Bewust had ik het voor me uit geschoven. Ik had al zo’n voorgevoel dat Murphy’s Law onvermijdelijk zou intreden. Ik had gelijk. De eerste poging liep op niets uit. Toen puntje bij paaltje kwam, startte hij niet. En ook bij de tweede poging was ik bijna gestrand. Hij ging niet open. Maar na minutenlang wachten en in de wacht hangen bij de helpdesk, lukte het dan uiteindelijk toch. Gisteren deed ik het voor het eerst: gebruik maken van mijn Greenwheels abonnement.
Nu deel ik dus een auto met een aantal, voor mij onbekende, anderen. Wat een goeie, groene actie, zou je kunnen denken. In mijn geval is het alleen puur gemakzucht. Op bepaalde trajecten is het openbaar vervoer, zelfs in de stad, een drama, dus kies ik voor een snellere en meer comfortabele oplossing.
Het wagenpark van Greenwheels bestaat uit een hele serie rode racewagentjes. Ik had gekozen voor een Peugeot 107. Een klein, maar fijn autootje, zo bleek. Van buiten lijkt het maar een klein koekblikkie, maar van binnen zit er een hoop ruimte in. Aan het motorgeluid bij de start te horen, was er al flink in gescheurd. Ik kon hem dan ook wel even flink op z’n staart trappen, dacht ik zo. Hij bleek goed op de weg te liggen, ook in de bochten. Zonder problemen haalden we op het traject A10, A4, A9 en vice versa uiteindelijk 130 km per uur. Helaas doemde daarna alweer de 80km-zone van de ring op. Dan maar weer de voet wat minder zwaar op het gaspedaal en de radio wat zachter. Wat was het lekker om weer even achter het stuur van een auto te zitten.
Het schijnt dat er vrouwen zijn die een auto alleen kunnen beschrijven aan de hand van de kleur. Vraag: “Wat voor auto heb je?” Antwoord: “Een blauwe”. Zo’n vrouw ben ik niet. Vanwege het grote aantal relaties dat ik heb gehad, met auto’s, kan ik merken en types noemen, en eventueel ook nog iets zeggen over motorinhoud. Van verdere technische specificaties weet ik niets af. Dat is ook niet nodig, want als vrouw hoef je bij een tankstation maar een beetje hulpeloos te kijken en voor je het weet staat er een potig manspersoon aan je zijde om een lamp te vervangen of de olie of ruitenwisservloeistof van je auto bij te vullen. Dat laatste kan ik zelf ook wel, maar toch fijn als een ander het voor je wil doen. Banden verwisselen of erger, laat ik ook graag aan een ander over.
Nooit was ik in het bezit van een eigen auto. Wel had ik twee jaar lang een innige relatie met een leasewagen en heb ik auto’s in alle soorten en maten te leen gehad van vrienden, kennissen en collega’s. Van een prehistorische Renault 5 op vier versnellingen (genaamd: Amadeus) tot een Amerikaanse slee met automaat. Ik heb leren autorijden in een Golf, kreeg m’n eerste verkeersboete in een Citroën Xsara en had m’n eerste botsing in een Ford Fiësta. Ooit cruiste ik in een BMW 5 Serie over de Deutsche Autobahn. Een sensatie. Ritjes in een Porsche, Citroën DS en een Rolls staan nog op m’n wensenlijstje.
Nu deel ik dus een auto met een aantal, voor mij onbekende, anderen. Wat een goeie, groene actie, zou je kunnen denken. In mijn geval is het alleen puur gemakzucht. Op bepaalde trajecten is het openbaar vervoer, zelfs in de stad, een drama, dus kies ik voor een snellere en meer comfortabele oplossing.
Het wagenpark van Greenwheels bestaat uit een hele serie rode racewagentjes. Ik had gekozen voor een Peugeot 107. Een klein, maar fijn autootje, zo bleek. Van buiten lijkt het maar een klein koekblikkie, maar van binnen zit er een hoop ruimte in. Aan het motorgeluid bij de start te horen, was er al flink in gescheurd. Ik kon hem dan ook wel even flink op z’n staart trappen, dacht ik zo. Hij bleek goed op de weg te liggen, ook in de bochten. Zonder problemen haalden we op het traject A10, A4, A9 en vice versa uiteindelijk 130 km per uur. Helaas doemde daarna alweer de 80km-zone van de ring op. Dan maar weer de voet wat minder zwaar op het gaspedaal en de radio wat zachter. Wat was het lekker om weer even achter het stuur van een auto te zitten.
Het schijnt dat er vrouwen zijn die een auto alleen kunnen beschrijven aan de hand van de kleur. Vraag: “Wat voor auto heb je?” Antwoord: “Een blauwe”. Zo’n vrouw ben ik niet. Vanwege het grote aantal relaties dat ik heb gehad, met auto’s, kan ik merken en types noemen, en eventueel ook nog iets zeggen over motorinhoud. Van verdere technische specificaties weet ik niets af. Dat is ook niet nodig, want als vrouw hoef je bij een tankstation maar een beetje hulpeloos te kijken en voor je het weet staat er een potig manspersoon aan je zijde om een lamp te vervangen of de olie of ruitenwisservloeistof van je auto bij te vullen. Dat laatste kan ik zelf ook wel, maar toch fijn als een ander het voor je wil doen. Banden verwisselen of erger, laat ik ook graag aan een ander over.
Nooit was ik in het bezit van een eigen auto. Wel had ik twee jaar lang een innige relatie met een leasewagen en heb ik auto’s in alle soorten en maten te leen gehad van vrienden, kennissen en collega’s. Van een prehistorische Renault 5 op vier versnellingen (genaamd: Amadeus) tot een Amerikaanse slee met automaat. Ik heb leren autorijden in een Golf, kreeg m’n eerste verkeersboete in een Citroën Xsara en had m’n eerste botsing in een Ford Fiësta. Ooit cruiste ik in een BMW 5 Serie over de Deutsche Autobahn. Een sensatie. Ritjes in een Porsche, Citroën DS en een Rolls staan nog op m’n wensenlijstje.
Log in om te reageren.
