Je had het wel vaker. Helemaal verliefd op een jongen. Je ging er wat mee drinken. Naar de bioscoop, of gewoon wandelen langs het binnenmeer. Je hield van wandelen.
Je kwam wel vaker langs. Ik woonde in de buurt. Je moest even stoom afblazen. De teleurstelling was nog in je ogen te lezen. Hij had niet verteld dat hij nog een relatie had. Hij praatte alleen maar over zichzelf. Hij was bij nader inzien toch niet echt verliefd op je. Hij vond wandelen eigenlijk maar saai.
Ik had naar je verhaal geluisterd. Je verteld dat het niet aan jou lag. Een flink glas wijn ingeschonken. Dat deed jou goed. Ik had een film uitgekozen voor je, zodat je even aan iets anders kon denken. Verzinken in Hollywoodperikelen, zodat je die van jou even kon vergeten.
Je had je hoofd op mijn borst gelegd. De intimiteit kwam onverwachts. Ik probeerde een beetje te gaan verzitten. ,,Zit je niet lekker?’’, vroeg je. ,,Jawel’’, had ik geantwoord. Je frommelde je rechterarm tussen mijn zij en de bank. Ik voelde hoe mijn hartritme opliep.
De hoofdpersoon keerde niet meer terug naar huis. Ze had jaren op hem gewacht. Geen brief, geen geklop op de deur. Jij voelde haar verdriet. Ik voelde het jouwe. Een verdwaalde traan zakte van je ooghoek naar je neus. Door je houding kon hij de gangbare route over je wang niet vinden. Hij rolde via je neusvleugel naar het midden van je bovenlip.
Je had met je hand mijn shirt vastgeklemd. Eventjes maar, daarna ontspande je hem weer. Waarschijnlijk merkte je het zelf niet eens. Jij kon zo mooi verdrietig zijn. Ik denk niet dat ik iemand anders kende die zo mooi verdrietig kon zijn als jij.
Mijn ademhaling werd zwaarder. Ik voelde me onrustig. Mijn borst bonkte tegen je voorhoofd. Althans, zo leek het. Jij scheen er weinig van te merken. Even keek je op. Je pupillen glommen in het gedimde licht van de lamp achter de bank. Je glimlachte. Heel kort. Het was genoeg om de traan die in het kuiltje boven je lip was blijven liggen weer in beweging te brengen. Een klein donker plekje op mijn shirt. Je had iets van jezelf gemorst op mij. Als ik hem had kunnen bewaren had ik het gedaan.
,,Ik vind je lief’’, had je gezegd. Ik wilde wegrennen. Misschien had ik het ook wel moeten doen. Maar tegelijkertijd wilde ik je niet weg hebben van waar je nu was. Hier kon je niets gebeuren. Hier was je veilig. Veel dichter bij mijn hart kon je niet komen.
Misschien had ik je kunnen kussen. Het speelde even door mijn gedachten. Je zou ervan zijn geschrokken. En ik wilde alles voorkomen om je van deze plek weg te jagen. Toch zou het niet lang meer duren. De film duurde nog een minuut of tien. Je zou zeggen dat ik een mooie film had uitgezocht, en me bedanken voor de gezellige avond.
Je zou me drie zoenen op mijn wang geven en naar huis gaan. Ik zou je niet thuis hoeven brengen. ,,Thuisbrengen doen verliefde stelletjes’’, had je eens gezegd. Je kwam hier zo vaak dat je me dat niet aan wilde doen. Je zou wel even sms’en als je er was.
Ik zou weer op de bank zijn gaan zitten. Diep zuchten en voor me uit staren, de donkere achtertuin in. Beste vriend zijn is niet makkelijk. Maar beste vrienden zouden niets verzwijgen. Dat ik dat wel deed heb ik je ook maar niet verteld.
Je kwam wel vaker langs. Ik woonde in de buurt. Je moest even stoom afblazen. De teleurstelling was nog in je ogen te lezen. Hij had niet verteld dat hij nog een relatie had. Hij praatte alleen maar over zichzelf. Hij was bij nader inzien toch niet echt verliefd op je. Hij vond wandelen eigenlijk maar saai.
Ik had naar je verhaal geluisterd. Je verteld dat het niet aan jou lag. Een flink glas wijn ingeschonken. Dat deed jou goed. Ik had een film uitgekozen voor je, zodat je even aan iets anders kon denken. Verzinken in Hollywoodperikelen, zodat je die van jou even kon vergeten.
Je had je hoofd op mijn borst gelegd. De intimiteit kwam onverwachts. Ik probeerde een beetje te gaan verzitten. ,,Zit je niet lekker?’’, vroeg je. ,,Jawel’’, had ik geantwoord. Je frommelde je rechterarm tussen mijn zij en de bank. Ik voelde hoe mijn hartritme opliep.
De hoofdpersoon keerde niet meer terug naar huis. Ze had jaren op hem gewacht. Geen brief, geen geklop op de deur. Jij voelde haar verdriet. Ik voelde het jouwe. Een verdwaalde traan zakte van je ooghoek naar je neus. Door je houding kon hij de gangbare route over je wang niet vinden. Hij rolde via je neusvleugel naar het midden van je bovenlip.
Je had met je hand mijn shirt vastgeklemd. Eventjes maar, daarna ontspande je hem weer. Waarschijnlijk merkte je het zelf niet eens. Jij kon zo mooi verdrietig zijn. Ik denk niet dat ik iemand anders kende die zo mooi verdrietig kon zijn als jij.
Mijn ademhaling werd zwaarder. Ik voelde me onrustig. Mijn borst bonkte tegen je voorhoofd. Althans, zo leek het. Jij scheen er weinig van te merken. Even keek je op. Je pupillen glommen in het gedimde licht van de lamp achter de bank. Je glimlachte. Heel kort. Het was genoeg om de traan die in het kuiltje boven je lip was blijven liggen weer in beweging te brengen. Een klein donker plekje op mijn shirt. Je had iets van jezelf gemorst op mij. Als ik hem had kunnen bewaren had ik het gedaan.
,,Ik vind je lief’’, had je gezegd. Ik wilde wegrennen. Misschien had ik het ook wel moeten doen. Maar tegelijkertijd wilde ik je niet weg hebben van waar je nu was. Hier kon je niets gebeuren. Hier was je veilig. Veel dichter bij mijn hart kon je niet komen.
Misschien had ik je kunnen kussen. Het speelde even door mijn gedachten. Je zou ervan zijn geschrokken. En ik wilde alles voorkomen om je van deze plek weg te jagen. Toch zou het niet lang meer duren. De film duurde nog een minuut of tien. Je zou zeggen dat ik een mooie film had uitgezocht, en me bedanken voor de gezellige avond.
Je zou me drie zoenen op mijn wang geven en naar huis gaan. Ik zou je niet thuis hoeven brengen. ,,Thuisbrengen doen verliefde stelletjes’’, had je eens gezegd. Je kwam hier zo vaak dat je me dat niet aan wilde doen. Je zou wel even sms’en als je er was.
Ik zou weer op de bank zijn gaan zitten. Diep zuchten en voor me uit staren, de donkere achtertuin in. Beste vriend zijn is niet makkelijk. Maar beste vrienden zouden niets verzwijgen. Dat ik dat wel deed heb ik je ook maar niet verteld.
Log in om te reageren.
