Omdat mijn ouders binnenkort vijfendertig jaar getrouwd zijn besloten wij als kinderen om ze een mooi cadeau aan te bieden. Dat zou in goed overleg gaan. Toen ik terug kwam van het toilet bleek dat we een familiefoto met alle kinderen en kleinkinderen gingen laten maken. Posterformaat. Op canvas. Voor boven de eettafel.
Maar dat vond ik een heel slecht idee! Want ik ben namelijk fotografisch dyslectisch. Ik sta altijd slecht op foto’s. Kan er niets aan doen. Als de foto gemaakt wordt, heb ik altijd net mijn mond wijd open, ogen dicht, tong uit mijn mond of een vinger in mijn neus. Poseren is helemaal een drama, dan kijk ik als een wielrenner op een fiets zonder zadel. Er zijn mensen die na vier maanden uit het Amsterdam-Rijnkanaal worden gevist en beter op de foto staan dan ik.
Ook als ik onbewust op de foto word gezet gaat het mis. Dus wanneer opeens de linkerhelft van mijn gezicht slap hangt, schrik dan niet. Want dat is geen toeval. De kans is groot dat ik als achtergrond fungeer voor een zojuist genomen foto. Zelfs als ik geflitst word, trek ik spontaan een heel onnozel gezicht.
Dus de foto vond ik niks. Ik wil niet iedere keer als ik bij mijn ouders eet mezelf zien met de gezichtsuitdrukking van Hannibal Lecter op het toilet. Ik opperde nog om in mijn plaats een model in te huren. Maar volgens mijn zusje zouden mijn ouders dat op den duur wel doorkrijgen.
En dus stond ik op een druilerige zaterdagochtend om iets over tien op de afgesproken plek. Om mijn wilde imago van feestende vrijgezel in stand te houden, arriveerde ik, zo slaperig mogelijk kijkend, opzettelijk iets te laat. Maar mijn broer en zusjes hebben kinderen, dus ik was de eerste.
Nadat de fotograaf ook gearriveerd was begon de familiefotoshoot. Iedereen zag er geweldig uit, lachte en straalde. Mijn kleine neefjes en nichtjes waren schattiger dan ooit. De zon brak zelfs even door en hulde de kasteeltuin, die als ons decor diende, in een prachtig licht. Alleen ik stond erbij als een boer met kiespijn. En een lui oog.
Twintig verschrikkelijke minuten en een dozijn verrassend leuke foto’s verder leek de ellende voorbij. Maar toen kwam het pijnlijkste moment. De fotograaf had blijkbaar de smaak te pakken en stelde voor om ook nog een leuke foto van ieder gezin te maken. Iedereen reageerde enthousiast. Maar na een paar seconden keken ze allemaal mijn kant op. Als een stel golfende miljonairs naar die ene bonusinleverende bankdirecteur in hun midden. Want dat ik daar helemaal alleen op de kasteeltrap plaats moest nemen wekte blijkbaar hun medelijden op. Maar ik was dolblij! Mijn “gezin” hoefde geen foto. Mijn fotoshoot zat erop!
Helaas was mijn zusje zo attent om mij een plaatsje op hun foto aan te bieden. Van je familie moet je het maar hebben!
Ach, als mijn ouders er maar blij mee zijn.
Maar dat vond ik een heel slecht idee! Want ik ben namelijk fotografisch dyslectisch. Ik sta altijd slecht op foto’s. Kan er niets aan doen. Als de foto gemaakt wordt, heb ik altijd net mijn mond wijd open, ogen dicht, tong uit mijn mond of een vinger in mijn neus. Poseren is helemaal een drama, dan kijk ik als een wielrenner op een fiets zonder zadel. Er zijn mensen die na vier maanden uit het Amsterdam-Rijnkanaal worden gevist en beter op de foto staan dan ik.
Ook als ik onbewust op de foto word gezet gaat het mis. Dus wanneer opeens de linkerhelft van mijn gezicht slap hangt, schrik dan niet. Want dat is geen toeval. De kans is groot dat ik als achtergrond fungeer voor een zojuist genomen foto. Zelfs als ik geflitst word, trek ik spontaan een heel onnozel gezicht.
Dus de foto vond ik niks. Ik wil niet iedere keer als ik bij mijn ouders eet mezelf zien met de gezichtsuitdrukking van Hannibal Lecter op het toilet. Ik opperde nog om in mijn plaats een model in te huren. Maar volgens mijn zusje zouden mijn ouders dat op den duur wel doorkrijgen.
En dus stond ik op een druilerige zaterdagochtend om iets over tien op de afgesproken plek. Om mijn wilde imago van feestende vrijgezel in stand te houden, arriveerde ik, zo slaperig mogelijk kijkend, opzettelijk iets te laat. Maar mijn broer en zusjes hebben kinderen, dus ik was de eerste.
Nadat de fotograaf ook gearriveerd was begon de familiefotoshoot. Iedereen zag er geweldig uit, lachte en straalde. Mijn kleine neefjes en nichtjes waren schattiger dan ooit. De zon brak zelfs even door en hulde de kasteeltuin, die als ons decor diende, in een prachtig licht. Alleen ik stond erbij als een boer met kiespijn. En een lui oog.
Twintig verschrikkelijke minuten en een dozijn verrassend leuke foto’s verder leek de ellende voorbij. Maar toen kwam het pijnlijkste moment. De fotograaf had blijkbaar de smaak te pakken en stelde voor om ook nog een leuke foto van ieder gezin te maken. Iedereen reageerde enthousiast. Maar na een paar seconden keken ze allemaal mijn kant op. Als een stel golfende miljonairs naar die ene bonusinleverende bankdirecteur in hun midden. Want dat ik daar helemaal alleen op de kasteeltrap plaats moest nemen wekte blijkbaar hun medelijden op. Maar ik was dolblij! Mijn “gezin” hoefde geen foto. Mijn fotoshoot zat erop!
Helaas was mijn zusje zo attent om mij een plaatsje op hun foto aan te bieden. Van je familie moet je het maar hebben!
Ach, als mijn ouders er maar blij mee zijn.
Log in om te reageren.
