Ik ben niet zo’n pakkenman. Geef mij een smoezelige ribfluwelen broek met slobbertrui en je hebt geen kind aan me. Maar zo af en toe ontkom je er niet aan. Dan vraagt de gelegenheid om een serieuze uitstraling en moet er een pak aan te pas komen. Dus sjok ik naar mijn slaapkamer en doe de linkerkant van mijn kledingkast open. Daar hangt een stel heuse kostuums gezellig met elkaar Pak te wezen.
Mijn oude bestuurspak is het meest in het oog springend lid van deze vrolijke familie. Donkerbruin pak met felgroen overhemd en dito riem, waarmee ik in seizoen 2007-2008 de Amsterdamse studentenwereld onveilig maakte, en als meer dan overwinnaar bestuursvergaderingen, overleggen met de plaatselijke zuipverenigingen en andere wereldverbeteraars bezocht. In de ultieme studentikoziteit alleen nog overtroffen door het feestelijke rokkostuum dat ernaast hangt. Ooit gekocht als een ultieme daad van overweldige luxe, met het oog gericht op dagenlange feest- en braspartijen en glorieuze dans en sjanssessies, en de toekomstige promotie als doctor, hangt hij een beetje zielig te wezen. Want laten we eerlijk zijn, een rokkostuum dragen is niet iets voor een doordeweeks bioscoopje of bowlingduel, daar ben ik toch net niet genoeg romanticus voor. Tenslotte zijn er nog de gewone pakken voor het wat algemenere gebruik. Een kerstdiner of bruiloft? Mijn lichtgrijze pak is altijd in voor een feestje. Een uitvaart of sollicitatiegesprek? Mijn donkerblauwe pak is mijn trouwe metgezel, en herbergt menig zakdoek.
Maar al deze pakken hebben de onhandigheid dat de zakken zorgvuldig zijn dichtgestikt, want een heer zit niet met zijn handen in zijn zakken weggedoken. Dat is niet netjes. Maar waar moet ik dan al mijn spulletjes laten? Juist, in de binnenzak van het jasje. Dus na enkele jaren heb ik inmiddels een bonte verzameling briefjes, liturgieën, uitvaartkaarten, krabbeltjes en sentimentalia, veilig weggestopt in de diverse jasjes. Wil je weten wat het galadiner van 2008 was? Wat we zongen bij de trouwerij van die en die? Wie er sprak toen die overleed? Kijk in mijn jasje. En iedere keer verbaas ik mij weer over hoe snel ik vergeet wat ik allemaal heb meegemaakt. Die zou ik nog opzoeken, hem moet ik nog mailen, en hoe zou het met haar zijn?
Afgelopen vrijdag was het weer wereldgebedsdag. Miljarden briefjes, kladjes, post its en mails zijn er dit jaar weer richting de paarlen poorten gezonden. Laten we hopen dat Gods administratie wat zorgvuldiger verloopt dan de mijne.
Mijn oude bestuurspak is het meest in het oog springend lid van deze vrolijke familie. Donkerbruin pak met felgroen overhemd en dito riem, waarmee ik in seizoen 2007-2008 de Amsterdamse studentenwereld onveilig maakte, en als meer dan overwinnaar bestuursvergaderingen, overleggen met de plaatselijke zuipverenigingen en andere wereldverbeteraars bezocht. In de ultieme studentikoziteit alleen nog overtroffen door het feestelijke rokkostuum dat ernaast hangt. Ooit gekocht als een ultieme daad van overweldige luxe, met het oog gericht op dagenlange feest- en braspartijen en glorieuze dans en sjanssessies, en de toekomstige promotie als doctor, hangt hij een beetje zielig te wezen. Want laten we eerlijk zijn, een rokkostuum dragen is niet iets voor een doordeweeks bioscoopje of bowlingduel, daar ben ik toch net niet genoeg romanticus voor. Tenslotte zijn er nog de gewone pakken voor het wat algemenere gebruik. Een kerstdiner of bruiloft? Mijn lichtgrijze pak is altijd in voor een feestje. Een uitvaart of sollicitatiegesprek? Mijn donkerblauwe pak is mijn trouwe metgezel, en herbergt menig zakdoek.
Maar al deze pakken hebben de onhandigheid dat de zakken zorgvuldig zijn dichtgestikt, want een heer zit niet met zijn handen in zijn zakken weggedoken. Dat is niet netjes. Maar waar moet ik dan al mijn spulletjes laten? Juist, in de binnenzak van het jasje. Dus na enkele jaren heb ik inmiddels een bonte verzameling briefjes, liturgieën, uitvaartkaarten, krabbeltjes en sentimentalia, veilig weggestopt in de diverse jasjes. Wil je weten wat het galadiner van 2008 was? Wat we zongen bij de trouwerij van die en die? Wie er sprak toen die overleed? Kijk in mijn jasje. En iedere keer verbaas ik mij weer over hoe snel ik vergeet wat ik allemaal heb meegemaakt. Die zou ik nog opzoeken, hem moet ik nog mailen, en hoe zou het met haar zijn?
Afgelopen vrijdag was het weer wereldgebedsdag. Miljarden briefjes, kladjes, post its en mails zijn er dit jaar weer richting de paarlen poorten gezonden. Laten we hopen dat Gods administratie wat zorgvuldiger verloopt dan de mijne.
Log in om te reageren.
