Jaylin was tien jaar toen ik haar voor het eerst ontmoette. Al snel kwam ze elke dag even bij me langs. Soms voor een praatje, soms voor een stukje brood. Jaylin woonde in de sloppenwijk, vlakbij mijn huis. Ze woonde bij haar oma in een klein hutje van vier bij vier meter. Ze waren arm en vaak als ze bij me kwam, had ze honger. Ze klaagde echter nooit.
Nadat ik paar maanden contact met Jaylin had, zag ik haar op een avond met een kort rokje langs de hoofdstraat in het dorp wandelen. Ze zag er anders uit dan wanneer ze overdag een kop koffie bij me kwam drinken. Anders dan wanneer ze in mijn woonkamer tekeningen maakte of met andere kinderen muziek maakte. Toen ik haar riep, hoorde ze me niet doordat er net een auto bij haar stopte. Ik zag een man tegen haar praten, ze lachtte, zei iets terug en stapte vervolgens in de auto. Ik vroeg ik me af of ze de man kende.
De volgende dag kwam Jaylin niet langs. Ik vroeg een paar andere kinderen die bij me aten of ze haar gezien hadden. Iris zei zachtjes ‘ja’. Ze keek me niet aan, alsof ze zich schaamde, en keek meteen naar de grond. Toen ik doorvroeg vertelde Iris dat Jaylin thuis op bed lag. Ze was ziek. Toen ik vroeg wat ze had, keek Iris weer weg. ‘Iris’, zei ik met nadruk, ‘Wat is er met Jaylin?’. Iris keek me even aan en zei: ‘Ze is in elkaar geslagen en het bloeden wil niet stoppen.’ Mijn hart klopte in mijn keel en ik vroeg de kinderen hun borden leeg te eten, zodat ik Jaylin kon opzoeken.
Een half uur later zat ik aan het bed van Jaylin. Ze zag grauw en durfde me niet aan te kijken. Toen ik haar hand pakte, draaide ze langzaam haar gezicht mijn kant op. Haar oog zat dicht en er zat een diepe snee in haar wang. Tranen vulden mijn ogen: “Wat is er met je gebeurd…?” Toen pas zag ik het laken waar ze onder lag, dat doordrenkt was met bloed. Weer vroeg ik: “Jaylin, wat is er gebeurd?” Jaylin zei niets, maar kwam overeind en kroop bij me weg. Ze had geen woorden, maar mijn binnenste versteende door de manier waarop ze mij vastgreep. Wat was er gebeurd…?
Later die dag werd alles me duidelijk. Jaylin had getippeld en toen ze het niet eens was met de prijs, takelde een klant haar toe met een mes. Dit was nog maar het begin had hij gezegd, hij zou haar familie ook wat aandoen.
Vijf jaar ben ik onderweg geweest met Jaylin en in die vijf jaar hebben we de kliniek en het politiebureau heel vaak van binnen gezien. Ze wilde uit de (kinder)prostitutie stappen, maar door armoede leek dat een onmogelijke opgave. Een aantal weken geleden hoorde ik via vrienden dat Jaylin is overleden. Ze is 24 jaar geworden…
Jaarlijks worden er ruim 1,2 miljoen kinderen verhandeld voor de seksindustrie. Jaylin was geen uitzondering. Toch is verandering mogelijk! Ga voor meer informatie naar www.homeofchange.nl.
* Jaylin is niet de echte naam van het meisje in dit waargebeurde verhaal.
Nadat ik paar maanden contact met Jaylin had, zag ik haar op een avond met een kort rokje langs de hoofdstraat in het dorp wandelen. Ze zag er anders uit dan wanneer ze overdag een kop koffie bij me kwam drinken. Anders dan wanneer ze in mijn woonkamer tekeningen maakte of met andere kinderen muziek maakte. Toen ik haar riep, hoorde ze me niet doordat er net een auto bij haar stopte. Ik zag een man tegen haar praten, ze lachtte, zei iets terug en stapte vervolgens in de auto. Ik vroeg ik me af of ze de man kende.
De volgende dag kwam Jaylin niet langs. Ik vroeg een paar andere kinderen die bij me aten of ze haar gezien hadden. Iris zei zachtjes ‘ja’. Ze keek me niet aan, alsof ze zich schaamde, en keek meteen naar de grond. Toen ik doorvroeg vertelde Iris dat Jaylin thuis op bed lag. Ze was ziek. Toen ik vroeg wat ze had, keek Iris weer weg. ‘Iris’, zei ik met nadruk, ‘Wat is er met Jaylin?’. Iris keek me even aan en zei: ‘Ze is in elkaar geslagen en het bloeden wil niet stoppen.’ Mijn hart klopte in mijn keel en ik vroeg de kinderen hun borden leeg te eten, zodat ik Jaylin kon opzoeken.
Een half uur later zat ik aan het bed van Jaylin. Ze zag grauw en durfde me niet aan te kijken. Toen ik haar hand pakte, draaide ze langzaam haar gezicht mijn kant op. Haar oog zat dicht en er zat een diepe snee in haar wang. Tranen vulden mijn ogen: “Wat is er met je gebeurd…?” Toen pas zag ik het laken waar ze onder lag, dat doordrenkt was met bloed. Weer vroeg ik: “Jaylin, wat is er gebeurd?” Jaylin zei niets, maar kwam overeind en kroop bij me weg. Ze had geen woorden, maar mijn binnenste versteende door de manier waarop ze mij vastgreep. Wat was er gebeurd…?
Later die dag werd alles me duidelijk. Jaylin had getippeld en toen ze het niet eens was met de prijs, takelde een klant haar toe met een mes. Dit was nog maar het begin had hij gezegd, hij zou haar familie ook wat aandoen.
Vijf jaar ben ik onderweg geweest met Jaylin en in die vijf jaar hebben we de kliniek en het politiebureau heel vaak van binnen gezien. Ze wilde uit de (kinder)prostitutie stappen, maar door armoede leek dat een onmogelijke opgave. Een aantal weken geleden hoorde ik via vrienden dat Jaylin is overleden. Ze is 24 jaar geworden…
Jaarlijks worden er ruim 1,2 miljoen kinderen verhandeld voor de seksindustrie. Jaylin was geen uitzondering. Toch is verandering mogelijk! Ga voor meer informatie naar www.homeofchange.nl.
* Jaylin is niet de echte naam van het meisje in dit waargebeurde verhaal.
Log in om te reageren.
