Ik fiets in de late middagzon door het park. In de vijver zwemmen een paar eendjes op hun gemak een rondje. De fontein spuit een regenboog aan kleuren als de zon er in schijnt. Een moeder en haar zoontje lopen samen bloemetjes te plukken, terwijl de vader de hond entertaint door met een stok te gooien. Ik glimlach. Wat een gezellig plaatje! Naast me klinkt de stem van een vriend: “ONGELOOFLIJK!!! Loopt een moeder haar zoontje even te leren hoe je een bloemenperk leegrooft!”
Okay… Ik kijk met zijn ogen en zie dat het door de gemeente geplante narcissen zijn, die de moeder en het zoontje aan het plukken zijn. Ze lopen niet om het bloembed, maar er dwars doorheen. Waarschijnlijk heeft het jongetje in het lelijke trainingspak de naam van een voetballer. Hij moet op voetbal of kickboxen en mag niet op kleuterdansen, omdat hij dan direct homo wordt. De hond lijkt opeens verdacht veel op een pitbullachtige. De moeder heeft een te klein lycra topje aan en een enorm uitgegroeide kleurspoeling. Foute hoge hakken waarmee ze wankelend door het bloemperk loopt. De vader ziet er uit alsof hij de hele dag in de sportschool zit en daarna zijn luizige vrienden en vijanden intimideert met zijn spieren. Zijn tattoos zijn ontelbaar. Als je er langsfietst in elk geval…
Ik steek van wal: Vader is er en zit dus niet in de bak of is anderszins afwezig. Ze hebben zelfs een hond, waarmee wordt gespeeld en die dus op dat moment niet wordt verwaarloosd. Hiernaast gaan ze met het gezin inclusief de hond naar het park. HET PARK! Dus niet naar de grote M of de snackbar om hun te dikke kind de kans te geven nog verder uit te dijen. En met het GEZIN nog wel!!! Dat ze dan bloemetjes jatten is in mijn optiek een kleinigheidje. Ze hadden ook fietsen kunnen pikken of coke kunnen dealen met zijn allen. En wellicht jatten ze die bloemetjes wel om een cadeautje te hebben voor oma! Want die ligt misschien wel in het ziekenhuis en daar gaan ze dan straks ook weer met zijn allen heen...
Mijn vriend kijkt me hoofdschuddend aan en zegt dat hij één woord voor me heeft: BEROEPSDEFORMATIE. Ik geef direct toe dat het al vijf minuten buiten werktijd is. Hij kijkt me verwachtingsvol aan. Ik zeg dat het gewoon een stelletje aso’s zijn zonder waarden en normen. Familie Flodder anno nu, een ramp voor de maatschappij. Kansloos en hopeloos. Je moet er zelfs niets mee willen doen, omdat het bij voorbaat gedoemd is te mislukken. Ik grijns. Heerlijk!
Maandag stap ik toch weer op mijn opoefiets om mijn voetballertjes en kickboxertjes weer wat bij te leren. Het thema wordt “Lente!”. Ik heb opeens de onweerstaanbare neiging iets met narcissen te gaan knutselen…
Okay… Ik kijk met zijn ogen en zie dat het door de gemeente geplante narcissen zijn, die de moeder en het zoontje aan het plukken zijn. Ze lopen niet om het bloembed, maar er dwars doorheen. Waarschijnlijk heeft het jongetje in het lelijke trainingspak de naam van een voetballer. Hij moet op voetbal of kickboxen en mag niet op kleuterdansen, omdat hij dan direct homo wordt. De hond lijkt opeens verdacht veel op een pitbullachtige. De moeder heeft een te klein lycra topje aan en een enorm uitgegroeide kleurspoeling. Foute hoge hakken waarmee ze wankelend door het bloemperk loopt. De vader ziet er uit alsof hij de hele dag in de sportschool zit en daarna zijn luizige vrienden en vijanden intimideert met zijn spieren. Zijn tattoos zijn ontelbaar. Als je er langsfietst in elk geval…
Ik steek van wal: Vader is er en zit dus niet in de bak of is anderszins afwezig. Ze hebben zelfs een hond, waarmee wordt gespeeld en die dus op dat moment niet wordt verwaarloosd. Hiernaast gaan ze met het gezin inclusief de hond naar het park. HET PARK! Dus niet naar de grote M of de snackbar om hun te dikke kind de kans te geven nog verder uit te dijen. En met het GEZIN nog wel!!! Dat ze dan bloemetjes jatten is in mijn optiek een kleinigheidje. Ze hadden ook fietsen kunnen pikken of coke kunnen dealen met zijn allen. En wellicht jatten ze die bloemetjes wel om een cadeautje te hebben voor oma! Want die ligt misschien wel in het ziekenhuis en daar gaan ze dan straks ook weer met zijn allen heen...
Mijn vriend kijkt me hoofdschuddend aan en zegt dat hij één woord voor me heeft: BEROEPSDEFORMATIE. Ik geef direct toe dat het al vijf minuten buiten werktijd is. Hij kijkt me verwachtingsvol aan. Ik zeg dat het gewoon een stelletje aso’s zijn zonder waarden en normen. Familie Flodder anno nu, een ramp voor de maatschappij. Kansloos en hopeloos. Je moet er zelfs niets mee willen doen, omdat het bij voorbaat gedoemd is te mislukken. Ik grijns. Heerlijk!
Maandag stap ik toch weer op mijn opoefiets om mijn voetballertjes en kickboxertjes weer wat bij te leren. Het thema wordt “Lente!”. Ik heb opeens de onweerstaanbare neiging iets met narcissen te gaan knutselen…
Log in om te reageren.
