Ik loop met een vriendin, I., de koffiebar binnen. Diverse tafels zijn bezet door mensen, groepjes, hipsters achter een Mac, maar het lijkt er op dat we straks een zitplaats hebben. I. is een goede vriendin die ik vandaag trakteer op koffie. Ik bestel een chocolate chip cappucino en zij – gebukt onder de keuzestress – een warme chocolademelk. Aan het eind van de bar neem ik de twee drankjes mee. Via de lay-out van de winkel en de beschikbare stoelen lopen we als vanzelf naar een tafel, tegen de muur aan. Aan de noordzijde is een comfortabele bank waar je op zich naast elkaar kan zitten. Aan de west-, zuid- en oostzijde staat aan elke kant één stoel. Ik waag een blik op haar, en zij weet wat ik weet: de sociale stoelendans is begonnen.
Bij zo’n tafeltje heb je namelijk verschillende opstellingen. De meest afstandelijke is waarbij je recht tegenover zit, de Staredown-positie (op de klok gezien is het 6 uur). Je moet elkaar recht in de ogen kijken tot iemand wegkijkt en daarmee aangeeft dat de ander de Alpha in de groep is. Heel handig voor onderhandelingen, familieleden die je op zo groot mogelijke afstand wil houden of als je onzeker bent over je nieuwe deodorant.
Als je op een kwartslag van de ander gaat zitten (op de klok gezien is het 3 of 9 uur), dan zit je in de Lachende-Hyenapositie. Oh, hyena’s zijn heel amicaal, ze voelen je ook prima aan – maar achter hun goedlachse blik zit iets diepers… Is het een LOI-cursus empathische psychologie, of hebben ze net hun territorium afgebakend door een kwartslag van jou weg te nemen? Of gaat er zo een kopje omvallen zodat je bij het opruimen ervan nét je elkaars handen – geheel onschuldig uiteraard – toucheert?
Je kan natuurlijk ook naast elkaar zitten – de Gezelligestelletjeshouding. Tenminste, het is gezellig als de afstand tussen de twee personen niet meer dan twee koffiekopjes is. Anders heb je een ruimte waar Maxwell’s duivel niet eens zich zou durven te vertonen.
Terwijl ik me afvraag hoe close I. is als vriend sprint zij naar het tafeltje en gaat zitten. Ik ben machteloos, met twee deinende koppen koffie in mijn handen. Ik ga op ongeveer 4 uur van haar zitten en neem gauw een slok. Zij kijkt naar me en evalueert waar ik zit. Op het moment dat zij een slok neemt merk ik op dat er verderop een leuker tafeltje vrij is gekomen. Ik sta op, ren zo snel als mijn chocolate chipstukjes in mijn koffie me toestaan naar het tafeltje en ga zitten. Haar beurt om aan te geven hoe ze over onze relatie denkt.
En innerlijk lach ik als een hyena over mijn ontsnappingskunsten.
Bij zo’n tafeltje heb je namelijk verschillende opstellingen. De meest afstandelijke is waarbij je recht tegenover zit, de Staredown-positie (op de klok gezien is het 6 uur). Je moet elkaar recht in de ogen kijken tot iemand wegkijkt en daarmee aangeeft dat de ander de Alpha in de groep is. Heel handig voor onderhandelingen, familieleden die je op zo groot mogelijke afstand wil houden of als je onzeker bent over je nieuwe deodorant.
Als je op een kwartslag van de ander gaat zitten (op de klok gezien is het 3 of 9 uur), dan zit je in de Lachende-Hyenapositie. Oh, hyena’s zijn heel amicaal, ze voelen je ook prima aan – maar achter hun goedlachse blik zit iets diepers… Is het een LOI-cursus empathische psychologie, of hebben ze net hun territorium afgebakend door een kwartslag van jou weg te nemen? Of gaat er zo een kopje omvallen zodat je bij het opruimen ervan nét je elkaars handen – geheel onschuldig uiteraard – toucheert?
Je kan natuurlijk ook naast elkaar zitten – de Gezelligestelletjeshouding. Tenminste, het is gezellig als de afstand tussen de twee personen niet meer dan twee koffiekopjes is. Anders heb je een ruimte waar Maxwell’s duivel niet eens zich zou durven te vertonen.
Terwijl ik me afvraag hoe close I. is als vriend sprint zij naar het tafeltje en gaat zitten. Ik ben machteloos, met twee deinende koppen koffie in mijn handen. Ik ga op ongeveer 4 uur van haar zitten en neem gauw een slok. Zij kijkt naar me en evalueert waar ik zit. Op het moment dat zij een slok neemt merk ik op dat er verderop een leuker tafeltje vrij is gekomen. Ik sta op, ren zo snel als mijn chocolate chipstukjes in mijn koffie me toestaan naar het tafeltje en ga zitten. Haar beurt om aan te geven hoe ze over onze relatie denkt.
En innerlijk lach ik als een hyena over mijn ontsnappingskunsten.
Log in om te reageren.
