Twee weken terug was het weer zo ver. Ik liep door het winkelcentrum en zag in de verte een mevrouw mensen aanspreken en folders uitdelen. Ik kwam meteen in mijn ontwijk-de-straatverkoper modus. Weggedoken in de trouwe houtje-touwtje jas versnelde ik mijn pas zodat ik in de niet geringe slipstream van de enigszins gezette dame voor mij terecht kwam. Aldus aan het gezicht onttrokken sjokte ik voorzichtig door totdat ik de flyerende medemens voorbij zou zijn. Net op dát moment bewoog mijn afleidingsmanoeuvre zich richting een goedgevulde winkeletalage, en ik was mijn hoognodige cover kwijt.
‘Gaat u naar de kerk, meneer?’ was de vraag. Een bevestiging van mijn kant ontlokte haar vervolgens een complete checklist rondom het al of niet aanwezig zijn van de nodige Geestesgaven in mijn geloofsgemeenschap slash persoonlijke hartekamers. Nee, profetisch wordt er nou niet bijzonder veel gesproken bij mij in de kerk, en genezingen zijn nou ook niet bepaald schering en inslag bij onze samenkomsten, maar ik vertelde mijn bevlogen zuster dat ik daarom niet minder zeker ben van het feit dat God ook echt aanwezig is met Zijn Geest in ónze kerk.
Helaas zag ik dat echt helemaal verkeerd, ik moest écht maken dat ik in een goede kerk terecht kwam, want waar ik nou zat was het duidelijk goed mis. Om een heerlijke discussie te ontlopen bedankte ik hartelijk voor het gesprek maar benadrukte ik dat ik toch echt al bij de kudde hoor. Maar vooruit, ik zou wel een folder mee naar huis nemen.
Want midden in een drukke winkelstraat eens rustig zo’n indrukwekkende kleurenfolder doornemen doet uiteraard geen recht aan het geschrevene. Nee, daar moet ik thuis eens goed de tijd voor nemen. Met een kop thee op de bank. En een lamp erbij, zodat ik de vele fotootjes en verhalen rondom Wonderbare Redding voor Uw kan bestuderen. (Als Ironie toch een Geestesgave was...)
Nee, eerlijk, lieve mensen, ik ben oprecht blij met mijn refo status, en ik geloof absoluut niet dat De Geest afwezig zou zijn in mijn gemeente, alleen omdat we niet wekelijks de hemel bestormen met baniergezwaai en klanktaalmanifestaties. Hij werkt wat mij betreft ook net zo goed in een troostende blik, een degelijke preek en zelfs in koffie met koek praatjes naderhand.
Columneren is het nieuwe profeteren.
‘Gaat u naar de kerk, meneer?’ was de vraag. Een bevestiging van mijn kant ontlokte haar vervolgens een complete checklist rondom het al of niet aanwezig zijn van de nodige Geestesgaven in mijn geloofsgemeenschap slash persoonlijke hartekamers. Nee, profetisch wordt er nou niet bijzonder veel gesproken bij mij in de kerk, en genezingen zijn nou ook niet bepaald schering en inslag bij onze samenkomsten, maar ik vertelde mijn bevlogen zuster dat ik daarom niet minder zeker ben van het feit dat God ook echt aanwezig is met Zijn Geest in ónze kerk.
Helaas zag ik dat echt helemaal verkeerd, ik moest écht maken dat ik in een goede kerk terecht kwam, want waar ik nou zat was het duidelijk goed mis. Om een heerlijke discussie te ontlopen bedankte ik hartelijk voor het gesprek maar benadrukte ik dat ik toch echt al bij de kudde hoor. Maar vooruit, ik zou wel een folder mee naar huis nemen.
Want midden in een drukke winkelstraat eens rustig zo’n indrukwekkende kleurenfolder doornemen doet uiteraard geen recht aan het geschrevene. Nee, daar moet ik thuis eens goed de tijd voor nemen. Met een kop thee op de bank. En een lamp erbij, zodat ik de vele fotootjes en verhalen rondom Wonderbare Redding voor Uw kan bestuderen. (Als Ironie toch een Geestesgave was...)
Nee, eerlijk, lieve mensen, ik ben oprecht blij met mijn refo status, en ik geloof absoluut niet dat De Geest afwezig zou zijn in mijn gemeente, alleen omdat we niet wekelijks de hemel bestormen met baniergezwaai en klanktaalmanifestaties. Hij werkt wat mij betreft ook net zo goed in een troostende blik, een degelijke preek en zelfs in koffie met koek praatjes naderhand.
Columneren is het nieuwe profeteren.
Log in om te reageren.
