Als kind was ik bang in het donker. Ik dacht dat er spoken onder m’n bed zaten, die tevoorschijn kwamen als het licht uitging. Onder het bed kijken of ze er echt zaten, durfde ik niet. Ik sliep op zolder, twee trappen verwijderd van mijn ouders, beneden in de huiskamer. Ik kroop altijd maar diep weg onder de dekens, zodat de spoken me niet zouden kunnen vinden.
Deze week zat ik thuis opeens in het donker. Het was half elf ’s avonds en plotseling ging het licht uit. Het duurde even voordat ik besefte dat alle elektronische apparatuur in huis was uitgevallen. Mijn laptop zoemde rustig verder op de batterij, maar voor de rest ging alles uit. Even dacht ik dat de stoppen waren doorgeslagen. Voor de zekerheid keek ik maar naar buiten, naar de stand van zaken bij de overburen. Ook daar was in het hele blok het licht uit.
Ondertussen hoorde ik gestommel en gemopper bij de buren. Op het balkon naast me zag ik de buurman zwaaien met een zaklamp. Even later hoorde ik hem in de portiek rommelen in de stoppenkast. Bij de overburen gingen hier en daar wat kaarsen aan. Voor de vorm stak ook ik een kaarsje aan. Bij kaarslicht en het vage schijnsel van mijn laptop en mijn mobiele telefoon ging ik op zoek naar een zaklamp. Het was een avond om op tijd naar bed te gaan, maar voordat ik m’n bed in zou duiken, wilde ik toch ook het toilet en mijn tandenborstel nog wel even zien.
Vervolgens begon ik me af te vragen wat nu de aanleiding zou kunnen zijn voor deze kleine elektriciteitscrisis. Een kabelbreuk? Een hennepkwekerij in de buurt, waardoor het elektriciteitsnet overbelast was geraakt? Vandalen die een transformatorkastje hadden gemolesteerd? Of een groene actie van het stadsdeel om energie te besparen? Je weet het niet. Je hebt er in praktisch opzicht ook niets aan om het te weten en toch houdt het je bezig. Ik vroeg me ook nog af of het waar is dat er na een elektriciteitsstoring altijd een geboortegolf volgt. Ik zou daar zelf bij deze in ieder geval geen bijdrage aan gaan leveren.
Rond elven moet ik in slaap zijn gevallen. Om half twee schrok ik wakker, omdat het lichtje van mijn wekkerradio aansprong. Verderop in huis hoorde ik het gezoem van de koelkast en de verwarmingsketel die weer aangingen. En er was licht. Even zo plotseling als het was uitgegaan, ging het ook weer aan.
Mocht het nou op een gegeven moment in mijn leven plotseling donker worden, dan hoop ik dat niet al te lang daarna ook het licht weer aan zal gaan.
Deze week zat ik thuis opeens in het donker. Het was half elf ’s avonds en plotseling ging het licht uit. Het duurde even voordat ik besefte dat alle elektronische apparatuur in huis was uitgevallen. Mijn laptop zoemde rustig verder op de batterij, maar voor de rest ging alles uit. Even dacht ik dat de stoppen waren doorgeslagen. Voor de zekerheid keek ik maar naar buiten, naar de stand van zaken bij de overburen. Ook daar was in het hele blok het licht uit.
Ondertussen hoorde ik gestommel en gemopper bij de buren. Op het balkon naast me zag ik de buurman zwaaien met een zaklamp. Even later hoorde ik hem in de portiek rommelen in de stoppenkast. Bij de overburen gingen hier en daar wat kaarsen aan. Voor de vorm stak ook ik een kaarsje aan. Bij kaarslicht en het vage schijnsel van mijn laptop en mijn mobiele telefoon ging ik op zoek naar een zaklamp. Het was een avond om op tijd naar bed te gaan, maar voordat ik m’n bed in zou duiken, wilde ik toch ook het toilet en mijn tandenborstel nog wel even zien.
Vervolgens begon ik me af te vragen wat nu de aanleiding zou kunnen zijn voor deze kleine elektriciteitscrisis. Een kabelbreuk? Een hennepkwekerij in de buurt, waardoor het elektriciteitsnet overbelast was geraakt? Vandalen die een transformatorkastje hadden gemolesteerd? Of een groene actie van het stadsdeel om energie te besparen? Je weet het niet. Je hebt er in praktisch opzicht ook niets aan om het te weten en toch houdt het je bezig. Ik vroeg me ook nog af of het waar is dat er na een elektriciteitsstoring altijd een geboortegolf volgt. Ik zou daar zelf bij deze in ieder geval geen bijdrage aan gaan leveren.
Rond elven moet ik in slaap zijn gevallen. Om half twee schrok ik wakker, omdat het lichtje van mijn wekkerradio aansprong. Verderop in huis hoorde ik het gezoem van de koelkast en de verwarmingsketel die weer aangingen. En er was licht. Even zo plotseling als het was uitgegaan, ging het ook weer aan.
Mocht het nou op een gegeven moment in mijn leven plotseling donker worden, dan hoop ik dat niet al te lang daarna ook het licht weer aan zal gaan.
Log in om te reageren.
