Om maar ff groots en klassieke-roman-achtig te beginnen: een reis is als het leven. Of was het nu andersom? Maar veel tijd om daar bij stil te staan hebben we niet: het fluitje van de trein gaat al, onze namen worden omgeroepen in de hal van het vliegveld. We moeten ervandoor, en op reis.
Beginstation: waar wil je naar toe? Spitsbergen? Kaapstad? De maan? De reis is misschien wel ’t doel, maar zonder doel/eindbestemming kun je geen reis maken. Een beetje vaag idee welke kant je uit wil, da’s altijd handig, dan weet je tenminste of je in de juiste trein/vliegtuig/raket zit.
Tussenstop: Hoe kom je daar? Welke route werkt het beste? Met een onbetrouwbare vliegtuigmaatschappij/piloot/bestuurder raak je alleen maar verder van huis. Maar zelfs de allerbeste route omvat een aantal (tot zeer veel) omzwervingen en omweggetjes, want dan zie je de mooiste aspecten van het landschap (Kijk eens hoe mooi de zon op die bergen schijnt.) Verdwalen, dat hoort bij reizen.
Ondertussen ben je al wat (emotionele) bagage kwijt. (Sjiiiiiips, daar zaten m’n favoriete schoenen in). Maak je maar geen zorgen, je krijgt er vast wel weer wat bij. Net op het moment dat je het niet verwacht. (Huh, hoe kom ik hier nou weer aan? Aan die bitterzoete herinnering?)
Hopelijk leer je ondertussen ook wat toffe reisgenoten kennen. (“Is deze stoel nog vrij?” “Ja hoor... waar moet jij naartoe? Oh, ik ook!”). Want dat maakt het toch een stuk gezelliger, en dan kun je fijn die hele zak met snoepjes delen die je van je oma hebt meegekregen voor onderweg.
Aaargh, nee, vertraging. Een uitgevallen trein, vanwege een koe op het spoor. Of je vliegtuig weigert te gaan vliegen, vanwege een storm. Om je heen rennen allemaal mensen (met kinderen, met partners, met betere banen) van wie de voertuigen wel op tijd zijn. Of er gebeurt een echte ramp. Denk dan niet “waaah, ben ik nou zo traag?” of -in het geval van een ramp- “Is deze hele reis zinloos?”. Maar denk aan alle goede, mooie dingen die je ondertussen hebt gezien (Daarom helpt ’t om een reislogboek bij te houden, waarin je alle vergezichten opschrijft). En knuffel je reisgenoten zo vaak je kan.
Fijner iets: internationaal eten, de smaak van ergens anders. Je kunt natuurlijk ook stamppot maken maar verandering van spijs doet eten. (Ondertussen reizen we weer verder) Sowieso, de ervaring van ergens anders: het licht, de natuur, kerken en musea, interessante talen horen… En toch lijkt het ook weer een beetje op thuis (“Hee, IJslandse pannenkoeken lijken net op de Nederlandse!”).
Goed leesvoer voor onderweg, dat maakt een reis ook een echte reis. Gelukkig is de Bijbel niet een saaie routekaart, maar meer een vakantie-doe-boek voor volwassenen.
En dan, uiteindelijk, net op ’t moment dat je een beetje heimwee begint te krijgen: hoera! De eindbestemming! Het einde van de reis! Hee, wat vreemd, het doel lijkt sprekend op thuis… Maar dan nog mooier, nog thuis-achtiger.
Want het allerfijnste van een reis is toch wel de voordeur van je huis opendoen, met een slaperig hoofd de trap oplopen, en in je eigen bed ploffen. Het allerfijnste van reizen is thuiskomen.
Reis je mee?
p.s. de quote is natuurlijk uit het grootse lied “Laat Me” van Ramses Shaffy. Dit is het origineel en dit is de meer melancholische versie van mijn grote held Lucky Fonz III.
Beginstation: waar wil je naar toe? Spitsbergen? Kaapstad? De maan? De reis is misschien wel ’t doel, maar zonder doel/eindbestemming kun je geen reis maken. Een beetje vaag idee welke kant je uit wil, da’s altijd handig, dan weet je tenminste of je in de juiste trein/vliegtuig/raket zit.
Tussenstop: Hoe kom je daar? Welke route werkt het beste? Met een onbetrouwbare vliegtuigmaatschappij/piloot/bestuurder raak je alleen maar verder van huis. Maar zelfs de allerbeste route omvat een aantal (tot zeer veel) omzwervingen en omweggetjes, want dan zie je de mooiste aspecten van het landschap (Kijk eens hoe mooi de zon op die bergen schijnt.) Verdwalen, dat hoort bij reizen.
Ondertussen ben je al wat (emotionele) bagage kwijt. (Sjiiiiiips, daar zaten m’n favoriete schoenen in). Maak je maar geen zorgen, je krijgt er vast wel weer wat bij. Net op het moment dat je het niet verwacht. (Huh, hoe kom ik hier nou weer aan? Aan die bitterzoete herinnering?)
Hopelijk leer je ondertussen ook wat toffe reisgenoten kennen. (“Is deze stoel nog vrij?” “Ja hoor... waar moet jij naartoe? Oh, ik ook!”). Want dat maakt het toch een stuk gezelliger, en dan kun je fijn die hele zak met snoepjes delen die je van je oma hebt meegekregen voor onderweg.
Aaargh, nee, vertraging. Een uitgevallen trein, vanwege een koe op het spoor. Of je vliegtuig weigert te gaan vliegen, vanwege een storm. Om je heen rennen allemaal mensen (met kinderen, met partners, met betere banen) van wie de voertuigen wel op tijd zijn. Of er gebeurt een echte ramp. Denk dan niet “waaah, ben ik nou zo traag?” of -in het geval van een ramp- “Is deze hele reis zinloos?”. Maar denk aan alle goede, mooie dingen die je ondertussen hebt gezien (Daarom helpt ’t om een reislogboek bij te houden, waarin je alle vergezichten opschrijft). En knuffel je reisgenoten zo vaak je kan.
Fijner iets: internationaal eten, de smaak van ergens anders. Je kunt natuurlijk ook stamppot maken maar verandering van spijs doet eten. (Ondertussen reizen we weer verder) Sowieso, de ervaring van ergens anders: het licht, de natuur, kerken en musea, interessante talen horen… En toch lijkt het ook weer een beetje op thuis (“Hee, IJslandse pannenkoeken lijken net op de Nederlandse!”).
Goed leesvoer voor onderweg, dat maakt een reis ook een echte reis. Gelukkig is de Bijbel niet een saaie routekaart, maar meer een vakantie-doe-boek voor volwassenen.
En dan, uiteindelijk, net op ’t moment dat je een beetje heimwee begint te krijgen: hoera! De eindbestemming! Het einde van de reis! Hee, wat vreemd, het doel lijkt sprekend op thuis… Maar dan nog mooier, nog thuis-achtiger.
Want het allerfijnste van een reis is toch wel de voordeur van je huis opendoen, met een slaperig hoofd de trap oplopen, en in je eigen bed ploffen. Het allerfijnste van reizen is thuiskomen.
Reis je mee?
p.s. de quote is natuurlijk uit het grootse lied “Laat Me” van Ramses Shaffy. Dit is het origineel en dit is de meer melancholische versie van mijn grote held Lucky Fonz III.
Log in om te reageren.
