Er zijn dingen die je heel graag kwijt wilt. Je verhaal, bijvoorbeeld, na een rotdag op je werk. De inhoud van je veel te volle mailbox. Het afval in je vuilnisbak. De stalker die je overhield na een hele foute date. Die paar extra kilo’s aan je lijf. Het pesthumeur nadat je met je verkeerde been je bed bent uitgestapt. De verkoudheid die je al weken onder de leden hebt. En het Nederlandse rotweer dat regen heet.
Er zijn ook dingen die je heel graag wilt houden, maar die je toch telkens uit het oog verliest. Ik ben in m’n hele leven al zoveel dingen kwijtgeraakt, dat je er een flinke afdeling ‘Gevonden voorwerpen’ mee zou kunnen vullen. De inventaris zou onder andere bestaan uit lenzen, tassen, boeken, cd’s , fietsen, een laptop, portemonnee, sleutels, sjaals, handschoenen en schoenen. Mijn vader zegt wel eens dat het goed is dat m’n achterwerk aan m’n lijf vast zit, anders zou ik dat ook nog eens kwijtraken. Ik denk dat hij gelijk heeft.
Met enige regelmaat laat ik m’n tas ergens staan in een bus, tram of trein. Ook vallen er in de winter heel vaak handschoenen uit m’n jaszak, waardoor ik inmiddels beschik over meerdere, single, linkerhandschoenen (rechts raakt altijd zoek). Boeken en cd’s leen ik uit en krijg ik in sommige gevallen nooit meer terug. M’n laptop verdween na een inbraak. Fietsendieven waren niet onder de indruk van mijn motorslot en namen twee fietsen van me mee. Lenzen belanden nog wel eens ergens anders dan in m’n ogen. En ook voor andere mensen bleek m’n portemonnee heel bruikbaar te zijn. M’n sportschoenen werden door iemand anders dan mijzelf meegenomen uit de kleedruimte van de sportschool.
Soms ben ik de weg kwijt. Soms verdwaal ik in m’n eigen gedachten. Dan loop ik bijvoorbeeld in gedachten een kamer binnen en weet ik vervolgens niet meer wat ik er nou eigenlijk precies kwam doen. Of ik loop een kwartier naar m’n sleutels te zoeken, terwijl ze dan gewoon in m’n broekzak zitten of, erger nog, al een tijdje aan de voordeur hangen, aan de buitenkant. Of ik ga op de automatische piloot bij spoor 11 staan wachten op de trein naar Den Haag, terwijl mijn bestemming die dag toch echt Utrecht is. Heel soms weet ik het gewoon allemaal even niet meer. Dan weet ik even niet meer welke kant het op moet in dit leven van mij.
Heel soms verlies ik m’n hart. Dat kan goed en slecht zijn. Voor mij geldt dat als ik m’n hart eenmaal ben verloren, ik het nooit meer helemaal terugkrijg. Een stukje van m’n hart blijft achter bij die ander. Ik ben het voorgoed kwijt. Maar dat is dan eigenlijk best een mooie vorm van verliezen.
Er zijn ook dingen die je heel graag wilt houden, maar die je toch telkens uit het oog verliest. Ik ben in m’n hele leven al zoveel dingen kwijtgeraakt, dat je er een flinke afdeling ‘Gevonden voorwerpen’ mee zou kunnen vullen. De inventaris zou onder andere bestaan uit lenzen, tassen, boeken, cd’s , fietsen, een laptop, portemonnee, sleutels, sjaals, handschoenen en schoenen. Mijn vader zegt wel eens dat het goed is dat m’n achterwerk aan m’n lijf vast zit, anders zou ik dat ook nog eens kwijtraken. Ik denk dat hij gelijk heeft.
Met enige regelmaat laat ik m’n tas ergens staan in een bus, tram of trein. Ook vallen er in de winter heel vaak handschoenen uit m’n jaszak, waardoor ik inmiddels beschik over meerdere, single, linkerhandschoenen (rechts raakt altijd zoek). Boeken en cd’s leen ik uit en krijg ik in sommige gevallen nooit meer terug. M’n laptop verdween na een inbraak. Fietsendieven waren niet onder de indruk van mijn motorslot en namen twee fietsen van me mee. Lenzen belanden nog wel eens ergens anders dan in m’n ogen. En ook voor andere mensen bleek m’n portemonnee heel bruikbaar te zijn. M’n sportschoenen werden door iemand anders dan mijzelf meegenomen uit de kleedruimte van de sportschool.
Soms ben ik de weg kwijt. Soms verdwaal ik in m’n eigen gedachten. Dan loop ik bijvoorbeeld in gedachten een kamer binnen en weet ik vervolgens niet meer wat ik er nou eigenlijk precies kwam doen. Of ik loop een kwartier naar m’n sleutels te zoeken, terwijl ze dan gewoon in m’n broekzak zitten of, erger nog, al een tijdje aan de voordeur hangen, aan de buitenkant. Of ik ga op de automatische piloot bij spoor 11 staan wachten op de trein naar Den Haag, terwijl mijn bestemming die dag toch echt Utrecht is. Heel soms weet ik het gewoon allemaal even niet meer. Dan weet ik even niet meer welke kant het op moet in dit leven van mij.
Heel soms verlies ik m’n hart. Dat kan goed en slecht zijn. Voor mij geldt dat als ik m’n hart eenmaal ben verloren, ik het nooit meer helemaal terugkrijg. Een stukje van m’n hart blijft achter bij die ander. Ik ben het voorgoed kwijt. Maar dat is dan eigenlijk best een mooie vorm van verliezen.
Log in om te reageren.
