Ik wilde ook een keer daten. Ik had nog nooit een date gehad. Niet omdat het niet lukte, maar het kwam er nooit van. Gewoon, omdat sommige dingen er niet van komen. Omdat het leven mij een andere kant op had gestuurd. Een zoenpartij op een verwarmd terras, een vrijpartij in de duinen. Een paar jaar later klapt er een doosje hard open. Trillende vingers vinden een ring.
Enfin, het daten was niet nodig. Of dat spijtig is, weet ik niet. Dat weten alleen de echte afspraakmakers. Volgens de kenners wisselen teleurstellingen en vlinders elkaar tijdens het daten in hoog tempo af. Dat wilde ik meemaken. Geluk is banaal. In ongeluk schuilt het echte leven.
Sabrina wilde wel met mij eten. Later zou blijken dat Sabrina met iedereen wel wilde eten. Als ze maar kon eten. Het ging niet om mij. Het ging haar om de zalmsalade, varkenshaas en chocoladetaart. Toen ik Sabrina naar haar fiets bracht, dacht ik te zien dat ze even naar mijn kruis keek. Daar was naar mijn weten niks mee gebeurd. Misschien had ze nog honger en zag ze in mijn trots een gebraden worstje. Ik vertelde haar dat het leuk was geweest. Zij vond het vooral een lekkere avond en keek nog eens naar mijn kruis. Ze fietste de straat uit. Ik zwaaide. Ik kon mijn medelijden met het zadel van haar fiets niet onderdrukken.
Els keek mij zenuwachtig aan. In haar linkerhand hield ze een zoete witte wijn. “Van zoete witte wijn word ik hitsig,” zei ze bij elke slok. Dat stond in schril contrast met het feit dat ze vertelde dat ze nooit zoende tijdens een eerste afspraakje. Ze dronk niet veel, maar compenseerde dat door regelmatig het café te verlaten om te gaan roken. Marlborlo light. “Het geluk zit hem niet in speeksel uitwisselen,”zei ik. Dat beaamde ze. “Geluk zit in omhelzingen en gestreeld worden,” fluisterde ze en nipte van haar witte wijn. Later sabbelde ze aan mijn oorlel. Onverwachts. Ik had het niet zien aankomen. Ik duwde haar hoofd weg. Als het geluk niet in het uitwisselen van speeksel ligt, dan ook zeker niet in het likken van oorlellen.
Mijn date met Miranda liep gesmeerd. Ze zag er goed uit en dronk als een zeerover. Ze was met een taxi naar mijn favoriete Griekse restaurant gekomen. Vrouwen die zich verplaatsen met taxi’s hebben bij mij een streepje voor. Haar moeder was net overleden. Ze had kanker, haar moeder. Ze hadden de kist waarin haar moeder lag in de woonkamer gezet. Maar je kon niks zien. Haar moeder wilde een dichte kist. Op de vraag waarom de grafkist dan wel in de woonkamer stond, antwoordde ze niet. Ze bestelde twee bier en vertelde dat ze de begrafenis van haar moeder uiteindelijk gemist had. Sommige mensen missen treinen of televisieprogramma’s. Andere begrafenissen van moeders. Wie zijn wij om daar over te oordelen? “Ik was er met mijn hart bij,” zei ze en hapte van haar biertjes. Want dat deed ze, happen.
Buiten wankelde Miranda richting haar taxi. Ze vroeg me of ik mijn vinger in haar keel wilde steken. Ik deed het. Ik dacht er niet over na. Ik deed het gewoon. Mijn ogen wijd open. Mijn gympen zaten onder haar Gyros. Ik keek er goed naar. Ik voelde me niet gelukkig, maar ook niet bedroefd. Daten is oppervlakkig. Echte liefde overstijgt haar.
Enfin, het daten was niet nodig. Of dat spijtig is, weet ik niet. Dat weten alleen de echte afspraakmakers. Volgens de kenners wisselen teleurstellingen en vlinders elkaar tijdens het daten in hoog tempo af. Dat wilde ik meemaken. Geluk is banaal. In ongeluk schuilt het echte leven.
Sabrina wilde wel met mij eten. Later zou blijken dat Sabrina met iedereen wel wilde eten. Als ze maar kon eten. Het ging niet om mij. Het ging haar om de zalmsalade, varkenshaas en chocoladetaart. Toen ik Sabrina naar haar fiets bracht, dacht ik te zien dat ze even naar mijn kruis keek. Daar was naar mijn weten niks mee gebeurd. Misschien had ze nog honger en zag ze in mijn trots een gebraden worstje. Ik vertelde haar dat het leuk was geweest. Zij vond het vooral een lekkere avond en keek nog eens naar mijn kruis. Ze fietste de straat uit. Ik zwaaide. Ik kon mijn medelijden met het zadel van haar fiets niet onderdrukken.
Els keek mij zenuwachtig aan. In haar linkerhand hield ze een zoete witte wijn. “Van zoete witte wijn word ik hitsig,” zei ze bij elke slok. Dat stond in schril contrast met het feit dat ze vertelde dat ze nooit zoende tijdens een eerste afspraakje. Ze dronk niet veel, maar compenseerde dat door regelmatig het café te verlaten om te gaan roken. Marlborlo light. “Het geluk zit hem niet in speeksel uitwisselen,”zei ik. Dat beaamde ze. “Geluk zit in omhelzingen en gestreeld worden,” fluisterde ze en nipte van haar witte wijn. Later sabbelde ze aan mijn oorlel. Onverwachts. Ik had het niet zien aankomen. Ik duwde haar hoofd weg. Als het geluk niet in het uitwisselen van speeksel ligt, dan ook zeker niet in het likken van oorlellen.
Mijn date met Miranda liep gesmeerd. Ze zag er goed uit en dronk als een zeerover. Ze was met een taxi naar mijn favoriete Griekse restaurant gekomen. Vrouwen die zich verplaatsen met taxi’s hebben bij mij een streepje voor. Haar moeder was net overleden. Ze had kanker, haar moeder. Ze hadden de kist waarin haar moeder lag in de woonkamer gezet. Maar je kon niks zien. Haar moeder wilde een dichte kist. Op de vraag waarom de grafkist dan wel in de woonkamer stond, antwoordde ze niet. Ze bestelde twee bier en vertelde dat ze de begrafenis van haar moeder uiteindelijk gemist had. Sommige mensen missen treinen of televisieprogramma’s. Andere begrafenissen van moeders. Wie zijn wij om daar over te oordelen? “Ik was er met mijn hart bij,” zei ze en hapte van haar biertjes. Want dat deed ze, happen.
Buiten wankelde Miranda richting haar taxi. Ze vroeg me of ik mijn vinger in haar keel wilde steken. Ik deed het. Ik dacht er niet over na. Ik deed het gewoon. Mijn ogen wijd open. Mijn gympen zaten onder haar Gyros. Ik keek er goed naar. Ik voelde me niet gelukkig, maar ook niet bedroefd. Daten is oppervlakkig. Echte liefde overstijgt haar.
Log in om te reageren.
