We rijden de hoek om. Of beter gezegd: jij rijdt de hoek om. Ik heb nog geen rijbewijs en mijn tranen vullen in snel tempo mijn ogen, om langzaam kietelend mijn wangen over te stromen en via mijn kin en oren in mijn nek het eindstation te vinden. Jij huilt ook. Harder, hoger en hysterischer zelfs. Het is een wonder dat jij de auto tussen de twee lijnen houdt. We rijden op gevoel en ons gevoel is nu een slechte raadgever.
We voelen dat de brug open staat. We stoppen, maar laten de motor draaien alsof we de brug willen waarschuwen; waag het niet om lang open te blijven. Ik dank God op een cynische manier voor de afgelopen maanden en voor het door de mens laten ontwikkelen van de brug. Jij zegt dat ik daar mee moet stoppen, omdat je daar nog verdrietiger van wordt. Ik stop gelijk. Meer verdriet kan je nu niet verdragen. Ik zeg je dat ik niet weet of ik opgelucht of verdrietig moet zijn. Wel ben ik boos. Frustratie spuit door mijn aderen.
Ik voel de neiging om mijn hoofd op je schoot te leggen en ik doe het. De gordel snijdt in mijn keel en ik hoop op bloed. Veel bloed. En ondertussen staat die brug nog open en vervloeken wij hem samen. Samen vloeken blijkt een korte opluchting te geven. In koor doen we het nog een keer. Meer uit hopeloosheid dan verwijt, omdat we niet weten hoe of wat. Omdat elkaar troosten nu niet kan. Omdat elkaar troosten soms het verdriet verdubbelt.
Als we bij de parkeerplekken rond het ziekenhuis aankomen, zijn de tranen grotendeels gedroogd. Emotie in de vorm van nervositeit heeft het gewonnen van de tranen. In het ziekenhuis vertelt de gynaecoloog dat hij echt dood is. Het vreselijke bellen kan beginnen. De telefoons van de familieleden en vrienden gaan over. Ik vertel dat het nu echt voorbij is. Eerst de stilte. Dan het snikken. Dan de sterkte gewenst.
We rijden de hoek om. Of beter gezegd: ik rijd. Jij kan niet rijden. Jij bent hoogzwanger en zit puffend naast mij. Het is een wonder dat ik de auto tussen de lijnen hou. Ik zwaai naar iedereen en velen zwaaien terug. En ondertussen puf ik mee. Puf, puf, puf. Jij puft ook, harder, sneller en met meer speeksel ook. We rijden op ons gelukzalige gevoel. Ons gevoel zegt dat de brug ons geen strobreed in de weg ligt.
Ik dank God oprecht voor zijn genade. Jij zegt dat ik mijn mond moet houden, omdat jij je moet concentreren en de weeën moet opvangen. Ik stop abrupt en concentreer me op de weg. Ik vertel je dat ik zo gelukkig ben. Ik heb de neiging om mijn hoofd op je buik te leggen. Ik doe het niet. Gewoon omdat die op knappen staat. Samen puffen lijkt op te luchten en we doen het nog een keer in koor. Alleen het lukt niet, omdat ik steeds in de lach schiet.
Als we bij de parkeerplekken bij het ziekenhuis zijn aangekomen, heeft het schreeuwen het van het puffen overgenomen. In het ziekenhuis vertelt de gynaecoloog dat het kind gezond is. Het vrolijke bellen kan beginnen. De telefoons van familie en vrienden gaan te lang over. Ik vertel dat ik voor de tweede keer vader ben en dat dit keer alles goed is. Eerst het onderdrukte vreugdekreetje. Dan de blijdschap en de sterkte gewenst.
De eerste week van april is de meest bizarre week van het jaar.
We voelen dat de brug open staat. We stoppen, maar laten de motor draaien alsof we de brug willen waarschuwen; waag het niet om lang open te blijven. Ik dank God op een cynische manier voor de afgelopen maanden en voor het door de mens laten ontwikkelen van de brug. Jij zegt dat ik daar mee moet stoppen, omdat je daar nog verdrietiger van wordt. Ik stop gelijk. Meer verdriet kan je nu niet verdragen. Ik zeg je dat ik niet weet of ik opgelucht of verdrietig moet zijn. Wel ben ik boos. Frustratie spuit door mijn aderen.
Ik voel de neiging om mijn hoofd op je schoot te leggen en ik doe het. De gordel snijdt in mijn keel en ik hoop op bloed. Veel bloed. En ondertussen staat die brug nog open en vervloeken wij hem samen. Samen vloeken blijkt een korte opluchting te geven. In koor doen we het nog een keer. Meer uit hopeloosheid dan verwijt, omdat we niet weten hoe of wat. Omdat elkaar troosten nu niet kan. Omdat elkaar troosten soms het verdriet verdubbelt.
Als we bij de parkeerplekken rond het ziekenhuis aankomen, zijn de tranen grotendeels gedroogd. Emotie in de vorm van nervositeit heeft het gewonnen van de tranen. In het ziekenhuis vertelt de gynaecoloog dat hij echt dood is. Het vreselijke bellen kan beginnen. De telefoons van de familieleden en vrienden gaan over. Ik vertel dat het nu echt voorbij is. Eerst de stilte. Dan het snikken. Dan de sterkte gewenst.
We rijden de hoek om. Of beter gezegd: ik rijd. Jij kan niet rijden. Jij bent hoogzwanger en zit puffend naast mij. Het is een wonder dat ik de auto tussen de lijnen hou. Ik zwaai naar iedereen en velen zwaaien terug. En ondertussen puf ik mee. Puf, puf, puf. Jij puft ook, harder, sneller en met meer speeksel ook. We rijden op ons gelukzalige gevoel. Ons gevoel zegt dat de brug ons geen strobreed in de weg ligt.
Ik dank God oprecht voor zijn genade. Jij zegt dat ik mijn mond moet houden, omdat jij je moet concentreren en de weeën moet opvangen. Ik stop abrupt en concentreer me op de weg. Ik vertel je dat ik zo gelukkig ben. Ik heb de neiging om mijn hoofd op je buik te leggen. Ik doe het niet. Gewoon omdat die op knappen staat. Samen puffen lijkt op te luchten en we doen het nog een keer in koor. Alleen het lukt niet, omdat ik steeds in de lach schiet.
Als we bij de parkeerplekken bij het ziekenhuis zijn aangekomen, heeft het schreeuwen het van het puffen overgenomen. In het ziekenhuis vertelt de gynaecoloog dat het kind gezond is. Het vrolijke bellen kan beginnen. De telefoons van familie en vrienden gaan te lang over. Ik vertel dat ik voor de tweede keer vader ben en dat dit keer alles goed is. Eerst het onderdrukte vreugdekreetje. Dan de blijdschap en de sterkte gewenst.
De eerste week van april is de meest bizarre week van het jaar.
Log in om te reageren.
