Phieuwww...Supergaar van twee uur werkgroep (zonder pauze!) lopen we het lokaal uit. Maar dit vak over runen is wel ’t leukste vak ooit. Runen zijn -heel kort door de bocht- het alfabet van de Vikingen.
Dan valt de docent iets op: de runen op het T-shirt van de metalhead met de rode baard. “Tyr”, vertaalt hij. “Die tweede rune kon inderdaad in de latere tijd wel een i-grec aangeven.” In de lift kijken wij studenten elkaar aan en zeggen allemaal tegelijkertijd “cooooool!”. Hoe briljant is dat, een docent die een T-shirt vertaalt?! Dan realiseer ik me: Ik zit niet meer op de middelbare school!
Zo’n moment van bewondering zou nooit op de middelbare school gebeuren... Pas nu – na vijf jaar - dringt de volle waarheid tot me door: de middelbare school ligt helemaal achter me! Woehoe!
Ik word helemaal blij als ik denk aan al die dingen die nu NOOIT meer hoeven:
- Een loodzware rugzak, ondergekliederd met tipex, door eindeloze gangen zeulen!
- Gym ! Volleybal stond gelijk aan: een bombardement van verdwaalde projectielen vermijden. Tenminste, als je al niet door de vloer was gezakt van schaamte.
- Dagopening! De docent was toch altijd de enige die zijn/haar ogen dicht hield tijdens het gebed. En een klas die een gezang zingt, terwijl twaalf jongens de baard in de keel hebben... Da’s een redelijke kwelling.
- Na de les zeuren over hoe stom en/of vreemd sommige leraren zijn. Of elke leraar een idiote bijnaam geven. Ook als je de lerares biologie eigenlijk wel mag, zelfs al draagt ze sandalen met sokken.
- Al dat groepjesgedoe....want je moest altijd alle groepjes kennen, en wie bij welk groepje hoort, en wie buiten de boot viel, en waar elk groepje in de aula zit.
Maar het allergaafste is nog wel: nooit meer jezelf hoeven te definiëren door je te vergelijken met een ander. Niet meer hoeven te denken: “Jij bent een gothic, ik niet”. Of: “Jij hoort bij dit groepje, ik bij dat groepje.” Of: “Ik ben goed in Nederlands, jij niet.” Volwassen zijn is jezelf (en de ander!) accepteren zoals je bent. Niet in vergelijking met elkaar.
Heb ik TOCH nog wat geleerd op de middelbare school!
Dan valt de docent iets op: de runen op het T-shirt van de metalhead met de rode baard. “Tyr”, vertaalt hij. “Die tweede rune kon inderdaad in de latere tijd wel een i-grec aangeven.” In de lift kijken wij studenten elkaar aan en zeggen allemaal tegelijkertijd “cooooool!”. Hoe briljant is dat, een docent die een T-shirt vertaalt?! Dan realiseer ik me: Ik zit niet meer op de middelbare school!
Zo’n moment van bewondering zou nooit op de middelbare school gebeuren... Pas nu – na vijf jaar - dringt de volle waarheid tot me door: de middelbare school ligt helemaal achter me! Woehoe!
Ik word helemaal blij als ik denk aan al die dingen die nu NOOIT meer hoeven:
- Een loodzware rugzak, ondergekliederd met tipex, door eindeloze gangen zeulen!
- Gym ! Volleybal stond gelijk aan: een bombardement van verdwaalde projectielen vermijden. Tenminste, als je al niet door de vloer was gezakt van schaamte.
- Dagopening! De docent was toch altijd de enige die zijn/haar ogen dicht hield tijdens het gebed. En een klas die een gezang zingt, terwijl twaalf jongens de baard in de keel hebben... Da’s een redelijke kwelling.
- Na de les zeuren over hoe stom en/of vreemd sommige leraren zijn. Of elke leraar een idiote bijnaam geven. Ook als je de lerares biologie eigenlijk wel mag, zelfs al draagt ze sandalen met sokken.
- Al dat groepjesgedoe....want je moest altijd alle groepjes kennen, en wie bij welk groepje hoort, en wie buiten de boot viel, en waar elk groepje in de aula zit.
Maar het allergaafste is nog wel: nooit meer jezelf hoeven te definiëren door je te vergelijken met een ander. Niet meer hoeven te denken: “Jij bent een gothic, ik niet”. Of: “Jij hoort bij dit groepje, ik bij dat groepje.” Of: “Ik ben goed in Nederlands, jij niet.” Volwassen zijn is jezelf (en de ander!) accepteren zoals je bent. Niet in vergelijking met elkaar.
Heb ik TOCH nog wat geleerd op de middelbare school!
Log in om te reageren.
