Bluf blaast in mijn oren dat de hemel de aarde is. Maar ik wil het niet horen. Hij moet mijn hart en mijn gedachten uit. Daarom nam ik rond oktober het besluit: Bluf mag voor mijn part onder de graszoden gaan liggen.
Ik heb hem daar gisterenavond eindelijk onder een hoop gestopt. Met mijn eigen handen heb ik het gat gegraven in de inktzwarte aarde. De ondergaande zon verlichtte mijn zware vingers. Ik zag ook madeliefjes en mijn ogen vielen op de plaats waar ongedierte raast, maar verder niets. Nu ligt Bluf daar stil onder de grond. Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Bluf wil nooit toegeven dat hij zomaar kan verdwijnen. Juist daarom is hem dit lot beschoren. Ook hij kwijnt langzaam weg, onder het gras. Het valt niet uit te leggen; niemand kan de stilte horen. Ik heb met een hoop aarde Bluf verstopt en kom niets tekort, ik kan niet anders zeggen. Bluf echter weet niet anders dan wat grootspraak is. Ik voel zijn pijn van bijna waarheid zijn. Maar Bluf heeft al het andere vergeten. De hoop is hem te veel geworden. Hij ligt begraven onder stof. Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Ik heb het Bluf beloofd: ooit graaf ik hem weer op. Dan gaan we samen de lente bekijken. De bloemen en vogels en de eitjes. Maar Bluf is bang geworden en gelooft niet dat het kan. Daarom ook zou Bluf soms liever anders heten. Zoiets als Vlam. Want zelfs Bluf weet dat de Vlam blijft branden, ook al lijkt het of ze dooft. Ik weet ook niet waarom het zo gaat. Soms baart het me zorgen en Bluf valt het zwaar. Het is waar: vandaag en morgen blijft zij branden bij het tikken van de klok. Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Bluf bluft, omdat hij nooit echt heeft geloofd. Het is lastig te doorgronden, maar ik heb Bluf maar laten rusten. Want zo herken je Bluf in april, als het al lente is en bijna Pasen. Bluf sluimert in de stille grond en onder de zoden ligt een hoop. De hemel is de aarde, toch? Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Ik heb hem daar gisterenavond eindelijk onder een hoop gestopt. Met mijn eigen handen heb ik het gat gegraven in de inktzwarte aarde. De ondergaande zon verlichtte mijn zware vingers. Ik zag ook madeliefjes en mijn ogen vielen op de plaats waar ongedierte raast, maar verder niets. Nu ligt Bluf daar stil onder de grond. Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Bluf wil nooit toegeven dat hij zomaar kan verdwijnen. Juist daarom is hem dit lot beschoren. Ook hij kwijnt langzaam weg, onder het gras. Het valt niet uit te leggen; niemand kan de stilte horen. Ik heb met een hoop aarde Bluf verstopt en kom niets tekort, ik kan niet anders zeggen. Bluf echter weet niet anders dan wat grootspraak is. Ik voel zijn pijn van bijna waarheid zijn. Maar Bluf heeft al het andere vergeten. De hoop is hem te veel geworden. Hij ligt begraven onder stof. Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Ik heb het Bluf beloofd: ooit graaf ik hem weer op. Dan gaan we samen de lente bekijken. De bloemen en vogels en de eitjes. Maar Bluf is bang geworden en gelooft niet dat het kan. Daarom ook zou Bluf soms liever anders heten. Zoiets als Vlam. Want zelfs Bluf weet dat de Vlam blijft branden, ook al lijkt het of ze dooft. Ik weet ook niet waarom het zo gaat. Soms baart het me zorgen en Bluf valt het zwaar. Het is waar: vandaag en morgen blijft zij branden bij het tikken van de klok. Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Bluf bluft, omdat hij nooit echt heeft geloofd. Het is lastig te doorgronden, maar ik heb Bluf maar laten rusten. Want zo herken je Bluf in april, als het al lente is en bijna Pasen. Bluf sluimert in de stille grond en onder de zoden ligt een hoop. De hemel is de aarde, toch? Maar ik weet niet voor hoe lang nog.
Log in om te reageren.
