Alles gaat stuk. Ik probeerde het nog tegen te houden maar door de onhandige armbeweging naar boven kreeg het nog een zwiep mee. Nu ligt het in scherven op de stenen vloer. En ze pasten al niet in de vaas. Al kon ik dat niet accepteren. Té koppig. Geen bloemen meer in huis, nooit meer.
Ik ben té gevaarlijk voor levende wezens. Is het niet het schepsel zelf dan is het wel de beschermende factoren die hun leven mogelijk maken. Vazen en vissenkommen schieten bij het verschonen onherroepelijk uit mijn handen. Té onhandig. Vogelkooien vergeet ik op te ruimen of laat ik abusievelijk open staan. Katten overvoed ik, hamsters zuig ik per ongeluk op tijdens een opwelling van schoonmaakdrift, en honden laat ik net iets te lang achter in de plaatselijke Chinees. Té roekeloos dus ook misschien.
Alleen Marianne Thieme zal geschrokken terugdeinzen bij het lezen van al dit leed. Maar Marianne Thieme bevindt zich niet in mijn sociale kring. Nog niet. Wie weet werk ik mij als beginnend journalist nog eens op tot PR-man van de Partij voor de Dieren. Die kans acht ik echter klein wanneer ik mijn huis- tuin- en keukenongelukjes op mijn CV zou vermelden.
Met Marianne zou het sowieso niets worden trouwens. Daarvoor ben ik té carnivoor. Slager is een nobel vak. Voor gezondheidsgoeroes ben ik überhaupt té rokerig. Dood en verderf hangen in een zweem van nicotine en as om mij heen. Voor vrouwen ben ik té lief, type doodknuffelen. Voor mannen té kritisch. Vriendschappen zijn relatief. Van een gewonnen discussie slaap ik veel beter.
Praters zwijg ik dood, en ik luister naar zwijgzaamheid. Godvrezenden stort ik in het verderf. Atheïsten verwijs ik naar het hellevuur. Ik ben té dromerig voor de ratio, té grappig voor serieuzen, té lui voor de ochtend, té actief voor de avond. Té kortzichtig voor visionairs en té onnavolgbaar voor de simpele ziel. Ik pas niet in mijn vaas, mijn omgeving. Er breekt altijd wel iets.
Ik moet er mee leven. Ik probeer het te accepteren. Ik ben wie ik ben. Ik maak dingen stuk, het zij zo. Bij anderen gaat er zelden iets stuk. En als dat wel zo is dan heerst er grote paniek. We missen een kopje! Ik blijf er rustig onder. Té gelaten denk ik. Mensen die accepteren dat dingen stuk gaan, daar houd ik van. Kwam ik die maar vaker tegen. Tevergeefse hoop wellicht. Het zou klikken, maar ook knetteren. De relatie zou kort en hevig zijn. Maar we zouden gelukkig sterven. In elkaars destructiviteit.
Ik zou haar in de armen willen vliegen. In mijn haast zou ik struikelen over het tapijt bovenaan de trap, en haar dreigen mee te sleuren. Zij zou nog tijdig opspringen, waarbij de punt van het fotolijstje aan de muur, waarop ons tijdige geluk was vastgelegd, diep haar slaap in gejaagd zou worden. We zouden elkaar zoenen. We zouden zeggen hoe fijn het in die korte tijd is geweest. En dan levenloos in elkaars armen blijven liggen. Scherven op de stenen vloer.
Ik ben té gevaarlijk voor levende wezens. Is het niet het schepsel zelf dan is het wel de beschermende factoren die hun leven mogelijk maken. Vazen en vissenkommen schieten bij het verschonen onherroepelijk uit mijn handen. Té onhandig. Vogelkooien vergeet ik op te ruimen of laat ik abusievelijk open staan. Katten overvoed ik, hamsters zuig ik per ongeluk op tijdens een opwelling van schoonmaakdrift, en honden laat ik net iets te lang achter in de plaatselijke Chinees. Té roekeloos dus ook misschien.
Alleen Marianne Thieme zal geschrokken terugdeinzen bij het lezen van al dit leed. Maar Marianne Thieme bevindt zich niet in mijn sociale kring. Nog niet. Wie weet werk ik mij als beginnend journalist nog eens op tot PR-man van de Partij voor de Dieren. Die kans acht ik echter klein wanneer ik mijn huis- tuin- en keukenongelukjes op mijn CV zou vermelden.
Met Marianne zou het sowieso niets worden trouwens. Daarvoor ben ik té carnivoor. Slager is een nobel vak. Voor gezondheidsgoeroes ben ik überhaupt té rokerig. Dood en verderf hangen in een zweem van nicotine en as om mij heen. Voor vrouwen ben ik té lief, type doodknuffelen. Voor mannen té kritisch. Vriendschappen zijn relatief. Van een gewonnen discussie slaap ik veel beter.
Praters zwijg ik dood, en ik luister naar zwijgzaamheid. Godvrezenden stort ik in het verderf. Atheïsten verwijs ik naar het hellevuur. Ik ben té dromerig voor de ratio, té grappig voor serieuzen, té lui voor de ochtend, té actief voor de avond. Té kortzichtig voor visionairs en té onnavolgbaar voor de simpele ziel. Ik pas niet in mijn vaas, mijn omgeving. Er breekt altijd wel iets.
Ik moet er mee leven. Ik probeer het te accepteren. Ik ben wie ik ben. Ik maak dingen stuk, het zij zo. Bij anderen gaat er zelden iets stuk. En als dat wel zo is dan heerst er grote paniek. We missen een kopje! Ik blijf er rustig onder. Té gelaten denk ik. Mensen die accepteren dat dingen stuk gaan, daar houd ik van. Kwam ik die maar vaker tegen. Tevergeefse hoop wellicht. Het zou klikken, maar ook knetteren. De relatie zou kort en hevig zijn. Maar we zouden gelukkig sterven. In elkaars destructiviteit.
Ik zou haar in de armen willen vliegen. In mijn haast zou ik struikelen over het tapijt bovenaan de trap, en haar dreigen mee te sleuren. Zij zou nog tijdig opspringen, waarbij de punt van het fotolijstje aan de muur, waarop ons tijdige geluk was vastgelegd, diep haar slaap in gejaagd zou worden. We zouden elkaar zoenen. We zouden zeggen hoe fijn het in die korte tijd is geweest. En dan levenloos in elkaars armen blijven liggen. Scherven op de stenen vloer.
Log in om te reageren.
