Als ik weer bijkom, lig ik op het grind. Of beter gezegd; ik lig ertussen. Ja, als ik voorzichtig mijn ogen draai kan ik een wirwar aan steentjes zien liggen. Links en rechts van mijn ligplaats staan bomen. De maan schijnt en ik denk aan Sinterklaas. Zwarte Piet die op de deur bonst. Een gedicht dat ik met een rood hoofd voorlees. Het scheuren van het cadeaupapier, de kruidnoten. Het tevreden naar mijn slaapkamer gaan. Mama geeft een kus en in mijn rechterhand gloeit mijn pas gekregen rekenmachine.
Het is pikdonker. Ik heb geprobeerd wat meer richting de kant van de weg te kruipen, maar mijn benen willen niet. Ik kan nu wel mijn fiets zien liggen. Mijn wielen draaien niet meer. Dat zou kunnen betekenen dat ik al een hele tijd op het grind lig. Waar kwam ik vandaan? Of misschien belangrijker; waar was ik naartoe? Misschien lig ik hier al uren. Of vijf minuten.
Ik weet nog de eerste keer dat ik een meisje zoende. Met tong. Ik wist niet precies hoe het moest. Het was mijn eerste keer zoals ik vertelde. Ik wist ook niet of mijn tong groot was, klein of gewoon gemiddeld. Het zoenen leek uren te duren. Ik draaide links of rechts. Ik weet het niet. Later hoorde ik op het schoolplein dat ik een hele slechte kusser was. Dat deed pijn. Andere pijn dan dat ik nu voel. Pijn die door het hart snijdt. Deze pijn brandt op mijn voorhoofd, mijn knieën.
Als ik goed luister, hoor ik het suizen van de auto’s. Ik probeer te traceren waar ik me bevind. Zonder resultaat. Op mijn handen zit bloed. Dat heb ik net geproefd. Ook heb ik geprobeerd om op te staan. Het lukt niet. Pijnscheuten dwingen me te blijven liggen. Ik hoor vogels en misschien wel wolven. Zouden hier wolven zitten? En waar is hier? Ik ben benieuwd wat mijn moeder nu aan het doen is. Zou ze een appeltaart aan het bakken zijn? Of doet ze dat al jaren niet meer?
Ik weet nog dat mijn oma stierf. We waren op vakantie en de zon leek vierentwintig uur per dag te schijnen. We moesten terugkomen van vakantie. Condoleren, of zoiets. Ik weet nog dat ik met een korte broek op de begraafplaats stond en mijn moeder zelfgebakken appeltaart uitdeelde. Ze was de slagroom kwijtgeraakt. Of vergeten, dat kan ook. Terug in de auto naar onze zonovergoten caravan had ze het daar steeds over; dat ze de slagroom was kwijtgeraakt. Ik zat op de achterbank en speelde verveeld op mijn Gameboy, maar ik zag eigenlijk niks. Mijn ogen waren vervuld met tranen en ik kon alleen maar denken aan oma. Mijn oma die samen met een slagroombus onder de aarde bedolven lag.
Ik moet even het bewustzijn verloren hebben. Het grind voelt koud aan. Het ruisen van de auto’s is niet meer te horen. Het is stil, doodstil en ik vouw mijn bebloede handen…
Het is pikdonker. Ik heb geprobeerd wat meer richting de kant van de weg te kruipen, maar mijn benen willen niet. Ik kan nu wel mijn fiets zien liggen. Mijn wielen draaien niet meer. Dat zou kunnen betekenen dat ik al een hele tijd op het grind lig. Waar kwam ik vandaan? Of misschien belangrijker; waar was ik naartoe? Misschien lig ik hier al uren. Of vijf minuten.
Ik weet nog de eerste keer dat ik een meisje zoende. Met tong. Ik wist niet precies hoe het moest. Het was mijn eerste keer zoals ik vertelde. Ik wist ook niet of mijn tong groot was, klein of gewoon gemiddeld. Het zoenen leek uren te duren. Ik draaide links of rechts. Ik weet het niet. Later hoorde ik op het schoolplein dat ik een hele slechte kusser was. Dat deed pijn. Andere pijn dan dat ik nu voel. Pijn die door het hart snijdt. Deze pijn brandt op mijn voorhoofd, mijn knieën.
Als ik goed luister, hoor ik het suizen van de auto’s. Ik probeer te traceren waar ik me bevind. Zonder resultaat. Op mijn handen zit bloed. Dat heb ik net geproefd. Ook heb ik geprobeerd om op te staan. Het lukt niet. Pijnscheuten dwingen me te blijven liggen. Ik hoor vogels en misschien wel wolven. Zouden hier wolven zitten? En waar is hier? Ik ben benieuwd wat mijn moeder nu aan het doen is. Zou ze een appeltaart aan het bakken zijn? Of doet ze dat al jaren niet meer?
Ik weet nog dat mijn oma stierf. We waren op vakantie en de zon leek vierentwintig uur per dag te schijnen. We moesten terugkomen van vakantie. Condoleren, of zoiets. Ik weet nog dat ik met een korte broek op de begraafplaats stond en mijn moeder zelfgebakken appeltaart uitdeelde. Ze was de slagroom kwijtgeraakt. Of vergeten, dat kan ook. Terug in de auto naar onze zonovergoten caravan had ze het daar steeds over; dat ze de slagroom was kwijtgeraakt. Ik zat op de achterbank en speelde verveeld op mijn Gameboy, maar ik zag eigenlijk niks. Mijn ogen waren vervuld met tranen en ik kon alleen maar denken aan oma. Mijn oma die samen met een slagroombus onder de aarde bedolven lag.
Ik moet even het bewustzijn verloren hebben. Het grind voelt koud aan. Het ruisen van de auto’s is niet meer te horen. Het is stil, doodstil en ik vouw mijn bebloede handen…
Log in om te reageren.
