt door hormonen, welke weer gevoed worden door extasemomenten die gegenereerd worden door stimulering van de geslachtsorganen. Iets anders gezegd: mannen doen vrij snel iets als hun zaakje zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. Dat biedt perspectieven voor de vrouw met rammelende eierstokken (vanaf nu aangesproken als de rammelende vrouw). Want door gebruik te maken van de zwaktes van de man, kan de rammelende vrouw zich weer enigszins maatschappelijk fatsoeneren door met een kinderwagen gevuld met één of twee kinderen over diezelfde straat te gaan. De vrouwelijke eer is gered, de rammels weg, de maatschappelijke taak voor het eerste gedeelte volbracht. De enige eis is vervolgens dat ze niet in de gevangenis terechtkomen, aldus een niet nader te noemen bron op RTL4.
Het mannelijke afzien begint op hetzelfde moment. Want -jawel- diezelfde kinderwagen zal niet alleen geduwd worden door de ex-rammelende vrouw, maar ook door de man die toegaf aan zijn hormonen. Dat afzien zit hem niet zo zeer in het duwen op zich, mannen zijn daar groot en sterk genoeg voor. Nee, het afzien zit hem met name in het feit dat de man continu geconfronteerd wordt met het bewijs van de verloren strijd met zijn hormonen. En dat niet alleen, het bewijs is zodanig zichtbaar dat straatgenoten eveneens kennis kunnen nemen van de verloren strijd van de man. Met name vrouwen zijn meester in het herkennen van dit type man. Het resultaat: er is geen enkele aantrekkingskracht meer vanaf het andere geslacht. Zelfs rammelende vrouwen slaan -behoudens enkele bijzonder wanhopige uitzonderingen- dit type man over. De aantrekkingskracht is overgegaan op het product van de strijd, welke zich in de kinderwagen bevindt. Met veel ge-oeh, ge-aah, en ge-koetjiekoetjieboe wordt uiting gegeven aan deze gevoelens. Waarna de rammels weer versterkt worden en nog harder wordt gezocht naar een potentieel slachtoffer dat zijn hormonen niet de baas is.
Als zelfverklaard denker ben ik op zoek gegaan naar de oplossing in deze zeer kwalijke zaak. In mijn brainstorm kwam ik de schrijver Paulus tegen, welke in één van zijn brieven een uitspraak deed over dit onderwerp. Ik citeer: "Het is weliswaar niet zo dat u door te trouwen zondigt, en ook wanneer een meisje trouwt zondigt ze niet, maar het huwelijk wordt een zware belasting die ik u graag zou besparen." Op basis van deze uitspraak -en daarnaast vele andere uitspraken- stel ik vast dat het huwelijk, waarbinnen over het algemeen deze producten van verstandsverbijstering geboren worden, een puur zwaktebod is voor zowel de vrouw als de man. Voor de vrouw omdat ze haar rammelende eierstokken niet kan bedwingen, voor de man omdat hij zijn geslachtsorganen boven zijn verstand laat gaan.
Daarom zweer ik bij deze het huwelijk af. Ik trouw niet. Ik weiger toe te geven aan een rammelende vrouw en al helemaal aan mijn hormonen. Ik weet dat ik het kan. Gewoon, omdat ik het al mijn hele leven volhou. Voor mij geen kinderwagen en al helemaal geen verloren strijd. Geen altaar, geen trouwambtenaar en geen flauwe stukjes op een feest. Geen vrouw in een witte jurk (die overigens bijzonder onpraktisch is), geen huwelijksnacht. Wel vrijgezellenfeesten, maar niet als lijdend voorwerp. Ik betaal liever dik om iemand anders in de zeik te zetten dan zelf gratis in de zeik gezet te worden.
Nu nog hopen dat ik dit kan herhalen op het moment dat die hormonen bij mij beginnen...
Rond hun 30e begint er een combinatie van schuldgevoelens en onbedwingbare pedagogische neigingen op te treden, waardoor vrouwen het liefst iedere man die enigszins redelijk nageslacht zou kunnen voortbrengen tot huwelijkskandidaat bombarderen. Let wel: zou kunnen, want je weet nooit zeker of het resultaat redelijk is, laat staan of er resultaat is.
Vanuit de vrouw met rammelende eierstokken gezien is het grote voordeel van mannen dat hun verstand regelmatig overruled wordt door hormonen, welke weer gevoed worden door extasemomenten die gegenereerd worden door stimulering van de geslachtsorganen. Iets anders gezegd: mannen doen vrij snel iets als hun zaakje zijn kop boven het maaiveld uitsteekt. Dat biedt perspectieven voor de vrouw met rammelende eierstokken (vanaf nu aangesproken als de rammelende vrouw). Want door gebruik te maken van de zwaktes van de man, kan de rammelende vrouw zich weer enigszins maatschappelijk fatsoeneren door met een kinderwagen gevuld met één of twee kinderen over diezelfde straat te gaan. De vrouwelijke eer is gered, de rammels weg, de maatschappelijke taak voor het eerste gedeelte volbracht. De enige eis is vervolgens dat ze niet in de gevangenis terechtkomen, aldus een niet nader te noemen bron op RTL4.
Het mannelijke afzien begint op hetzelfde moment. Want -jawel- diezelfde kinderwagen zal niet alleen geduwd worden door de ex-rammelende vrouw, maar ook door de man die toegaf aan zijn hormonen. Dat afzien zit hem niet zo zeer in het duwen op zich, mannen zijn daar groot en sterk genoeg voor. Nee, het afzien zit hem met name in het feit dat de man continu geconfronteerd wordt met het bewijs van de verloren strijd met zijn hormonen. En dat niet alleen, het bewijs is zodanig zichtbaar dat straatgenoten eveneens kennis kunnen nemen van de verloren strijd van de man. Met name vrouwen zijn meester in het herkennen van dit type man. Het resultaat: er is geen enkele aantrekkingskracht meer vanaf het andere geslacht. Zelfs rammelende vrouwen slaan -behoudens enkele bijzonder wanhopige uitzonderingen- dit type man over. De aantrekkingskracht is overgegaan op het product van de strijd, welke zich in de kinderwagen bevindt. Met veel ge-oeh, ge-aah, en ge-koetjiekoetjieboe wordt uiting gegeven aan deze gevoelens. Waarna de rammels weer versterkt worden en nog harder wordt gezocht naar een potentieel slachtoffer dat zijn hormonen niet de baas is.
Als zelfverklaard denker ben ik op zoek gegaan naar de oplossing in deze zeer kwalijke zaak. In mijn brainstorm kwam ik de schrijver Paulus tegen, welke in één van zijn brieven een uitspraak deed over dit onderwerp. Ik citeer: "Het is weliswaar niet zo dat u door te trouwen zondigt, en ook wanneer een meisje trouwt zondigt ze niet, maar het huwelijk wordt een zware belasting die ik u graag zou besparen." Op basis van deze uitspraak -en daarnaast vele andere uitspraken- stel ik vast dat het huwelijk, waarbinnen over het algemeen deze producten van verstandsverbijstering geboren worden, een puur zwaktebod is voor zowel de vrouw als de man. Voor de vrouw omdat ze haar rammelende eierstokken niet kan bedwingen, voor de man omdat hij zijn geslachtsorganen boven zijn verstand laat gaan.
Daarom zweer ik bij deze het huwelijk af. Ik trouw niet. Ik weiger toe te geven aan een rammelende vrouw en al helemaal aan mijn hormonen. Ik weet dat ik het kan. Gewoon, omdat ik het al mijn hele leven volhou. Voor mij geen kinderwagen en al helemaal geen verloren strijd. Geen altaar, geen trouwambtenaar en geen flauwe stukjes op een feest. Geen vrouw in een witte jurk (die overigens bijzonder onpraktisch is), geen huwelijksnacht. Wel vrijgezellenfeesten, maar niet als lijdend voorwerp. Ik betaal liever dik om iemand anders in de zeik te zetten dan zelf gratis in de zeik gezet te worden.
Nu nog hopen dat ik dit kan herhalen op het moment dat die hormonen bij mij beginnen...
Log in om te reageren.
hahahahhahahahaaaa...
